Heimilisblaðið - 01.07.1914, Blaðsíða 8

54
HEIMILISBLAÐIÐ
„Eg vildi sjá þig, faðir minn.“
„Og hvernig hefir þú komist alla þessa leið?“
„Eg gekk.“
„Hefir þú gengið alla leið frá Nýju-Jórvík
og hingað?“ og hann þrýsti barninu enn þá
fastara að sér.
„Hvernig líður móður þinni?“
Litlu varirnar skulfu — en ekkert svar.
„Svaraðu fljótt, barnið mitt, hvernig líður
mömmu þinni?“
„Hún er dáin“, hvíslaði barnið að honnm.
Þessi fregn kom veslings fanganum óvænt.
Hann hljóðaði upp yfir sig, féll aftur á bak upp
að múrnum, og löng stund leið áður en litla
stúlkan gat lítið eitt stilt grát hans og ekka.
„María, Maria, — hvenær dó hún?“
„Nú eru fjórtán dagar síðan. Hún sagði
mér, að eg skyldi finna þig og hugga þig í
raunum þínum.“
„Sagði hún þetta? Hún var auðvitað
sjálfri sér lík — fyrirgaf alt.“
„Hún sagði líka að eg skyldi biðja Guð að
hjálpa þér, svo að þú mættir yfirgefa vonda
-vegi, og koma inn í himininn; þar gætuð þið
svo fundist aftur og lifað saman sælu lífi.“
„í himininn! Eg i himininn!“ stundi hinn
óhamingjusami faðir.
Blíð orð og ástaratlot á allar lundir litlu,
saklausu stúlkunnar unnu meira á en hlekkir
og fangelsisvist áður hafði gert. Hið forherta
hjarta var auðmýkt og tárin runnu niður eftir
kinnunum. — Langa stund enn fengu ástvin-
irnir að dvelja saman — Enginn hafði hjarta i
sér til þess að skilja þau. —
„Þegar þú verður aftur frjáls, faðir minn,
þá verð eg hjá þér og veiti þér aðstoð mína.
Móðir mín bauð mér það.“
„Veslings barriið mitt, svo þú ætlar að vera
hjá föður þínum.“
„Já, faðir minn, móðir mín sa’gði að Guð
mundi verða með okkur.“
En nú kom varðmaðurinn til þess að sækja
Katrínu litlu.
„Kemurðu aftur?“ spurði faðir hennar.
„Ó, eg vil vera hérkyrhjá þér, faðir minn!“
„Nei, elsku barnið mitt, að svo stöddu verð-
um við að skilja,“ mælti faðir hennar.
Varðmaðurinn leiddi Katrínu litlu grátandi til
yfirfangelsisvarðarins. Þar var þá maðurinn kom-
inn, sem hafði mætt Katrínu á veginum um
daginn. Hann var nú að leita hennar. Þegar
hann sá Katrínu, mælti hann:
„Eg skal taka litlu stúlkuna með mér, hr.
yfirfangelsisstjóri. Dóttir nn'n verður henni eins
og bezta systir. Hún dvelur svo hjá okkur
þangað til faðir hennar er frjáls. Einu sinni i
viku skal hún fá að koma hingað til föður
síns; um það skal eg annast“.
Þegar Katrín heyrði hve oft hún átti að fá
að heimsækja föður sinn, færðist gleðisvipur
yfir litla andlitið, og smábros lék um varir
hennar; hún fór fúslega heim með ókunna
manninum.
* *
*
Kringum þrjár milur frá Sing-Sing stendur
litið, snoturt hús. Kringum það er dálítill mat-
jurtagarður og blómagarður. Þar býr maður á
bezta aldri með einkadóttur sinni. Dyggilega
hefir hún rækt skyldur sínar og uppfylt síðustu
ósk deyjandi móður. Og afbrotamaðurinn, sem
áður var, er nú guðhræddur, dugandi starfs-
maður. (Lauslega þýtt af J. H.)
gkuggsjd.
Hraðrilari einn í Berlín á Þýzkalandi misti
atvinnu sína um langt skeið. Hugkvæmdist
honum þá að leita gæfunnar á annan hátt.
Hann fór i kirkju hvert skifti, þegar heldri mað-
ur var jarðaður og hraðritaði líkræðu prestsins,
og vélritaði hana síðan. Þá hélt hann heim til
nánustu ættingja hins látna — til að selja lík-
ræðuna orðrétta. Fyrirtækið hepnaðist svo vel,
að nú hefir hann 5 aðstoðarmenn til að hrað-
rita líkræður. Því að allir vilja eiga líkræð-
urnar orðréttar, til minningar um látna ástvin-
inn. En hvort prestunum líkar þetta vel eða
illa, getur verið álitamál.
Frakknesk kona gerði nýlega tilraun til
að drekkja sér í Rhonefljótinu. Hún átti tvo
hunda, sem henni þótti vænt um, og vildi ekki