Heimilisblaðið - 01.01.1916, Qupperneq 11

HEIMILISBLAÐIÐ
9
Georges minn! Mig hefir langað til að tala við
þig áður en eg dey. Eg á nú ekki langt eftir
ólifað, það er hráðum úti um mig. Þér mun
ekki auðnast að sjá mig oftar. En eg veit að
þú munir minnast mín með ástríkum huga,
Georges? Mér hefir þótt mjög vænt um þig,
barnið mitt“.
„Já, pabbi minn“, mælti drengurinn grát
andi, vænna en nokkrum mun nokkurntíma
þykja um mig“.
„Það veizt þú ekki“, sagði Merlier. „Þarna
er maður“, sagði hann, og benti um leið á La.
voine, „sem ætlar að ganga þér i föðurstað,
Sýndu honum virðingu þína og vertu honum
hlýðinn í öllu“ Hann tók höfuð drengsins milli
handa sér og bætli við: „Mundu nú eftir því,
að þú heilir Merlier — það er heiðarlegt nafn
— og vertu maður!u
„Já, annað eins karlmenni og þú, pabbi“.
„En hamingjusamari en eg“, greip sveitar-
foringinn fram í. „Góður Guð varðveiti þig frá
að lifa annað eins og við höfum lifað frá deg-
inum við Wissembourg“.
Hann lagði báðar hendurnar á rúmábreið-
una, rétti sig lítið eitt upp með miklum kvöl-
um, og sagði í undarlegum, nöprum róm við
prússneska liðsforingjann, sem sat á rúmi sínu,
og var að fletta bók með vinstri hendinni, —
bók sem hann skyldi aldrei við sig. „Herra
flokksfyrirliði, gefið dreng þessum fult nafn yð-
ar, til þess hann geti fundið yður, þegar hann
einhvern tíma endurgeldur heimsókn yðar“.
Prússneski tlokksforinginn leit upp undrandi,
og mætti augum drengsins, sem störðu stöðugt
á hið náföla andlit hans. Hann reyndi að
brosa, en svaraði engu.
Alt í einu breyttust drættirnir í andliti sveit-
arforingjans. Hann opnaði augnalokin, snéri
höfðinu ótt fram og aftur, andvarpaði og féll
því næst náfölur niður á koddann.
„Er hann dáinn?“ hrópaði drengurinn upp
yfir sig, og vafði sig að föður sínum. „Er hann
áreiðanlega dáinn, foringi?“ spurði hann aftur
grátandi og leit á foringjann.
Merlier sveitarhöfðingi var ekki dáinn, en
hann lifði ekki til morguns.
Drengurinn sat alt af yfir honum. Um
kvöldið mælti hinn deyjandi maður: „Georges,
Georges! Hvar ertu?“
„Eg er hér, faðir minn“, svaraði barnið.
Það lék veikt gleðibros um varir Merliers.
„Eg hélt þú værir farinn, drengur minn, en það
er gott, að þú ert hér enn þá. Þú ert sonur
hermanns“, hélt hann hægt áfram, vertu einn-
ig hermaður er tímar líða fram. Mundu nú
vel eflir því sem eg segi við þig, því það eru
síðustu orðin, sem þú heyrir af minum vörum.
Vertu hermaður hins sigraða föðurlands þíns;
hjálpaðu til að hefna þess og reisa Frakkland
við. Þjónaðu aldrei neinum manni, hver svo
sem hann er; aldrei neinum flokki eða fjölskyldu,
heldur hugsjón og málefni frelsis og þjóðveldis.
Þú skalt starfa, lesa, rannsaka, hugsa og læra.
Og þegar þú og jafnaldrar þínir hafa aflað föð-
urlandinu frægðar og frama með kröftuin rétt-
vísinnar, vitsmuna og vinnu, komdu þá að
leiðinu minu, bentu á það með litlu hendinni
þinni, sem þá mun vera orðin stór og sterk,
og segðu þrjú orð — að eins þrjú orð: Frakk-
land er frjálst!u
Merlier sagði enn þá nokkur orð, sem aðeins
drengurinn heyrði.
Prússneski foringinn hafði staðið allan tím-
ann og hlustað á orð hins deyjanda manns, er
hljómaði eins og spádómur, er kæmi úr öðrum
heimi hinum megin grafar. Honum viitist nú,
í nokkurskonar óráði, sem hann seinna kendi
sáraverkjunum um, næturmyrkrinu og hinu ó-
stjórnlega ástandi, er hann var i, sökum svefn-
leysis i margar nætur, virtist hann sjá drenginn
sem fulitiða mann; út úr andliti hans skein
einbeitni, og í hægri hendi sveiflaði hann sverði
um leið og hann gekk niður að fljóti, stóru
fljóti, „hinni gömlu Rín“, sem niðaði í fjarska.
— — — Imyndun auðvitað.
Barnið kraup grátandi á kné og þrýati vör-
unum að hendi föður síns, er hékk máttvana
niður.
Merlier sveitarforingi var dáinn.
(Lauslega þýtt).