Heimilisblaðið - 01.07.1914, Blaðsíða 6

52
HEIMIL ISBLAÐIH
Eitt kvöld voru venju fremur margir gestir,
og Kristín, er alt varö aS sjá um, og hafSi því
nóg aS starfa, kom ekki inn fyr en þeir voru
allir safnaSir saman.
Þarna stóS hún andspænis manni nokkrum,
er var aS tala viS Níels, og varS hún þess
brátt vís, aS þetta var eigandi „Matseljudals“.
Þegar hún heyrSi nafniS „Matseljudal“ nefnt,
mintist hún draumsins síns. Hér hafSi henni
liSiS svo vel, aS hún hafSi rnjög litiS hugsaS
um hann, en nú stóS hann henni lifandi fyrir
hugskotssjónum. Hún sá enn þá hina fögru
kvenveru og heyrSi hina bliSu rödd, er ómaSi
sem sætasti sönghljómur í eyrum hennar. „Nú
ert þú fátæk, en einhverntíma kemur sá tími
aS þú eignast „Matseljudal““. Þannig hljóSuSu
orSin.
En hvaS þaS var skritiS, aS forlögin höfSu
fært hana í návist eiganda búgarSsins, og nú
kom hann á móti henni, stanzaSi og spurSi
liana, hvort henni geSjaSist ekki vel aS því aS
vera hér.
Hún gat ekki hugsaS sér aS hún gæti Ient
hjá betra fólki, svaraSi hún.
„Frúin er svo glöS yfir aS hafa ySur, og
Niels víst ekki síSur. Hann hefir nýlega lofaS
ySur hástöfum i mín eyru.“
Kristín fann aS hún roSnaSi. Hún hafSi aS
vísu fundiS, aS honum þótti mjög vænt um
hana, en henni þótti líka vænt um hann, þótt
þaS væri ef til vill dálítiS á annan hátt. Þegar
þau gengu saman, voru þau hvort öSru sem
góS systkini, og hingaS til hafSi henni alls ekki
dottiS í hug, aS sá dagur kynni aS koma, aS
hann bæSi hana um þaS, sem hún gæti ekki
veitt honum, vegna þess aS þaS tilheyrSi öSrum.
Þegar gestirnir voru farnir, þakkaSi gamla
frúin henni fyrir alt þaS, er hún hafSi gert.
„Þú mátt trúa því, Kristín litla, aS hr. Pétur
frá „Matseljudal“ var alveg hrifinn af hve dug-
leg þú værir. Eg vildi óska, sagSi hann, aS
eg hefSi þessa ungu stúlku til þess aS stjórna
heimili mínu . . . Já, veslingurinn, eg skil þaS
svo vel. Sjálfur drekkur hann og drabbar aS
aS vísu, en á meSan gera hjú hans þaS sem
þeim gott þykir; þau svíkja víst af honum marg-
ar krónur.“
„HefirSu heyrt þaS, mamma, aS lmnn ætlar
aS selja búgarS sinn?“ spurSi Níels.
„ÞaS er þó sorglegt“, sagSi móSirin. „Hvern-
ig ætli þaS fari fyrir honum aS lokum? Nú er
hann í raun og veru allra bezti ma8ur“.
[Framh.]
Histin að gleyma.
Lauslega þýtt úr „Bondevennen“.
ÞaS er ekki auSveld list að gleyma. ÞaS
kostar einbeittan vilja og stöSuga æfingu. En
sú list er ómissandi til þess, aS oss geti liSiS
vel og til þess aS vér getum komist áfrarn í
heiminum. Hún er ef til vill eins áríSandi eins
og hin: aS læra aS muna.
Hverju eigurn vér þá aS leitast viS aS gleyma?
Ollu þvi, sem oss hefir gengiS á móti og ekki
verSur úr bætt: vonbrigðum, skapraunum, móðg-
unum o. fl. þ. h. Það er ekki nema til kval-
ar og óánægju að rifja slíkt upp fyrir sér.
ÞaS er líka boS vorra og fleiri trúarbragða, að-
gleyma mótgerðum. Svo segir t. d. arabiskt
spakmæli: „Ritaðu velgerðir á stein, en mót-
gerSir á sand“.
Einnig er nauðsynlegt aS gleyma, sem unt
er, afstöðnum þrautum og raunuin. Að sönnu
er dálítil nantn í að minnast á unnar þrautir.
En rifji maður upp leiðar myndir sér fyrir hug-
skotssjónum, þá á hann á hættu að verða böl-
sýnn og dapur í huga.
Vér þurfum að fá „sólskin“ inn í sálir vor-
ar: vér þurfum að njóta sem mestrar uppörf-
unar og andans hressingar. Vér þurfum að
venja oss á að hugsa stöðugt um það eitt, sem
gott er og gagnlegt. Vér þurfum að vera bjart-
sýnir. Þá líður oss betur, og þá verður fegra
yfir öllu lífi voru. Þá er líka meiri von að
oss opnist greiðari framtíðarvegur, heldur en ef
vér sökkvum oss niður í óhug og vonleysi.
En það er hægar sagt en gert að gleyma
því, sem á hugann stríðir. Óþægilegar endur-
minningar ryðjast oft inn í huga vorn móti
vilja vorum og vér förum „ósjálfrátt“ að kvelja
oss á að hugsa um þær. En þá ríður á, að