Heimilisblaðið - 01.08.1915, Síða 6

68
HEIMILISBLAÐIÐ
svona mikilsvarðandi upplýsingar um hinn nafn-
fræga mann. — „Hann borSar miSdegisverð
meS okkur á morgum“, bætti hún við hróðug
og leit á frá A. með sigursvip.
„Ó, hvað þér eigið gott, frú B, að fá hann
heim; eg vildi að . . .“ hún þagnaði alt í einu
og brosið hvarf af andliti hennar. Fátæklega
klædd gömul kona kom haltrandi inn í stólinn
til þeirra frúnna, kinkaði brosandi kolli til þeirra
og tylti sér hæverkslega við hlið frú A, sem
leit alt annað en hýrt til hennar.
Báðar frúnnar virtu gömlu konuna fyrir
sér og sáu fljótt að fötin hennar voru með
æfar gömlu sniði og úr því efni, sem engum
kom nú orðið til hugar að nota i föt. Gamla
konan virtist þó ekki vilja fara illa með fötin
sín, ef dæma mátti eftir því hve vandlega hún
strauk hrukkurnar úr pilsinu sínu, svo leit hún
góðlega til frúnna. „Skelfing er eg fegin að fá
sæti“, sagði hún i lágum hljóðum, „og hér fer
svo undur vel um mig“.
„Það kann vel að vera, kona góð“, sagði
frú B. stutt i spuna, „en þetta er nú stólinn
minn, og eg kann illa við að ókunnugir þrengi
sér inn í hann“.
„Þrengsli“, sagði gamla konan, sem heyrði
í lakara lagi, „o, sussu nei, hér eru ekki
þrengsli, eg kann mér ekki læti yfir þessu
indæla sæti“.
Frú A. dró silkikjólinn þéttar að sér, og gætti
þess vandlega að hann snerti hvergi gamla kjól-
inn úrelta. — „Eg labbaði alla þessa löngu
leið,“ hélt gamla konan áfram, „og satt að
segja er eg nú farin að þola illa langar göngur,
en þessa stund hefi eg lengi þráð“ — Hún
þagnaði alt i einu, hún tók loksins eftir þótta-
svipnum á sessunautum sínum. „Hvað voruð
þér að segja, frú mín góð?“ sagði hún og
snéri öðru eyranu að frú A. „Eg heyri sama
og ekkert með öðru eyranu“. — Frú Á. fanst
sig lítið varða um það. „Þetta er ekki yðar sæti
kona“, sagði hún ofur kuldalega, — í snmu
svifum kom kirkjuþjónninn frúnum til hjálpar
hann tók um handlegg gömlu konunnar, og
skyldi hún þá loksins hvar fisknr lá undir steini
hún rendi snöggvast augunum á hin dýru klæði
rúnna, silkislóðana og gullmenin, svo varð
henni litið á slitnu gömlu fötin sín, hún stundr
ofurlítið við um leið og hún stóð á fætur, til
þess að fylgja kirkjuþjóninum burt úr frúarstóln-
urn, sem var of „fínn“ handa henni; tár
glitruðn í þýðlegu augunum hennar þegar hún
hneigði sig kurteislega fyrir frúnum og sagðr
með mestu hægð: „Eg vona, góðu konur, að
Guð á himnum hafi rúm fyrir okkur öll heima
hjá sér“.
Þær litu hvor tii annarar frúrnar, þegar hún
var farin. — „En sú frekja“, sagði frú B.
„Sér er hver ósvífni", sagði frú A.
„Ellegar stórmenskan“,sagði frú B. „að”
ímynda sér, að hún, gamalt kerlingarhró, sem
líklega kann alls ekki að klóra nafnið sitt, geti'
haft not af ræðum svona manns, eins og hr.
G. er.
„Það er eitthvað til í þessu“, sagði frú A.
„En er það ekki svona?“
„Já er það ekki svona?“ og báðar frúrnar
fóru að hugsa um hvað veröldinni hafði farið’
mikið aftur seinustu árin, svo að nú var allt
útlit á að enginn greinarmunur yrði gerður á
fólki yfir höfuð.
„Já, er það ekki svona í öllum greinum?“
sagði frú B. aftur og hristi höfuðið alvörugefin
og þungt hugsandi, en nú fengu þær stöllur
nýtt umhugsunarefni, því nú kom hr. G. út úr
skrúðhúsinu, og gekk hægt og tígulega að'
ræðustólnum.
„Hvað hann er indæll“, tautaði frú A. „þessi
vöxtur, þessi limaburður, þessi augu!“ „En að'
hverju er hann að gæta?
Ræðumaðurinn litaðist um, eins og hann
vildi grannskoða öll andlitin í kirkjunni, — svo-
benti hann kirkjuþjóninum að koma. Hann var
ekki seinn á sér að hlýða bendingu hins mikla
manns. Frú A. og frú B. veittn hverri hreifingU'
hans nákvæma eftirtekt, og nú var eftir að vita1
hvað hann vildi kirkjuþjóninum, sem hvarf eitt-
hvað fram í kirkjuna, en kom að vörmu spori
inn aftur, — og nú geta engin orð lýst undruw
frú A. og frú B. er þær sáu hana aftur, gömlU'
konuna, sem þær höfðu rekið burt úr sætinu
sínu. Kirkjuþjónninn leiddi hana nú til sætis í
insta sæti kirkjunnar. Og mælskumaðurinn
frægi, sem þúsundir ílyktust saman til þess a&