Heimilisblaðið - 01.05.1920, Qupperneq 2

H ÉÍMILISBLAÐIÖ
66
Þá var það eitt sinn, að þeir áttu leið frara
bjá tollbúðinni. Og þar inni sat hinn athug-
uli áheyrandi, lútandi yfir skjöl og skræður
og reikninga. Honum varð snögglega litið
upp, — hann fölnaði og honum varð sýni-
lega mikið um það, að sjá augnatillit Meist-
arans hvila á sér.
Rétt einstaka sinnum, — já, örsjaldan kem-
ur það fyrir hér i lífinu, að óskir vorar og
draumar rætist bókstaflega. Og nú hafði
hann setið á þessum sama stað dag eftir
dag og hugsað sér þenna atburð upp aftur
og aftur.
Að hugsa sér, ef Meistarinn skyldi nú eiga
leið þarna fram hjá einhverntíma, — en auð-
vitað mundi sá draumur aldrei rætast, — en
setjum nú svo samt, að hann bæri þarna að
og kæmi auga á mig, — en það mætti vera
einstök hending, — og að hann segði þá við
mig: »Levi, fylg þú mér«, eins og hann hafði
ávarpað ýmsa aðra. En auðvitað kæmi aldrei
til þess, því að hann veit óefað af hvaða
sauðahúsi og hver eg er. En að hugsa sér
það nú samt, að hann segði þetta. Þá skyldi
eg umsvifalaust standa upp og fylgjahonum,
það sem eftir væri æfi minnar. En hlutskifti
mitt verður auðvitað alt annað og eg fæ að
sitja hér kyrr. Og þó er alt undirbúið, svo
að eg get skilið við störf min hér fyrirvara-
laust á hverri stundu sem er. Það hefir ver-
ið einskonar dægrastytting fyrir mig eða Ieik-
ur. Eg hefi alt i röð og reglu og er búinn
að kynna starfsbræðrum minum öll leyndar-
mál sem að starfinu lúta, útistandandi reikn-
inga, skýrslur og fylgiskjöl. — alt, að undan-
skildu insta leyndarmáli hjarta míns, — að
því mundu þeir auðvitað skopast. Enda var
það slík fjarstæða. —--------
Og svo rætist þessi draumur alveg óvænt!
Nákvæmlega eins og hann hafði búið sér
hann til. Var það ekki dásamlegl! Það kem-
ur fyrir einstöku sinnum, að æfintýrin verða
að raunveruleik — aðeins einstöku sinnum.
— Fylg þú mér, mælti Meistarinn.
Hann sagði ekkert annað, — aðeins þessi
þrjú orð, sem skilja hefði mátt sem skipun>
en voru gleðiboðskapur.
Að minsta kosti skyldi Levi tollheimtU'
maður þau þannig. Því að hann stóð upp
tafarlaust og fylgdi kallinu, eins og han»
hefði einmitt verið að biða þessarar stundar
og þessara orða. Hér var ekkert, sem þurfi1
að yfirvega.
Ríki tollheimtumaðurinn í Kapernaum var
orðinn að fylgdarsveini spámannsins fátæka-
Nokkrum dögum síðar efndi Leví til veizlu
mikillar. Og með sanni má segja að all-ein'
kennileg væri sú veizla, þegar þess var g®11,
hverjir voru gestirnir, sem boðnir voru.
Fyrstan skal þá telja spámanninn frá Naza-
ret og fylgdarlið hans, — enda var veizlan
haldin þeim til heiðurs. En auk þeirra hafö*
Leví boðið fjölda gamalla kunningja sinna
og starfsbræðra, og annara bæjarmanna, sem
ekki höfðu þózt upp úr því vaxnir, að halda
vinfengi við tollheimtumanninn. Og ef safi
skal segja, þá mun það hafa verið nær eins-
dæmi, að sjá jafn fjölmennan skríl-söfnuð
saman kominn á einum stað.
Það var ekkert tignarstarf í þá daga,
heimta toll og skatta. Tollheimtumennirnir
voru í rauninni álitnir einskonar þjóðniðing'
ar, sem gengju á mála hjá erlendum kúgur'
um, til þess að féfletta samlanda sína. Þel1
voru illræmdir fyrir það, að auðga sjálfa sig
með óheiðarlegum hætti, og þeim var eig1
skipað skör hærra en vændiskonum, er á P
var minst. Margir þeirra voru forfallnir fýsna'
þrælar og grunaðir uin ýmsa græsku. ^g
þótt þeir hefðu ef til vill upphafiega veri
heiðvirðir menn, drógust þeir brátt niður 1
sorpið, vegna umgengninnar við starfsbræ
urna, og sakir almenningsálitsins.
Svona voru nú veizlugestirnir. Annars 'ar
ekkert að matnum eða veitingunum að finna«
né heldur hjartalagi þess, er veitti. Ekkert'al
til sparað að gera veizluna sem veglegasla’
og andlitið á Levi var eitt ánægjubros ýir
tilhugsuninni um það, að geta boðið hinurn
nýja Meistara sínum að vera gestur viö bd
hans, að geta heiðrað hann og um leið kom