Heimilisblaðið - 01.04.1917, Blaðsíða 12

46
HEtMILISBL AjÐlí)
kuíli, á miðju marmaragólfiuu, með liásætis-
himin yfir sér. Rósamunda sat við hiið hans,-
sömuleiðis klædd hátíðabúningi. Þeir reyndu
að nálgast hana, en hermennirnir vörnuðu þess,
og bentu þeirn á stað í fárra nietra fjarlægð,
þar sem þeir áttu að standa.
Wulf sagði að eins lágt á ensku: „Segðu
mór Rósamunda hvernig þér líður“.
Hún lyfti hinu föla andliti sínu upp, hneigði
sig og brosti.
Að boði Sinans benti Masonda þeim að
þegja, og sagði að það væri ekki leyfilegt að
ávarpa Sínan né fylgd hans nema með sérstöku
leyfi.
Nú nálguðust nokkrir af ráðgjöfunum há-
sætið-og ráðguðust við herra sinn um málefni,
er leit út fyrir að vera mjög alvarlegt, því þeir
virtust mjög daprir í bragði. Alt í einu gaf
hann þeim einhverja skipun, því þeir gengu á
sinn stað, en nokkrir sendiboðar gengu burt.
Þegar þeir komu aftur fylgdu þeim þrír höfð-
inglegir Serkir ásamt þjónum þeirra, og báru
þeir græna vefjarhetti, er sýndi að þeir voru
afkomendur spámannsins. Þessir menn, er virt-
ust vera þjakaðir eftir langferð, nálguðust pall-
inn mikilúðlegir á svip, án þess að lita á ráð-
gjafana eða aðra er á leið þeirra urðu. Loks
komu þeir auga á bræðurna, er slóðu hvor við
annars hlið, og virtu þá fyrir sér eitt augnablik,
en svo urðu þeir varir við Rósamundu, er sat
undir hásætishimninum, og lutu þeir henni án
þess að gefa Al-je-bal nokkurn gaum.
„Hverjir eruð þið og hvert er erindi ykkar?“
spurði Sínan eftir að hafa horft á þá um stund.
„Eg er höfðingi þessa lands, og þelta eru ráð-
gjafar mínir“, og hann benti á Daisana, „og
þetta er veldissproti minn“, mælti hann um'leið
og hann snerti blóðrauða rýtinginn er var saum-
aður í svarla kyrtilinn, sem hann bar.
Þann veldissprota þekkjum vér, hann hefir
sést langt héðan. Vér höfum þegar tvisvar
sigrað menn, sem hafa borið hann, jafnvel í
tjaldi herra vors. Höfðingi morðingjanna! Vér
þekkjum morðingjamerkið, og vér litum yður
nú, er berið nafnið „hinn mikli morðingi1*. Heyrið
erindi vort. Vér erum sendiboðar Salah-ed-dins,
drotnara hinna trúuðu, soldáns austurlanda.
Þessi skjöl, sem innsigluð eru með innsigli hans,
eru erindisbréf vor, ef þér óskið að lesa þau“.
„Eg hefi heyrt þess höfðingja getið“, svar-
aði Sínan, „en hvað vill hann mér?“
„Al-je-bal! Franki einn er í þjónustu yðar,
hann er svikari. hann hefir svikið í yðar hend-
ur konu, sem er systurdótlir Salah-ed-dins, prins-
essa af Baalbee, átti að föður vesturlenzkan
riddara einn, d’Arcy að nafni, en sjálf nefnist
hún rós heimsins.
Efiir að hafa fengið fregnir um þetta af
Hassan fursta, er flúði frá hermönnum þínum,
krefst Salah-ed-din soldán þess, að þessi kona,
frænka hans, verði samstundis fengin honum í
hendur, ásamt höfði svikarans Lozelle“.
Höfuð Frankans Lozelle getur hann fengið
annað kvöld, ef hann óskar þess, en konunni
held eg“, hreitti Sínan út úr sér.- „Er það svo
fleira?“
„Sé svo, Al-je-bal, segjum vér yður strið á
hendur í nafni Salah-ed-dins, þangað til ekki
stendur steinn yfir steini af yðar háu borg.
Stríð, þangað til þjóð yðar er útdauð, hver mað-
ur, kona og barn er drepið og yðar dauðu lík-
amir eru gefnir hræfuglum að bráð“.
Nú reis Sínan á fætur, æfur af reiði og þreif
skegg sitt.
„Farið aftur“, sagði hann, og segið það
hundi þeim, er þér kallið soldán, að jafn lítils-
verður og hann er, þá geri eg, Al-je-bal, honum,
syni Ayoubs, meiri heiður en hann á skilið.
Drotning mín er dáin, og að tveim dögum liðn*
um, þegar sorgarmánuðurinn er á enda, tek eg
systurdóttur hans, prinsessuna af Baalbec, er
hér situr við hlið mína, mér fyrir konu“.
Rósamunda, er hlustað hafði. á með athygli,
hrökk við er hún heyrði þessi orð, eins og hún
hefði verið bitin af höggormi, greip höndunum
fyrir andlitið og andvarpaði“.
„Prinsessa“, sagði sendiboðinn, er horfði á
hana. „Þér virðist skilja mál vort, er það yðar
vilji að blanda yðar göfuga blóð, blóði vantrú-
aðs morðvargahöfðingja?“
„Nei, nei!“ hrópaði hún. „Það er ekki minn
vilji, því eg er hjálparlaus fangi, og tilheyri
hinni kristnu trú, Ef frændi minn Salah-ed-din
er jafn voldugur í raun og veru sem mér hefir