Heimilisblaðið - 01.08.1914, Blaðsíða 7

HEIMILISBLAÐIÐ
61
hamingjusöm, en það er veslings drengurinn
minn.“
„Já, segið honum hve sorgbitin eg er, og
það með, að eg muni aldrei gleyma honum né
yður. Hér hef eg lifað sælustu stundir lífs míns.“
Kristín leit í kringum sig, eins og hún væri að
kveðja alt það fagra, er var umhverfir hana.
„Þú talar eins og þú ætlir að fara burt“,
sagði gamla frúin.
„Það geri eg líka. Eftir þetta get eg ekki
verið hér lengur. Þvi þegar Níels kemur heim
aftur, mundi hann forðast mig, og það yrði
okkur báðum erfitt Nei eg verð að fara, því
fyr, því betra, og þér verðið að fyrirgefa mér,
að eg fer héðan á þenna hátt“.
Þegar Kristín var komin upp í herbergi
sitt, fór hún yfir það alt i huganum, sem skeð
hafði. Hún heyrði enn þá rödd gömlu frúarinn-
ar, þegar hún var að reyna að telja hana á að
vera kyrra, og hve ákveðið hún hafði aftekið
það. Hún hafði sagt að hún ætlaði að fara
. . . Það hafði að visu verið létt að segja, en
nú þegar átti að gera alvöru úr því, korn henni
í hug, að hún hefði engan stað vísan. Bara
að hún gæti nú fengið vist, helzt þar sem hún
hefði mikið að starfa, svo hún hefði ekki tima
til að hugsa um annað.
Hún þekti alls engan.— Jú, nú flaug henni
í hug, að Pétur frá „Matseljudal“ hafði óskað
eftir, að hafa hana til þess.að stjórna búi sinu.
Þangað ætlaði hún nú til þess að sjá hvort
hann hefði meint það, sem hann hafði sagt
við hana. Vildi hann ekki hafa hana, mundi
hún finna annan, sem hefði hennar þörf.
þær grétu báðar, hún og gamla frúin, yfir því,
að verða að skilja, en Kristín lofaði að láta
hana vita hið fyrsta, hvernig sér liði.
[Framh.]
|uðmundur Jjaltason
hefir ferðast um Norðurland í vetur og haldið
fyrirlestra þar, 80 alls.
Hann hefir ferðast um Skagafjarðar-, Húna-
vatns- og Eyjafjarðarsýslu. Flesta fyrirlestrana
hefir hann haldið í ungmennafélögum og fyrir
þau, og enn nokkra á skólum og á einstökum
bæjum.
500 fyrirlestra er Guðmundur búinn ;að
flytja íslenzkum áheyrendum síðan hann kom
heim til ættjarðar sinnar fyrir 5 árum síðan.
Flesta auðvitað í æskulýðsfélögum. Væri vei
ef æskulýðurinn íslenzki hefði lagt á minnið alt
það góða: fróðleik og lífsvísdóm, sem Guðmund-
hefir veitt í ríkum mæli. Frægustu mentamála-
frömuðir Norðmanna svo sem t d. Vexelsen og
M. Skard, sögðu svo sá heyrði, er þetta ritar,
að G. H. væri bezti alþýðufræðari, sem þeir
hefðu þekt.
Mikið lætur G. H. vel yfir ferð sinni um
Norðurland, ágætar viðtökur alstaðar og vel-
vild og íslenzk gestrisni hvar sem hann fór.
Og G. H. á það skilið að honum sé vel tek-
ið meðal lánda sinna, því hann hefir haldið
uppi heiðri ættjarðarinnar og verið henni til
gagns og sóma utanlands og innan.
Guð gefi að hans megi sem lengst njóta
við enn.
Ilf inningarvisur
um lEfrgnjúlf ||ónsson frá ^inna-^úpi,
(Kveðið er höf. frétti Iút hans).
Dísin þyngir höfuð hvur,
heimspekingur stórvitur,
Hels við dyngju er lágt lagður
Ijóðmœringur Brynjúlfur.
Kveikt liann hafði í hugsun bál,
hvar við tafði svarastál,
starfs til krafði sina sál,
sögn í vafði fagurt mál.
Sárt leitandi sannleik að; —
síreiknandi dœmið það,
manns hvað anda er afmarkað
yfir handan tíð og stað.
Betur sá en sérhver hinn,
sem í gáir handritin{n),
leitin þrá, og listnœmin(n)
Ijósi brá á sagnfrceðin(n).