Heimilisblaðið - 01.05.1920, Qupperneq 6

70
HEIMILISBLAÐIÐ
ur og beiskjubros lék um varir hennar við
að hlusía á það og hun varð þykkjuþung
í bragði. Það var bæði dagstofa og svefn-
herbergi. í rúminu lá maður. Hann var
ekki uema 24. ára, en hver sem hefði séð,
hve magur hann var og kinnfiskasoginn,
hefði getað haldið, að hann væri þrisvar
sinnum cldri. Nú svaf hann rólega og sá
svefn var honum mikill léttir og fró. —
Unga konan stóð upp við og við og laut
niður að honum og lagði kalda höndina á
sóttheitt enni hans; höndin var prýdd ein-
um gullbaug. Þau voru hjón.
Svona hilti Ríkard Barclay. á, þegar hann
gekk hljóðlega inn i herbergið. Hann bar
bakka i höndum og á honum var vínflaska
og ávextir.
»Er hann nokkuð skárri?« spurði hann.
»Néi«, svaraði hún og hristi höfuðið.
Hann setti bakkann frá sér á borðið.
»Eg kem hérna með dálítið af ávöxtum
og víni — honum léttir við það —«.
Konan fór að gráta, greip í hönd hans
og bar hana upp að vörunum á sér. Hefði
hún ekki átt Barclay að vini, þá hefði
maðurinn hennar áreiðanlega verið dáinn
fyrir mörgum mánuðum.
»En hvað þér eruð alt af góður við
okkur«, sagði hún grátandi; »en hvað þér
eruð góður maðurl«
»Nei — nei«, svaraði hann eins og hann
vissi ekki, hvað hann ætli að segja. Nei,
eg ~ °S hann sneri sér við og að rúminu.
»Hefir læknirinn komið hingað siðdegis?«
spurði hann alvarlega,
Hún játaði þvi.
»Hvað sagði hann svo?«
»Hann sagði að engin von væri um bata,
nema hann yrði skorinn upp hið bráðasta«,
og hún dró andann djúpt. »Og svo er ó-
hjákvæmilegt að fá sérfróðan lækni og
hjúkrunarkonu«.
»Hafið þér þá afráðið að láta sækja sér-
fróðan lækni?«
»Hvernig ætti eg að geta það«, sagði hún
i hljóði. »Til þess þyrfti 500 krónur i minsta
lagi«.
Þá brá þungum hrygðarsvip yfir Barclay;
hún sá að hann greip fastara i rúmstokk-
inn. Svo sat hann hljóður nokkrar mínút-
ur. —
»Það verður að gera, hvað sem það kost-
ar. — Eg skal útvega peningana«.
»Þér að útvega þá?« spurði hún steinhissa.
»Já«, svaraði hann skýlaust, »500 krónur
og meira, ef á þarf að halda«.
»Já, það er sannleikur, Grundall, óskilj-
anlegt er það. Tvisvar á einni viku og stóra
upphæð i hvort skifti, segið þér?«
»Já, 500 krónur«.
»Hann hlýtur að vera orðinn vitstola?«
hrópaði Baxter upp yfir sig.
»Já, það er hræðilegt«, sagði fulltrúinn i
hljóði.
»Eg get ekki hugsað mér, að Barclay sé
glæpamaður«, mælti Baxter. Og svo hugs-
aði hann út i það um stund.
»Kallaðu hann á minn fund, Grundall,
en láltu ekki á neinu bera«.
Þegar Ricard Barclay gekk inn, þá lcit
Baxter upp og kinkaði kolli, eins og hann
var vanur. Bókarinn gamli var vitund föl-
ari i bragði, en ekki fanst á honum, að
honum væri nokkuð órótt innanbrjósts.
»Komið þér sælir, Barclay, Grundall seg-
ir mér að aftur sé farið að brydda á þessu
peningahnupli, sem eg botna ekkert í, —
nú séu það 500 krónur. Nú er tími 01
kominn, að eg fái að vita, hvernig í þvl
liggur. Þú hefir víst engan grun um, hver
þjófurinn muni vera?«
»Nei, öldungis ekki«, svaraði Barclay ró-
lega og hiklaust.
»Getum við hugsað okkur«, mælti Baxter
og lét eins og honum ffjrgi eitthvað nýtt
í hug, »að það sé drengsnáðinn, hann
Harrison«.
Barclay gekk einu fótmáli nær og varð
fölur eins og snjór.
»Nei«, svaraði hann alvarlega, — það er
ekki líklegt; Harrison er hafinn yfir allan
grun — eg á við, eg er viss um, að það er
ekki hann, sem framið hefir þennan þjófnað«.