Heimilisblaðið - 01.08.1915, Blaðsíða 7

HEIMILISBLAÐIÐ
69
hlýða á, hann kinkaði brosandi kolli til gömlu
konunnar, og úr augum hans skein innileg við-
kvæmni og bliða.
Þær höfðu hálf lítil not af ræðunni, blessaðar
frúrnar, að þessu sinni. Þær glímdu hvor um
sig við þessa erfiðu spurningu: hver er hún,
hver er hún? Og þó var ræðan þess virði að
gefa henni gaum, það voru kraftmikil alvöru
orð, sem allir hefðu haft gott af að hlusta á,
og sem hrifu ótal hjörtu i kirkjunni.
Óðar og mögulegt var, fundu þær kirkju-
þjóninn að máli. Þær spurðu hvor í kapp við
aðra. „Hver var það? hver var það?“
Hann kymdi ögn og svaraði með mestu
hægð: „Það var hún móðir hans“. —
iegar lávarðurinn gifti sig.
Það bar til, eigi alls fyrir löngu, að enskur
lávarður ætlaði að halda brullaup sitt með ríkri
hefðarmey. Yar alt til veizlunnar búið og hann
sjálfur stiginn upp í vagninn, sem átti að færa
þau til kirkjunnar, þá fékk hann, meðan hann
var að bíða eftir brúður sinni, hraðskeyti, og í
því stóð sú ónotalega frétt, að brúðirin værf
„stungin af“ með öðrum. Honum brá minna
en margur mundi ætla. Hann steig niður úr
vagninum og gekk til herbergja siuna og gerði
boð fyrir gömlu ráðskonuna sína. Þegar hún
kom, spurði hann, hvort einhver vinnukonan
sín mundi ekki vera ótrúlofuð. — Ráðskonan
setti upp stór augu. — Jú, ein 17 ára gömul
stúlka, stilt og snotur, sem væri í eldhúsinu,
hún væri víst ótrúlofuö. Lávarðurinn lét þegar
kveðja hana til fundar við sig. Og þegar hún
kom, spurði hann hana umsvifalaust hvort hún
vildi verða konan sín, ef hún væri ólofuð. —
Stúlkan hafði enga ástæðu til að neita slíku
boði, og svo voru ekki fleiri orð um það höfð,
hún skolaði af sér eldhússkítinn í snatri, greiddi
sér og íklæddist brúðarbúningnum. Svo stigu
þau upp í vagninn, óku til kirkjunnar og vígslan
og veizlan fór fram eins og ekkert hefði iskorist.
t=l=J^Er=>=T=*=T=lET=ETSEF]l=pET3C=T=l=T=Í=T=3ETSIST3C
'
jj í Eftir j |
Bjgá=í=&r=fc=iBi Rider Haggard.
Brœðurnir,
IFrh-]
„Hlustið á hvað hún segir! hrópuðu ýmsir og
slógu í borðin með hornum sínum. Þegar kyrði
í salnum heyrðist hrópað með kvenmannsrödd:
Hamingja Godvins er mikil en eg kysi mér hina
stæltu handleggi Sir Wulfs“.
Síðan byrjaði drykkjan á ný, en Rósamunda
og konur aðrar yfirgáfu félagsskap þann, sem
var, eftir tíðarandanum, nokkuð grófur.
Þegar leið á morguninn og flestir gestirnir
voru farnir, margir þeirra með höfuðverk og
timburmönnum, leituðu bræðurnir uppi föður-
bróður sinn Sir Andrew d’Arcy er sat aleinn
inni í salnum því þeir vissu að Rósamunda var
gengin til kirkju með þernum sínum, til þess að
koma öllu í lag fyrir frjádagsmessuna, eftir veisl-
una sem þar hafði verið haldin.
Þegar þeir komu að stólnum er hann sat í
frammi fyrir arninum, krupu þeir báðir við fæt-
ur hans.
„Hvað er þetta börn?“ spurði gamli mað-
urinn brosandi. „Óskið þið eftir að eg dubbi
ykkur til riddara i annað sinn?“ Nei, herra“
svaraði Godvin, við leitum enn meiri hamingju“.
„Þá leitið þið árangurslaust, því hana er ekki
að finna“.
„En það er hamingja af alt öðru tagi“, greip
Wulf fram í.
Sir Andrew strauk skegg sitt og horfði á
bræðurna. Máske að John ábóti hafi talað við
hann, svo að hann grunaði erindi þeirra?
„Talaðu,“ sagði hann við Godvin. „Varla
mundi sú gjöf vera til, sem eg vildi ekki gefa
hvorum ykkar sem væri, ef það stæði í mínu
valdi“.
„Herra“, sagði Godvin. „Við beiðumst leyfis
yðar að biðja um hönd og hjarta dóttur yðar“.
„Hvað þá? Þið báðir?
„Já, herra, við báðir“.
Þá hló Sir Andrew hátt, sem hann gerði þó
mjög sjaldan.