Heimilisblaðið - 01.04.1917, Blaðsíða 10

44
HEIMILISBL AÐIÐ
mig fer að syfja a8 eins af því að sjá þessar
ébreiður, og vínið í skalunum glóir eins skœrt
og augu þeirra er bera þaðK.
Þeir heyrðu síðan lækjarnið og gengu þang-
að, böðuðu þar andlit sín og drukku af vatn-
inu.
„Þetta er betra en vinið þeirra", sagði
Wulf.
í sama bili komu þeir auga á fleiri konur
er söfnuðust umhverfis þá, svífandi sem andar,
þeir flýttu sér þvi burt og komust á opið svæði,
þar sem hvorki voru ábreiður, sofandi menn
né vínbyrlarar.
„Nú“, sagði Wulf er þeir námu staðar,
„segðu mér, hvað á alt þetta að þýða?“
, „Ert þú bæði heyrnarlaus og sjónlaus?“
spurði Godvin. ^Sérðu ekki að fjandmaður
okkar er ástfanginn i Rósamundu og ætlar sér
að giftast henni, og honum tekst það sjálfsagt“.
Wulf stundi þungan og svaraði loks: Eg
sver þess eið að drepa hann, þó það máske
verði minn bani“.
„Já“, sagði Godvin, „eg sá að þú varst i
þeim hugleiðingum i kvöld. En gættu þess að
það er bani okkar allra. Við skulum heldur
biða með að grípa til vopna, þangað til það
er óumflýjanlegt til þess að frelsa hana frá því
versta“.
„Hver Vc'it hvort við fáum nokkurt annað
tækifæri til þess? Reyndar —“, og hann and-
varpaöi á ný.
„Meðal skartgripa þeirra er héngu um mitti
Rósamundu, sá eg hníf, gimsteinum settan.
Hún mun nota hann ef þess gerist þörf, og
svo verðum við að gera það sem við getum.
Eg ætlast til að við deyjum á þann hátt, að
þess verði minst meðal þessara fjalla“.
Meðan þeir töluðust við höfðu þeir nálgast
annan hluta garðsins, og stóðu nú þögulir þang-
að til þeir sáu hvítklædda veru í skugga af
sedruslré einu.
„Við skulum fara“, sagði Wulf. „Þarna
kemur vist ein til með þessa hræðilegu vín-
hikara“. En áður en þeir höfðu snúið sér við,
var veran komiu til þeirra og hafði dregið blæj-
una frá andlitinu.
Þetta var þá Masonda.
„Fylgið mér bræður“, hvíslaði hún, „eg hefi
nokkuð að segja yður. Hvað? Þið drekkið
ekki? Gott, það er líka heppilegast“.
Og um leið og hún helti vininu úr bikarn-
um á jörðina, sveif hún framhjá þeim. Hún
gekk áfram þögul sem vofa; þeir sáu hana ým-
ist á bersvæði, eða hún næstum hvarf þeim í
skuggum hinna þéttu sedrusviðarrunna, þangað
til hún kom að einstökum kletti er stóð rétt á
gjárbarminum.
Beint á móti klettinum var hóll, líkur þeim
er fornmenn heygðu í dána menn. Á hólnum
voru sterkar dyr, huldar viltu viðarkjarri.
Masonda tók lykla frá belti sínu, og eftir
að hafa gengið úr skugga um að þau væru ein,
opnaði hún hurðina.
„Gangið inn“, sagði hún og ýtti þeim á
undan sér. Þeir hlýddu, og heyrðu þeir þá í
myrkrinu að hún lokaði dyrunum á eftir þeim.
„Nú er okkur óhætt í svipinn“, sagði hún og
stundi við, „eða það vona eg að minsta kosti.
En eg ætla að fara með ykkur þangað sem er
dálítið bjartara“.
Hún leiddi þá síðan meðfram brekku, þang-
að til þeir sáu tungisljósið á ný, og urðu þeir
þá þess varir, að þeir stóðu við hellismunna, er
var þakinn runnum, og lá örmjór og braltur
klettahryggur að dyrunum upp frá gjárbarm-
inum.
„Sjáið, þetta er eini vegurinn sem liggur frá
Masyafs kastala, að brúnni undanskilinni“ sagði
Masonda.
„Slæmur vegur“, sagði Wulf og starði nið-
ur fyrir.
„Og þó geta hestar, sem vanir eru fjöllum,
fylgt honum, Hann nær niður á botn í gjánni,
og eina milu eða svo til vinstri handar er
önnur djúp gjá, sem liggur til borgarinnar og
frelsisins. Viljið þið nú ekki nota hann? Á
morgun við dögun getið þið verið komnir langt
burtu“:
„Og hvar mundi Rósamunda þá vera?“
spurði Wulf.
„Að öllum líkindum í kvennabúri Sínans
fursta“, svaraði hún með köldu blóði.