Heimilisblaðið - 01.10.1918, Blaðsíða 12

156
HEIMILISBLAÐIÐ
Paynes, en hætii við það. Það var ekki
annað sýnna, en að Payne væri eins vel
upp alinn og af jafngöfugum ættum og
Tóraas sjálfur og svo virlist hann þar að auki
vera miklu reyndari, svo ekki tjáði fyrir
Eastling að ráða honum heilræði.
í þessum vanda sneri hann sér til Hugo’s
vinar síns og spurði hann, hver þessi Páll
Payne væri — í fám orðum sagt: hvort
hann væri heiðarlegur maður.
Blóðið liljóp fram i lcinnar Hugó. »Auð-
vitað«, svaraði hann með þykkju, »heldur
þú, að þú hefðir annars hitt hann hér?«
Þetta svar hefði nú átt að nægja honum,
en það ■nægði honum nú samt ekki. Hann
var búinn að hitta margan einn á þessu
herrasetri, sem aldrei hefði verið veitt við-
taka, þar sem strangar kröfur væru gerðar
til ráðvendnis og sæmdar, og því ásetti
hann sér að spyrjast fyrir um Payne i
kyrþey.
Dagarnir liðu og hann fékk aldrei færi á
að tala við Úrsúlu i einrúmi; en eitt kvöld
hitti hann þau bæði, Payne og Úrsúlu. Þau
stóðu við dyr þorpskj'rkjunnar og töluðu
saman um eitthvað alvarlegt, og nú skildi
Eastling, að hann mátti ekki fresta viðtali
við systur sina. Hann hafði gætur á þvi
þegar hún færi aftur heim á herrasetrið og
stöðvaði hana, rétt í því er hún ætlaði að
ganga upp stigann til að hafa fataskifti til
miðdegisverðar.
»Fyrirgefðu Úrsúla«, sagði hann í hljóði,
»mig langar til að tala við þig rétt sem
snöggvast«.
Úrsúla sneri sér við og brosti til hans og
hann varð alveg hissa á að sjá, hve hún
Ijómaði af gleði. Hann sá það svo greini-
lega, að viðvörun hans mundi koma um
seinan.
»Hvað viltu mér?« spurði hún bliðlega,
og fylgdi honum fúslega, þegar liann dró
hana með sér út að einni gluggakistunni i
anddyrinu.
Hann var órólegur og eins og á nálum;
honum var erfitt að stynja þvi upp, sem
honum var svo rikt i hjarta, einkum af
því að hún stóð þarna stöðugt og horfði á
hann svo blitt og vingjarnlega.
»Sjáðu nú Úrsúla«, sagði hann og vafðist
tunga um tönn. »Það er svo frámunalega
erfitt fyrir mig að segja þér það, sem eg
ætla að segja þér; en þú verður þá að við-
urkenna, að ef — já, þú skilur mig víst —
ef nokkuð gerist hér, þá bitnar það á mér,
er ekki svo? Það er einmitt eg, sem fékk
pabba til að láta þig og Emmelínu fara
með mér hingað, eins og þú veizt; og ger-
ist hér nokkuð, þá verður óþolandi að
vera heima. Já, nú veiztu það 1«
»Eg skil þlg ekki, Tommi«, mælti Úrsúla
og brosti að honum; hann var í standandi
vandræðum, eins og smádrengur. »Hvað
skyldi geta valdið þvi, að okkur yrði óvært
heima ?«
»Jú, sjáðu, Úrsúla! eg sá þig og hann
Payne hérna standa saman hjá þorpskyrkj-
unni fyrir skömmu, og svo —«.
»Og svo?« tók Úrsúla upp eftir honum
með hægð, þegar stóð í honum.
»Já — svo — þá fór eg að hugsa út í
það, að þeim heima og mér og okkur öll-
nm mundi eigi litast á, að þú gæfir slíkum
manni sem Páli Payne undir fótinn — sem
ekkert okkar veit nokkur deili á.
Úrsúla horfði nú beint í augu bróður
sins. Ásjóna hennar ljómaði sem áður af
hamingju og málrómurinn titraði af fögn-
uði, þegar hún svaraði bróður sínum:
»Eg veit það, sem mér nægir um Pál
Payne; við erum trúlofuð«.
II. KAPlTULI.
Þetta kom á hann sem sprengikúla.
En þetta jafnaðist nú á milli þeirra. Anð-
vitað kom það ílatt og óþægilega á þau
Eastling og Emmelínu, að systir þeirra
skyldi hafa verið svo óvarfærin að bindast
manni, sem ekki var henni jafntiginn,
hversu friður og vel siðaður, sem hann
var; en tilfinningar þeirra komust þó ekki
i hálfkvisti við tilfinningar jarlsins og frúar