Heimilisblaðið - 01.08.1915, Blaðsíða 9

HEIMILISBLAÐIÐ
71
bannaði ykkur að bera fram þessa spurningu?“
bætti hann við, eins og við sjálfan sig og féll svo
i djúpar hugsanir.
Loks leit hann upp aftur og mælti: „Gott
og vel, eg fel það Guði er heldur framtíð allra
í hendi sinni. Börn mín! Vegna þess að þið
eruð hraustir riddarar, og hreinskilnir menn,
og munuð báðir verja hana vel, ef hún þarfn-
ast varnar og vegna þess að þið eruð synir
rníns eina bróður og sérstaklega vegna þess að
eg elska ykkur báða, skal ósk ykkar uppfylt;
farið og freistið hamingjunnar hjá Rósamundu
dóttur minni á þann hátt er þið hafið ákveðið.
Godvin, sem er eldri, fyrst, því það er réttur
hans og svo Wulf. — Nei, ekkert þakklæti en
farið strax, því æfi mín er á förum og eg óska
að heyra svarið við þessari spurningu11.
þeir hneigðu sig og gengu út saman. Wulf
stansaði í hallardyrunum og sagði: „Hún er í
kirkjunni. Leitaðu hennar og — ó! Eg vildi
svo gjarnan óska þér til hamingju með ferðina
Godvin, en — eg get það ekki. Eg óttast að
þetta verði skugginn sem þú talaðir um, er fell-
ur svo naustkaldur á hjarta mitt“.
„Þar er enginn skuggi, þar er ljós nú og
ætíð, eins og við höfum svarið að þar skuli
vera“, sagði Godvin.
IV. KAP.
Bréf Saladíns.
Það var síðari hluta dags, klukkan var orðin
rúmlega þrjú, og dimm snæský hyrgðu hina
síðustu geisla hins stutta og skuggalega desem-
berdags, þegar Godvin gekk þvert yfir akur-
inn til kirkjunnar. I kirkjudyrunum mætti hann
tveimur griðkonum er báru stóra sorpkörfu á
milli sín, og ryksópa. Hann spurði þær hvort
Rósamunda væri ennþá í kirkjunni; þærhneigðu
sig fyrir honum og svöruðu:
„Já, Sir Godvin, og hún bað okkur að segja
yður, að þér ættuð að koma og fylgja henni
heim frá kirkjunni, þegar hún hefði lokið bæn
sinni við altarið“.
„Guð einn veit“ tautaði Godvin, „hvort það
á fyrir mér að liggja að fylgja henni frá altar-
inu til hallarinnar, eða þá að verða aleinn eftir.“
Hann tók það þó sem heillamerki að hún
bað hann að koma, þó aðrir hefðu máske þýtt
það á annan veg.
Hann gekk inn í kirkjuna, en gólfið var
Iagt þykkum dúkum, svo ekkert skóhljóð heyrð-
ist, en við Ijósbjarman sem sífelt logaði þar inni
sá hann Rósamundu er kraup við litið altari og
hvildi höfuðið í höndum sér og bað. En um
hvað ?
Hún varð hans ekki vör svo hann hélt áfram
inn í kórinn og beið þar bak við hana þolin-
móður.
Loks reis hún á fætur og stundi þungan,
og þegar hún sneri sér við, sá hann merki þess
að hún hafði grátið. Máske hafði hún einnig
talað við John ábóta, sem var skriftafaðir henn-
ar. Hver veit? Hún hrökk við er hún sá
Godvin er stóð eins og likneski frammi fyrir
henni, svo henni varð að orði:
„Ó, hvað svarið var fljótt!“ Síðan bætti
hún við er hún hafði jafnað sig: „Við beiðni
minni meinti eg frændi“.
„Eg mætti stúlkunum við kirkjudyrnar“ sagði
hann.
„Það var vel gert af þér að koma“, hélt
Rósamunda áfram; því síðan daginn við Vík-
ina dauðu þori eg helst ekkert að fara ein eða
í hóp kvenna einna, en með þinni fylgd er eg
ugglaus“.
„Eða þá með Wulf“.
„Já, eða þá með Wulf“ endurtók hún; „það
er að segja þegar hann er ekki með hugann
við hernað og æfintýri langt burtu“.
Þau voru nú komin að kirkjudyrunum og
sáu að snjórinn féll í ákafa.
„Við skulum nú biða hér ofurlítið sagði God-
vin, því þetta er aðeins él“.
Þau stóðu svo kyr í myrkrinu og alt var
hljótt. Loks rauf hann þögnina.
„Rósamunda, eg ætla að spyrja þig einnar
spurningar, en fyrst — hvers vegna, munt þú
siðar skilja — er það skylda min að segja þér,
að þú mátt ekki svara þeirri spurningu fyr en
að sólarhringi liðnum“.
„Þvi lofa eg Godvin, því er svo auðvelt að
lofa. En hvernig hljóðar þessi spurning sem
ekki má svara?“