Heimilisblaðið - 01.01.1916, Síða 10

8
HEIMILISBLAÐIÐ
tækt — þvi eg hefi glatað barninu úr sálu
minni. Sú þjóð hlýtur að lenda í örvinglun
og algerðu vonleysi, sem ekki trúir á sigur og
mátt hins góða og himneska sælu að loknum
jarðneskum þrautum og stríði. — Að vona —
þegar öll sund virðast lokuð — hver getur það
nema sá sem trúir? Er ekki hin daglega vinna
kvöl og þraut — er ekki alt lífið — sorgir og
gleði — tilgangslaust, ef maður ekki trúir á
lifandi persónulegan Guð, sem leiði alt í rétta
höfn um síðir.
Synir Frakklands lauga nú landið í blóði
sínu. — Tárastraumar fossa eftir kinnum feðr-
anna og mæðranna. — Gamla konan frá Bre-
tagne, sem misti alla syni sína og hefir grátið
sig blinda — hún biður — — eg efast — —.
— Nú, sá vinnur í þessari ógnarlegu heims-
styrjöld, sem ber barnslegt traust til handleiðslu
Guðs, — sem felur Guði sittj ráð. — Meðan
frakkneska þjóðin var trúuð þjóð, þá var hún
þróttmikil og sterk. Hvernig er nú ástatt á
Frakklandi? Undir Guðs föðurhandleiðslu er
Frakklandi borgið — aðeins undir hans hand-
leiðslu! — Grundiruar eru þaktar likum — já,
löndin, ríkin eru þakin líkum, — hversu erfitt
er það ekki að ganga um þennan alþjóða kirkju-
garð og vera Guðsafneitari. Eg hefi svikið
sjálfan mig — og yður! alla, sem lesið hafa
bækur mínar og sungið söngva mina.
Hið sjálfsþóttafulla líf mitt er nú sem vond-
ur draumur, er fer mér eigi úr augsýn. Eg
sé dauðann alt í kring um mig og eg hrópa
og kalla svo sem eg má :
Hinar vopnuðu hendur valdadauða! Hinar
uppréttu, biðjandi hendur skapa líf. — — —
(Þýtt úr „Dimmalœttingu.)
Óskandi væri að við Islendingar þyrftum
ekki að láta neinar hörmungar knýja oss til
þess að verða trúuð þjóð. Þjóðskáldið okk-
ar góða segir: „Án lifandi trúar er þjóð
hver dauð“.
(Niðurl.)
Næstu tvo daga leit út fyrir, að honum mundi
batna, en svo fór útlitið að versna allur. Mer-
lier sá nú, sumpart af því hann varð æ veikari
og veikari, — og sumpart af því hvernig lækn-
arnir töluðu um hann og við hann, að ham>
ætti ekki langt eftir ólifað. Hann vildi sjá soi>
sinn og kyssa hann, áður en hann dæi. Hing-
að til hafði hann ekki viljað láta hann vita un>
líðan sína, til þess að hryggja hann ekki; en
nú varð ekki komist hjá því. Hann bað for-
ingja, sem var við sömu herdeild og hann, að-
koma til sín. Lavoine foringi var sannur her-
maður, mikill ákafamaður í vináttu og herskyldu-
rækni. Þá er hann sat við höfðalag Merliers,-
sagði Merlier við hann:
„Heyrðu hvað eg hefi að segja þér, vinur
minn! Eg á son, sem gengur á skóla hér r
París; hann er 10 ára gamall. Konan min dó-
á unga aldri; þá var hann nokkurra mánaðar
svo að hann hefir aldrei átt miklu eftirlæti að-
fagna. Hann er vaskur drenghnokki, og eg þori*
að fullyrða, að einhvern tíina muni verða mað-
ur úr honum. Eg fel þér á hendur uppeldi
hans. Eg bið þig að segja honum, að mér hafi
þótt vænt um hann, og svo munt þú gera svo
vel að gæla þeirra skildinga, sem eg læt eftir
mig handa honum. Eg get áreiðanlega reitt
mig á þig, Lavoine?
Foringinn, sem sat með tárvot augu, þrýsti*
hönd Merliers. Hinn deyjandi maður brosti og.
sagði: „Þakka þér fyrir, vinur minn“.
Merlier veiktist æ meir og meir, með hverri
stund sem leið, og næsta dag beiddist hann*
þess, að litli Georges sonur hans yrði sóttur.
Aunúngja drengurinn var mjög hrærður, er
hann var leiddur inn í salinn, fullan af deyj--
andi mönnum; hann var fölur sem nár, sorg-
bitinn og út úr andliti hans skein athyglið og
góðlyndið.
Faðirinn kysti hann ogsagði: „Heyrðu, góðií