Heimilisblaðið - 01.11.1930, Blaðsíða 14

148
HEIMILÍSBLAÐIÐ
um miónætursólarinnar, sem var að hníga.
í ægi, yzt vió hafsbrún. Vió áttum bágt
meó aó slíta okkur frá þessari dýrólegu
sjón. — öm kl. 2 um nóttina komum við
að Hallormsstaó. Voru nú lióin 26 ár, frá
Jjví er eg kom þar síðast, en 36 ár frá
því, er eg hafói farió í haustgöngur á
Gilsárdalsöræfi og smalaó Hallormsstaóa-
land. Enda var nú mikil breyting á orð-
in. — Rióum vió allengi áóur en heim
aó Hallormsstaó kæmi, í gegnum t'rjágöng
óslitin, þar sem varla hafói sést hrísla,
er eg smalaói þár. Frli.
----—•» <S> <•-*-
B æ n i n.
Hvaó heldur fólk um bænina til Guós
(til hins göfgasta og æósta lífgjafa)?
Heldur það, aó allur aragrúi mannkyns-
ins sé svo nafnkunnur hinni háleitu upp-
sprettu lífs og framþróunar, aó hver sér-
vera fái svar vió bænum sínum út á nafn.
Eg fyrir mitt leyti, hygg aó svo sé
eigf, heldur hitt, aó hvenær sem fólk er,
hvorí heldur fyrir neyóaráhrif, kærlei'ks-
hrif gagnvart öórum eða trúareinbeitni,
þeirri eðlisauógun hlaðió, er samræmi á
vió hinn göfga mátt, þá greióist farveg-
ur fyrir þá tegund lífsorku, sem alheims-
blær huggunar, svölunar og þróunar fær
veitt.
t*aó viróist ekki óþarft, aó vér reynum aó
rekja í sundur hvert fyrir öóru eðli bæn-
arinnar, ekki síóur en ýmsa dýrgripi, er
oss væri ánægja aó sýna, ef vér ættum
þá. —
Bænin er meófæddur eiginleiki, er birt-
ist í grát barnsins, er hefir þau áhrif á
kærleikseóli hinna eldri, aó bæta úr því
böli, er barnið meó gráti og tárum gefur
í skyn. Smám saman fer barnió aó
skynja áhrifamagn grátbeiðninnar og
notar þaó stundum freklegar en þörf
væri á, svo sem þá, er þaó gæti sjálft full-
nægt þrá sinni, en brestur v.lja til þess.
Barnió þroskast smámsaman og fer aó
hætta vió sínar háværu bænir, sjálfs-
hjálparmeóvitundin þróast, en jafnframt
skýrast takmörkin fyrir sjálfsmættinum.
Trúin á ósýnilegan mátt tekur til aó
hreyfa sér, fyrir andblæ ínhi'i þrár og
ræktun guóstrúáfínnar í huga barnsins,
samfata vitnisburói hinna eldri og kenn-
ingu kirkjunnar, og ótal dæmi sýna og
sanna áhrif bænarinnar til hughreysting-
ar og uppbyggingar. —
Vér höfum handleikió segulstálió, og
undrumst einkennin á mætti þcss. Gull-,
silfur- eóa eirpeningi,, sem félli í vatn,
gæti þaó ekki bjargaó sakir akyldleika. eh
félli járnpeningur í vátnió ög seguistálíð
væri látió renna ofah í Vatnió á þhæöí;
mundi það skjótlega köma meó járnþén-
inginn. Muh því ekki líkt farió meó bæn-
ina, ef vér gerum oss far um aó samræma
anda vorn hinum æðstu öflum, aó bænin
verói oss þá verulegt bjargráð. Neyö von-i
má líkja við þyngdarlögmál peninganna,
og þegar guólegir kraftar leita vor, fyrir
áhrif bænarinnar, og finna oss í djúpi
eymdanna, þá ríóur oss á, aó eiga í oss
guólegt eðlisfar, svo hinir æöi'i kraftar
nái að tengjast oss og lyfta oss úr djúpi
eymdarinnar upp í þá lífsmöguleika, er
vér höfum svo ríka þörf fyrir. Eólisfar
vors innra manns mun veróa ríkara sam-
ræmistákn, gagnvart æóri kröftum, en
nafn, staóa, metorö og mannviróingar.
Bjargtó kærleikans frá æöri svióum eru
sístarfandi í djúpi mannlegrar eymdar, og
finna hvern þann er neyóin þrengir og
leggur kapp á samættina vió hinn göfga
alheimsmátt, má treysta því að veróa dreg-
inn upp úr djúpinu í heiósvala hinnar
sönnu framþróunar, og með þann einbeitta
ásetning í huga, aó auógast aó eóli Guós,
höfum vér aldrei of oft eftir oró skálds-
ins: »Bænin sé þér indæl iðja; öólast munu
þeir, sem biðja.