Heimilisblaðið - 01.04.1917, Blaðsíða 7

HEIMILISBLAÐIÐ
41
samþykki og samtökum, fyrst og fremst hjóna,
foreldra og barna, húsbænda og hjúa á heimili
hverju, og síðan allra h imilanna i heilum sveit-
um. Enginn einn maður og ekkert eitt heimili
mun hafa þrólt eða sjálfslæði til slíkra hluta,
þótt skynsemi og vilji sé til. — Því svo rikt í
oss öllum er þetta, að vilja sýnast og vera sem
aðrir; og svo óttinn við tiltektarsemi, last og
spott, þótt ranglátt sé, fyrir grútarhátt, nísku
o. s. frv.
Meðan nokkur ögn af munaðarvöru er nokk-
nrsstaðar í sömu bygð nokkuð höfð til viðhafn-
ar, eða til að halda betur fólki í vist, þá verða
allir að basla og böglast við það sama, enda
þótt þeir fyrir það geti síður fætt óg klætt sig
og aðra, og staðið í skilum við fólk sitt og aðra.
Það ætii — ef annars þessar sætindavörur
flytjast, og fást með kleyfu verði — að taka
UPP f,amla góða siðinn, að hafa þær ekki um
hönd, nema þá á stórhátíðum og og tyllidögum.
Þá yrðu þær aftur það, sem þær voru; sann-
arlegt sælgæti — og tilhlakkanleg hátíðarbrigði,
1 stað þess, að nú eru þær orðnar svo algeng-
ai og altíðar, að þær eru ekkert sælgæti leng-
ur heldur leiðindasull til óhreysti og óholl-
ustu.
En hvað yrði þá um alla gestrisnina gömlu
°g góðu, sem við höfum verið orðlagðir fyrir
og stoltir af? Þvi er íljótt svarað: Þegar vér
komum hér til annara, fullir og feitir og einsk-
ls þuifandi, þá bjóðum vér glaðir hver öðrum
mn uppá alúðar samtal og vinsamleg atlot öll,
og í viðbót, ef hœgt er, bolla af kafti með svo-
'tlum sykurmola. Nú, en komi einhver til vor
svangur eða þyrstur eða einhvers þurfandi, þá
gæfum vér honum glaðir að eta og drekka o.
s. frv., og um það.erum vér þvi þáfærari, sem
vér kostum minna til óþarfans. Og vér mun-
um verða fult eins góðir vinir, já, meiri og
hetri vinir, þar vér þá vitum og finnum, að vér
bæði viljum og gerum bver öðrum það bezta.
Munu nú allir, konur og karlar, ungir og
gamlir, einlæglega vilja líta á þetta og fúslega
• eyna samtök um það? Eg hef nú gert mitt
td, og bi5 alla vel að virða, eins og það er
meint. Óska svo öllum árs og friðar.
Úr eftlrrtælum
Lúövíks Jónssonar, trésmiös, á DJúpavogi.
Veit eg hvcir siglir gullin gnoð
nieð gimsteinshihium og silfurvoð.
Það verður ei fegra fundið,
hver stýrir svo glœstri gnoð?
Það er ósérplœgni iðjumanns,
in eilifa gleði er dráttur hans.
Hann siglir inn eilifðarsundið
hans sigur er ávaxtað pundið.
RÍKARÐUR JÓNSSON.
frúarbrögð og aðrar lífsskoöanir
á þessum voðalegu tímum.
Eítir Gr. Hjaltason.
XIII.
Siðalierdómur Gfyðinga.
Lengi hefir lögmáli Israels verið brugðið um
strangleika; og satt er það, sum lög þess eru
hörð, einkum Iögin um Kanverja, og mörg
refsilögin líka.
Skal hér aðeins nefna þrjú dæmi:
Orð 5. Mós. 20, um eyðing Kanverja eru
voðaleg.
En ekki má gleyma því, að Kanverjar voru
mjög spiltir, því þeir t. d. dýrkuðu guðina með
barnamorði og Iauslæti.
Og eg hygg að biskup F. Briem hafi rétt
fyrir sér, er hann segir um þetta í Kirkjublað-
inu 1894, bls. 22:
„Það, að Guð skipar Israelslýð að reka Kan-
verja burt úr landi þeirra, c vkert undarlegra
en það, að hann enn í dag íæíur siðaðar þjóð-
ir útrýma viltum þjóðum, og það þvi síður sem
Drottinn hér virðist hafa haft enn hærra tak-
mark en endranær11.
Og má óhætt bæta við núna: Er ekki eins
undarlegt, hvernig hann þolirbeztu, mentuðustu
og kristilegustu höfuðþjóðunum að tæta hvep