Heimilisblaðið - 01.10.1931, Blaðsíða 10

166
HEIMILISBLAÐIÐ

að borð þyrði'að beita sér — myndi verða
einkis nýt. Það fór hrollur um Belmont
við tilhugsunina um, hver myndu verða
örlög ungrar stúlku, er lenti í höndumþess-
ara mann-djöfla.
Aldrei fyr hafði hann fundið til annars
eins ótta og kvíða, né annarar eins líf-
hræðslu. I öllum öðrum kringumstæðum
mundi hann með gleði hafa kvatt lífið —
einmitt núna. Hann hafði haldið henni í
faðmi sér, hafði f.undið kinnar hennar
fast við vanga sinn„ og andardráttur
þeirra beggja hafði blandast saman þessi
óttalegu augnablik, er yfir þau hafði geng-
ið. Þá hafði sú tilfinning gripið hann —
jafn fánýt og fjarstæð, sem hugsast gat
-— að hún tilheyrði honum honum ein-
um. Til hans hafði hún horfið, er hún var
í hættu stödd, honum hafði hún treyst —
það var þess vert, að því yrði eigi gleymt,
það var minning svo dýrmæt og kær, að
hún mundi vega á móti öllu öðru, er dauð-
ann bæri að höndum.
Belmont hélt brosandi á stað í þessa
hættulegu för sína. Hann tók að klifra
mjög gætilega ofan klettaklungrin, sem
rifu og skáru hendur hans til blóðs. Stíg-
vél sín, þessa ómetanlegu óþarfagripi,
hafði hann skilið eftir. Hann hafði látið
hana fá þau, og hann vildi ekki biðja um
þau aftur. Auk þess heyrðist minna til
hans, er hann var berfættur.
»Herra Belmont!«
Hann þver-stansaði og leit við. Hann
var þegar kominn spölkorn áleiðis. Hann
leit aftur — upp á við. Það var hún.
»Hvert eruð þér að fara?«í
»Effington lávarður veit um það«.
»Segið mér það!«
Hann hikaði við.
»Eg er á leiðinni ofan eftir til þess að
grennslast eftir hvernig ástatt er«, mælti
hann. »Eg ætla að líta eftir, hvort þræl-
mennin eru þar ennþá«.
»Já, en það er voðaleg áhætta fyrir yð-
,ur, þetta!« mælti hún.
»Það er nú engin hætta með það«, sagö'
hann í sannfæringar-róm. »Eg laeðist
þangað ofan eftir hægt og gætilega. Eg'
skal víst gæta þess, að þeir verði n1111
ekki varir — ef þeir á annað borð ei’U
færir um að sjá nokkuð. En á hinn bog'
inn«, mælti hann hikandi, »maður á ekk'
að fullyrða um neitt óvíst — ungfrú Ven-
tor«, hann leit snöggt ,upp til hennar, »v>b'
ið þér heita mér einu, og viljið þér haléa
það heit?«
Hún kinkaði kolli. »Já«, svaraði hua
hálf-hissa.
»Marghleypuna, sem þér fenguð, meg>°
þér ekki af höndum láta eitt einasta
augnablik«, sagði hann með ákefð og
vöruþunga. Biðji Effington lávarður uiu
hana, verðið þér að neita. Vopn þetta et'
sem stendur hið aUra verðmætasta, seiu
þér hafið í eigu yðar,
----^XSX^—-----
LJÓÐIN MÍN.
(Ernst v. der Recke).
Eg lílci ei Ijóðum míríum
við látlaust streymandi fljót —
þau líkjast meir læk í skógi,
sem leikur við bjarkar rót.
Mín Ijóð er skógarlækur —
en leita þó sœvi mót,
eg vona hann rati að víði
eins vel og hið mikla fljót.
Bjarni Jónsson■
--------------
STAKA.
Væri yndi ef að menn
eyddu blindum rökum,
ynættu bindast allir enn
eðallyndum tökum.
A. H. Sigwrðsson-