Heimilisblaðið - 01.04.1920, Blaðsíða 15

HEIMILISBLAÐIÐ
63
»Hvað eigið þér við?«
»Eg á við, þó að Emil sé gáfnatregur, þá
er það ekki að öllu leyti Guði að kenna«.
»Jæja, mér er þó víst ekki um að kenna«.
»Jú, auðvitað af því að þér hafið kvænst
frænku yðar; þess vegna getið þér aldrei,
að minni reynslu, við öðru búist og þér
wegið þakka fyrir, að hann Emil yðar er
ekki hreinn og beinn fáhjáni«.
»Hvað er þetta? Dalby læknir kominn
hingað, hvernig stendur á því?«
»Eg er að vitja barnsins«, svaraði læknir.
»Eg hefi gaman af að heyra, hvernig lækn-
ifinn lítur á þetta mál«.
»Hvaða mál?« spurði læknir. Og svo sagði
úún honum um systkynabörnin.
»Það á ekki við um alla; en eg játa, að
það er fágætt, að ekki bryddi á úrkynjun að
einhverju leyti, þegar svo stendur á«.
Prestur varð hljóður við og gekk burt, en
kom svo aftur og bauð þeim vín. Þau drukku
ekki nema úr hálfu staupi, en prestur drakk
últakanlega mikið.
»Hvaða blómarós er það, sem þér hafið
fengið frá Kaupmannahöfn?« spurði kona
þfeppstjórans.
»Faðir hennar er vínsali«, svaraði prestur,
»lízt yður ekki vel á hana?«
»Kona hreppstjóra brá undarlega við, en
aUaði sig þó fljótt og mælti: »Mér? Jú, hún
er fríð sýnum — en annars þekki eg hana
ekkert«.
»Hvað segið þér um þetta, læknir?«
Dalby fann, að þessi spurning'kom flatt á
liönn, og lá við að fát kæmi á hann, og
þess vegna varð hann opinskárri í svari en
hann annars hefði verið.
»Já, hún er fríð sýnum, og ágæt hjúkrun-
arkona. Það var yndi að sjá, hve hún lagði
Sl8 i líma, þegar hún Kamma litla veiktist,
°8 eitt er henni gefið yndislegt og það eru
rábær sönghljóð. Eg kom einusinni að henni
fVart, er hún var að syngja inn í barna-
kerberginu«.
»Já, læknir, þér ættuð um fram alt að
* . yður frá prestssetrinu; unga hjartað
j ar« — sagði hreppstjórakonan.
»Og þér þurfið ekki að bera áhyggjur út
af því, eg geng ekki að eiga nema trúaða
stúlku«.
Nú varð stundarþögn.
»Það er ungfrú Jörgensen ekki, að því er
mér er kunnugt«.
»Jæja, þá veit eg það því síður«, sagði
hreppstjórakonan í alt öðrum róm og lá við
að hún sneri við honum bakinu.
»Þér skuluð ekki láta þetta styggja yður«,
sagði læknirinn, rétt í þvi, að frúin kom inn
og ungu stúlkurnar.
»Hvað er þetta Maren Gadegaard, eruð
þér með þykkju?«, sagði prestskonan.
»Ónei — það þarf nú meira til að móðga
mig«, svaraði hún.
»Meira?«
»Já, sérstaklega þegar það er eitthvað, sem
ekki snertir mig sjálfa«.
»Hvern suertir það þá?« spurði prestskon-
an. —
»Lækninn«.
»Svo-o?«
»Hann vill ekki eiga nema »trúaða stúlku«,
sem hann svo kallar, en það er nú það sem
menn kalla —«.
»Nei, hvað er á seiði ?«
»Eg segi nú bara það, læknir, farið þér
yður hægt; ef einhver fellir verulegan ástar-
hug til stúlku, þá er hún fyrst og fremst
— manneskja, og svo eftir á — já, eg bið
yður afsökunar, en eg segi nú altaf eins og
mér býr í brjósti«, mælti hreppstjórakonan.
Þá varð hljótt í stofunni.
»Þegar eg fer að hugsa út í það í alvöru,
þá get eg ekki skilið, að þér getið ekki litið
öðruvísi á það, Maren Gadegaard; en bíðið
nú þangað til sonur yðar kemur, þá munuð
þér komast að raun um, að hann er á sama
máli og eg«, mælti læknir.
»Ekki get eg nú trúað því, eg þekki hann
þá ekki að minsta kosti«.
»Nei, ekki að því leyti, en þér munuð
finna, að hann hefir breyzt mikið«, svaraði
læknir. [Frh.].