Heimilisblaðið - 01.01.1916, Page 5

jjóðurástin og stríðið.
Hérna eru heilög vé,
liér skal niður krjúpa,
mig ég hneigi' er mátt þinn sé,
módurástin djúpa.
Aflið góða’ og eilífa,
innst frá móður-hjarta
örfar hróðurástina,
alheims-sjóðinn hjarta.
Þú ert aðal-þátturinn
þjóðanna i högum,
megin þeirra' og mátturinn
mótlœt's á dögum.
Hjálpa f)ú nú heiminum
úr hrikaleiknum skœða,
forðaðu manndráps fylkingum
fram i stríð að œða!
Móðurástin megnar víst
meir’ en nokkur skilur:
Gegnum heift og hatur hrýst
hennar guðdóms-ylur,
&igur gott úr hýtum her,
blessun Drottins veitir,
að því vottar erum vér,
engum hrott hann hreytir.
8. 8., i 8.
Jndverskir töframenn og
meinlœtamenn.
Flestir munu hafa heyrt eitthvað af hinum
mörgu kynja-sögum ferðamanna um indverska
meinlætamenn, sem stinga nálum gegnum tung-
una i munni sér, láta jarða sig lifandi, eða
steikja líkama sinn á hægum eldi. Allir ferða-
menn, sem tfarið hafa um Indland, hafa frá
einhverju slíku að segja. Og vanalega láta
þeir fylgja frásögunum hinar furðulegustu mynd-
ir af dulrænu töframönnunum.
Því miður eru sögur þær, er þannig eru til-
komnar, oft og einatt málum blandaðar. Höf-
undarnir virða töframennina ekki nógu vandlega
fyrir sér, og þessvegna yfirsést þeim það, að
inni fyrir ræður h'fsskoðun, trúar-ofstæki, mjög
skylt margra alda gamalli trúarskoðun Hindúa.
Þekking á trú Indverja og afbrygðum hennar
er því skilyrði þess, að hægt sé að kveða upp
réttlátan dóm um þessa undra-menn.
Indversku töframennirnir voru í fyrstu eins-
konar förumunkar,—helgir menn, og kenning þeirra
er ein grein fullkomins, heimspekilegs fræðikerfis,
sem lýtur að því, að núverandi mannlegt lif sé
undirbúnings-námskeið, siðfágunarskóli, áður en
önnur betri tilvera tekur við.
Afneitun hverskonar tímanlegra nautna, —
að lifa í algeiðri meinlæting, það er hið mikla
boðorð Brahma. Og sá, sem þar kemst lengst,
hann nær aðdáun og virðingu landa sinna og
er álitinn gæddur yfirnáttúrlegum hæfileikum til
að inna af hendi alskonar kraftaverk.
Samkvæmt fþessu er það því eðlilegt, að
gestum og gangandi finnist fátt um töfrarnenn
þessa, er þeir sjá þá ráfa um borg og bæ, eða