Heimilisblaðið - 01.10.1918, Qupperneq 7

HEIMILISBL AÐIÐ
151
Úrsúla.
Skáldsaga eftir Florence Wurden,
I. KAPÍTULI.
»Pað getur nú alls ekki komið til mála«.
Þetta sagði Gravenhurst jarl svo afdrátt-
arlaust, að engum öðrum en bliðu og elsku-
verðu frúnni hans hafði getað komið til
^ögar, að hann mundi bre3'ta ákvörðun,
ser>i hann kvað svona ramt að.
Því að þótt frúia væri framúrskarandi
Ijúflynd og fyrirlátsöm, þá kunni hifn þó
fyllilega listina þá, að hafa taumhald á
harðræði mannsins síns. Hún horfði fast á-
Pi'jónlesið sitt, sem hún var með og taldi
hverja lykkju í hálfum hljóðum. Það sá
enginn, að henni hefði vitund brugðið, þó
að herra hennar og eiginmaður hefði fyrir
htilli stundu lagt blátt bann fyrir, að dætur
hennar, ásamt bróður þeirra, sæktu heim
einn af lagsbræðrum hans.
f*au Gravenhurst jarl og kona hans sátu
i dagstofunni, úr því er liðið var afhádegi.
Við og við heyrðu þau smella í borðknött-
Um, og óminn af málrómi yngstu barnanna;
þau voru að leika knattleik á borði. Tómas
greifi af Eastling, sonur þeirra, var nýbú-
Jnn að ]júka námi við báskólann i Öxna-
furðu, nú var hann einmitt að hvíla sig
ehir það um stund og það var hann og
J’ngri systir hans, sem voru að leika knatt-
leikinn.
Unglrú Emmelina var hraust og fjörug
stúlka á fyrsta ári yfir tvitngt. Hún var
01'ðin leið og þreytt á þvi, að eyða æfinni
a þessu kyrláta óðalsetri, því þar var ekki
um neina tilbreytingu að ræða í daglega
lifinu.
Eftir stundarþögn ræskti jarlinn sig og
lagði frá sér timaritið, sem hann sat við
að lesa — skelti því saman og sagði með
fflusvip:
»Hvaða manneskjur eru þessi Jacksons-
hjón ?«
Frúin lét nú í fj'rstu eins og hún væri
búin að steingleyma því, sem þau höfðu
rétt áður verið að tala um og svaraði eins
og með köldu blóði:
»Og þau kalla sig Oare-Jacksons og eg
held, að maðurinn hafi grætt sitt fé í
Ameríku«.
>xFinst þér þá, að það sé vel til fallið, að
dætur okkar hafi samvistir við það fólk,
sem við þekkjum ekki hið minsta?« spurði
jarl byrstur.
Frúin horfði á mann sinn og lét sem
hún væri alveg hissa og svaraði svo með
mestu ró og spekt: »Nú, sú var nú tíðin
að vísu, að manni hefði ekki komið til
hugar að eiga nokkuð saman við það að
sælda; en nú er öldin önnur; nú eru
menn farnir að vera samvistum við menn
af öllu tagi, eða er eklci svo?«
»Ekki geri eg það að minsta kosti«, svar-
aði jarl.
»Nei, það get eg nú svo vel skilið, en
dætur okkar, sérstaklega Emmelina, kvarta
si og æ yfir því, að hér sé svo leiðinlegt,
og því verður ekki neitað, að kyrðarbragur
er á lifinu okkar hérna«.
Eftir litla þögn segir jarl:
»Eastling getur farið þangað, ef hann
vill«.
»Já, en góði minn, hann hefir nú altaf
ætlað sér það?«
»En að því er dætur okkar snertir«,
mælti jarl. »Þá er eg viss um, að hún Úr-
sala okkar unir ekki eina viku hjá þessum
— þessum«. — — Þarna stóð i honum
augnablik, hann var að leita að orði, sem
væri nógu lítilsvirðandi, en særði þó ekki
frúna fram úr hófi — »þessum kotungum«,
kom nú loks fram af vörum hans.
Frúin leit ekki við honum.
»Heldur þú nú eiginlega ekki, Jón, að
Úrsúla hefði gott af að kynnast fleirum en
þeim, sem hún kynnist hérna. Hún hefir
nú fimm um tvítugt; hún er orðin einræn
af því, að vera si og æ að vitja fátækra og
sjúkra — hún verður nunna«, sagði frúin
með áhyggjusvip.