Heimilisblaðið - 01.01.1916, Side 12

10
HE IM ILISBjL AÐIÐ
gT=»^l=F=l=T=l=r=il=T=lET=(=T3l=t=ll=T=i=T=j5T=IEFETa=T=*=T=i

Proeðurnir.
Eftir
Éai Rider Haggard. [sg
[Frh.]
„Nú átti ég af tilviljun einn vin, Jebal að
nafni, ungan höfðingja yfir ókunnri þjóð er all-
ir óttuðust, hverrar grimdarfullu siðvenjur eng-
inn kristinn maður skildi, en, sem tignuðu Mú-
hameð einn frá Persíu. Hann bjó í höllinni
Masyaf á Líbanon. Þessi maður hafði slegist
í lið með vesturlanda-búum, og stofnaði ég einu
sinni lifi mínu í hættu, til þess að bjarga hon-
um, varð hann af því svo hrærður að hann
sór, að veita mér lið hvenær sem ég þyrfti
hjálpar með, þar sem ég hefði bjargað lífi hans.
Já, hann fékk mér einnig innsiglishring sinn að
veði, og með hans aðstoð, sagði hann, hefði ég
sömu völd í ríki hans og hann sjálfur. Lönd
hans heimsótti ég þó ekki. Sjáið þið, hér gló-
ir hann á hendi minni“, og hann sýndi þeim
gildan gullhring með svörtum steini; í hann
var stunginn, með rauðum strykum, tygilknífur,
og neðanundir orð og undarleg inerki sem eng-
inn gat lesið“.
„I neyð minni mintist ég Jebal. Ég sendi
honum á laun þenna hring i innsigluðu bréfi.
Hann liafði ekki heldur gleymt loforði sínu, því
áður en tólf dagar voru liðnir, riðuni við Zo-
beide af stað til Beirut á tveim hestum er voru
svo fótfráir, að riddarar Ayonbs gátu ekki náð
okkur. Við komumst til borgarinnar og þar
vorum við svo gefin saman í hjónaband, eftir
að móðir þín, Rósamunda, var skírð til krist-
innar trúar. En þar sem við vorum ekki uein-
staðar óhult í Austurlöndum, gengum við á skip
og komumst heim heilu og höldnu, og höfðum
hring Jebals með okkur, því ég ætlaði að þakka
honum persónulega, eins og þjónar hans kröfð-
ust að ég gerði; en skömrnu áður en skipið
lagði af stað, færði mér maður, dularklæddur
sem fiskimaður, þann boðskap frá Ayoub og
Saladín syni hans, að þeir hefðu svarið að ná
Zobeide á sitt vald“.
„Þelta er nú sagan og þið sjáið að eiður
þeirra er ekki gleymdur, þó mörg ár séu liðin
síðan þeir fréttu að konan min væri dáin.
En frá þeim tíma er Saladín, sem þá var að-
eins eðallyndur unglingur, orðinn hinn mesti
og frægasti soldán sem Austurlönd hafa átt.
Og þar sem svikarinn Lozelle hefir sagt honum
frá þér Rósamunda, leitast hann við að taka
þig í stað móður þinnar, og — dóttir mín —
ég óttast hann“.
„Við höfum þó í það minnsta eitt ár til
þess að leynast eða gera aðrar ráðstafanir11,
svaraði Rósamunda, „og máske lengur; því píla-
grímurinn verður þó fyrst að komast til Aust-
urlanda aftur, áður en Saladín móðurbróðir
minn fær vort svar“,
„Já“, sagði Sir Andrew, „máske höfum við
eitt ár“.
„Skyldi þetta standa i nokkru sambandi við
árásina á steinbrúnni ?“ spurði Godvin, er stóð
niðursokkinn í hugsanir sínar. „Lozelle riddari
var nefudur í bréfinu, en standi það í nokkru
sambandi við Saladin, þykir mér einkennilegt
að árásin kom á undan orðsendingunni“.
Sir Andrew var hugsi um stund og sagði
loks:
„Komið með pilagríminn inn, ég ætla að
spyrja hann spjörunum úr“.
Nikulás sem enn var að éta, eins og hann
yrði aldrei mettur, fylgdist svo inn með Wulf.
Hann hneigði sig djúft fyrir gamla riddar-
anum og Rósamundu en horfði jafnframt rann-
sakandi augum á þau og herbergið.
„Þú hefir fært mér bréf langt að, pílagrím-
ur“, sagði Sir Andrew.
„Ég færði yður kistu frá Damaskus herra
riddari, en hvað i henni var, veit ég ekki! Ég
get aðeins borið þess vitni að hún hefir ekki
verið opnuð á leiðinni“, svaraði Nikulás.
„Mér þykir undarlegt“, hélt gamli riddarinn
áfram, „að maður i pílagrímsbúningi skuli vera
boðberi Saladíns, er kristnir menn ættu ekki
að hafa nein mök við“.
„En Saladin hefir mikið saman við kristna
menn að sælda, herra riddari. Hann handtek-
ur þá t. d. öðru hverju, þó á friðartímum sé,
og var ég einn af þeim er urðu fyrir slíku“.
„Handtók hann þá Lozelle riddara?“