Heimilisblaðið - 01.03.1915, Side 4

20
HEIMILISBLAÐIÐ
allar stéttir eins, í dauðans ofboði til að leita
Drottins. En pví gera nú þjóðirnar þetta? Því
hugga þær sig ekki við veraldlegu mentunina,
við vísindin og listirnar? Eru þær að missa
traustið á menningunni? Því hrakar — þjóð-
irnar eru að verða dauðhrœddar við ástand-
ið. — Þær sjá nú fyrst fyrir alvöru, að menn-
ingin ein ætlar ekki að duga mikið. Magnleysi
hennar í að greiða úr mestu vandamálunum
afhjúpast dag frá degi. Það er hún, en ekki
trúin, sem ætlar að verða mest gjaldþrota.
Neyðin er að reka heiminn til að leita Guðs.
Eins og maður sem ætlar að drukna kallar ó-
sjálfrátt á hjálp þótt hann ekki viti að nein
hjálp sé nærri. Eins gerir mannkynið nú. Guð-
leysingjarnir sjálfir kalla á Guð. En bænheyrsl-
an fer sjálfsagt eftir þvi hvernig beðið er. Sé
beðið i anda Faðirvorsins, þá hjálpar bænin
eitthvað; sé öðrum beðið ills, þá er hún verri
en engin bæn.
II.
Friðarhugsjón yfirkiskups Svía.
Nathan Söderblom heitir núverandi yíir-
biskup Svía. Hann er einhver hinn voldugasti,
göfugasti og vitrasti kirkjuhöfðingi sem nú er
uppi.
Hann hefir nýlega gert tilraun til að fá
kirkjuhöfðingja Evrópu til að „skrifa nöfn sín
undir áskorun til ríkjanna í Evrópu um að
gera það sem þau megna til þess að gjöra
enda á styrjöldinni, svo fljótt sem auðið er.
Nokkra hefir hann fengið til að skrifa undir á-
skorun þessa. En samt hvorki æðsta biskup
Englands eða æðsta kirkjuhöfðingja Þýskalands“.
(Högskolebladet 15. des. 1914).
Hann hefir samið fyrirtaksgóða ritgerð,, Kyrk-
an ock kriget'1, og þar segir hann meðal ann-
ars að þýskur trúboði skrifar svo: „Eg held
það sé eitt af ætlunarverkum sænsku kristninn-
ar og kirkjunnar, sem næst þýskalandi og Eng-
landi er stærsta evangeliska þjóðin, að hjálpa
til að sætta England og Þýskaland.“
En biskupinn bætir því við, að ekki að eins
sænska kirkjan, heldur einnig hinar norrænu
kirkjurnar og eins kirkjur allra hinna hlutlausu
þjóðanna eigi að hjálpa til að koma þessunr
sættum á.
(Frh.
iarnslegt traust.
Menn nokkrir, er ferðuðust um í Svissr
höfðu ásett sér að fara upp á hátt fjall, en
þektu ekki veginn þangað, sem var hættulegur.
Þeir komu að býli einu þar sem fjárhirðarafjöl-
skylda bjó, og var enginn heima nema lítil
dóttir hjónanna. Hinir ókunnu menn hóðu þessa
litlu, vingjarnlegu stúlku að vísa sér veginn, og
gerði hún það undir eins. Hún gekk á undan
þeim, yfir mjóa og tæpa stíga, fram hjá gljúfr-
um og gjám, mjög lipurlega, og án þess að
stansa. Það var auðséð að hún hafði tekið að
sér verk, sem hún var fær um að leysa vel af
hendi! A einum stað í hömrunum óx óvanalega
fagurt hlóm utan í snarbröttum halla. Ferða-
mennina langaði til að ná þessu blómi, og hafa
það með sér, en enginn af þeim treysti sér
þangað niður að ná því, þareð alla svimaði að
horfa niður. Þeir spurðu þá hina litlu stúlku,
hvert hún treysti sér að sækja það. þar sem
hún væri vön að ferðast um i fjöllunum. Hún
horfði niður og hristi höfuðið. Þeir buðu henni
peninga, en hún þekti hættuna, og lét ekki slíkt
freista sín. Þá huðu þeir henni, að hinda um
hana festi svo hún mætti vera óhrædd um að'
hún hrapaði. En hún leit á þá fast, og alvar-
lega og mælti: „Eg skildi gera það undireins,
ef faðir minn héldi í endann.“ — — - — —
Að eins að við öll værum þannig trúuð,
sem þessi litla stúlka. Við sem eigum þann föð-
ur er miklu er meiri og kærleiksríkar en nokk-
ur jarðneskur faðir. Guðs börn geta með fullu
trausti sagt: „Þegar eg er í nn'ns föðurs hönd-
um, óttast eg enga hættu, þvi hann hefir mátt-
inn, viljann og kærleikann. I hans höndum er
eg ugglaus, því hann sleppir mér ekki.“
Á. J. þýddi.