Heimilisblaðið - 01.10.1918, Qupperneq 13

HEIMILÍSBLAÐIÐ
157
h«ns, þegar þessi nýung barst þeim til
eyrna.
Það var nú alinent ætlun manna, að
»stórveldin«, jarlinn og frú hans, mundu
Þegar i stað ónýta þessa trúlofun, jafnskjótt
°g þau fengju hana að vita. En í stað þess
gerðist það, sem engiun hefði trúað, því að
þótt Úrsúla væri dýrlingur í eðii sínu, þá
kunni hún þó jafnframt listina þá að koma
sinum vilja íram með sérstakri spekt. Þar
að auki var hún nú 25 ára og hafði sjálf
talsvert fé undír hendi, sem frænka hennar
hafði arfleitt hana að. Og loks kom svo
Payne sjálfur og sótti jarlshjónin heirn, og
leizt þeim hann þá mannvænlegri en þau
höfðu ætlað. Hann talaði með amerískri
áherzlu, sem lét vel í eyrum og sagði
margar skemtilegar sögur af ýmsum við-
hurðum, sem ættmenn hans í Suður-Karó-
linu voru viðriðnir i striðinu milli Suður-
Hkjanna og Norðurrikjanna í Bandafylkj-
Unum.
Það var fólkið í Wintersand og engir
aðrir, sem hafði rélta hugmynd um, hvar
Suður-Karólína lægi, eða hvaða stríð það
VaL sem um var að ræða, og þótt jarlinn
segði til skýringar: »Þú manst víst þetta —
Um þrælasöluna«, þá mundi frúin að eins
mjög óljóst eftir þvi, og börnin þeirra höfðu
ahs ekki heyrt neitt um það.
En sögurnar voru skemtilegar og vel
sagðar og endirinn varð líka sá, að þessi
Ungi Ameríkumaður var tekinn upp í að-
alsættina, svo sem tilvonandi maður Úrsúlu,
Þött þeim jarlshjónunum væri það nauð-
ugt; samt var það gert með því skilyrði,
að hann færi algerlega að óskum hennar
um það, hvar þau tækju sér bólfestu.
En hann var ekki alveg sloppinn. Mál-
hutningsmaður jarlsins tók nú við og þar
8el<k hann í gegnum nýjan hreinsunareld,
Un hann slapp ágætlega frá því. Jlann
^unnaðist opinberlega við, að hann væri
ekki ríkur maður, en hann ætti stoðir og
styttur, sem væru traustar og i bankasök-
Um sínum væri gott jafnvægi. Og þótt hann
gseti ekki veitt konu sinni auð og allsnægtir,
þá gæti hann þó gefið henni nokkra fagra
ættargimsteina, er væri sinn hluti af föður-
arfinum. Hann lét þetta uppi við mála-
flutningsmanninn og lcorn inn á skrifstof-
una með gimsteiriana og afhenti þá þar til
geymslu, sem gjöf handa Úrsúlu.
»Flestir þeirra eru séttir í nýja umgerð«,
sagði hann, um leið og hann opnaði slitin
leðurhylki, sem yfirleitt voru ósamboðin
svo dýrum gripum.
Málaflutningsmaðurinn hafði fengið tæki-
færi til í starfi sínu að sjá margskonar
ættargimsteina, en af þessum gimsteinum
varð hann alveg hugfanginn.
»Þeir eru óvenjufagrir«, hrópaði hann
með aðdáun. »Já«, svaraði Payne, eins og
utan við sig. »það liefir mikið bætt úr, að
þeir hafa fengið aðra umgerð; en að minu
áliti eru gömlu steinarnir þó langt um
fegri, enda þótt þeir séu dálítið klúrir vlð
hliðina á hinum, eða finst yöur það ekki?«
Hann opnaði nú annað leðurhylki og
dró þar upp höfuðdjásn alsett gimsteinum
og nokkrar brjóstnælur, alt í gömlum og
traustum umgerðum, eins og tíðkaðist hálfri
öld áður.
»Þessir dýrgripir«, mælti hann, »eru með
sömu ummerkjum og móðir mín skildi við
þá«. —
»Já, eg skil það«, mælti málaflutnings-
maður, »það er ættartilfinningin, sem veld-
ur því, að þér hafið meiri mætur á þessum
gripum en hinum nýju«.
»Já. einmitt það«, sagði Payne brosandi;
»eg man fjölda af sögum, sem eru tengdar
við þessar brjóstnælur«.
Þessi fundur þeirra stóð ekki lengi. Payne
seldi gimsteinana málaflutningsmanninum
í hendur, en hann fékk þá siðan Úrsúlu,
eins og skyldan bauð. Úrsúla hafði eigi
fjrrir sig hinar minstu mætur á skartgrip-
um, hún bar þá aldrei á sér, nema hún
væri til neydd, og þótti henni það því eins
og önnur þung og leið skylda, er fylgdi
stétt hennar. í hennar augum voru gim-
steinar ekki annað en fjármunir, sem væri
langt um betur varið á annan hátt, svo