Heimilisblaðið - 01.08.1917, Side 6

88
HEIMILISBLAÐIÐ
Frá heimsstyrjöldinni.
Dciuðiim sœttir.
ir dálítið kent mér að hafa endaskifti á öllu.
En Kristur kipti mér út úr þeim skóla, en menj-
ar skóla þessa ber eg lengi. Margt i kenning
kirkjunnar um synd, náð og hegning líkar mér
ekki. En kenning hennar um guðdótn frels-
arans, t. d. í Helga-kveri, þykir mér eina
rétta Kristsfrceðin!
I öðrum Kristi en þessum skil eg ekkert.
Og yfirhöfuð get eg sagt: Trúarjátningin í
fræðunum finst mér sá eini trúargrundvöllur,
sem eg get nokkuð átt við.
Anægja.
Hvað er ánægja? — Hve margir hafa ekki
spurt þeirrar spurningar! En hve fáir eru ekki
þeir, sem auðnast hefir að svara henni rétt,
jafnvel þótt svarið sýnist liggja beint við: Ánægj-
an er innvortis rósemi, samræmi tilfinninga og
hugsana.
Sumir kvarta yfir því, hve ungir þeir eru;:
sumir yfir því, hve þeir eru orðnir gamlir. Áform
þeirra eru, ef til vill, góð og göfug, en þeim
finst sér vera ókleyft að framkvæma þau. Ein-
mitt þeir sjálfir geta það ekki, en allir aðrirr
yngri og eldri, geta það.
Sumum finst að þeir sem ríkari eru hljótr
að vera ánægðari. Hinum ríka finst, ef til vill,.
að sá sem hefir áunnið sér frægð, hljóti að
vera ánægður með hlutskifti sitt.
Hjá all-flestum verðum vér varir við hina
eyðileggjandi óánægju með kjör sín; en það er
ekki sú óánægja, sem er hvöt til hins góða, og
sem um aldur og æfi hefir verið það afl, er
komið hefir sfórvirkjunum til leiðar, heldur er
það sú óánægja, er veikir, lamar og eyðilegg-
ur hina sönnu ánægju.