Heimilisblaðið - 01.06.1934, Síða 8

90
HEIMILISBLAÐIÐ
Hinum megin við sandölduna var all-
djúp lægð og í botni hennar var dálítil
fagurblá tjörn, sem speglaðist í sólskin-
inu. Þetta var því tilvalin laug fyrir
þreytta og rykuga ferðamenn, enda nota
þeir sér það oft, er svo ber undir. Vatn
þetta er talið hafa ýmisskonar lækninga-
áhrif, þótt það sé óhæft til drykkjar.
Hér hafði Zaad sezt að kvöldið áður og
látið tjóðra úlfaldana hinum megin við
sandölduna. Allir hermenn hans, fimtíu
saman, höfðu svo klætt sig úr öllum spjör-
um og voru nú að skvampa í tjörninni.
Það voru aðeins þrír menn alklæddir á
tjarnarbakkanum. Tveir þeirra voru efa-
laust úlfaldasveinar. Þeir sátu á hækjum
sínum með krosslagða fætur í sandinum
fyrir framan úlfaldana og biðu þess, að
félagar þeirra kæmu úr lauginni. Hinn
þriðji sat dálítið frá þeim, hærra uppi í
brekkunni. Hann var þrekinn og leit held-
ur ólögulega út, þar sem hann sat, sveip-
aður í hvítan búrnus, sem náði alveg upp
að höku.
Alí Móhab drap hendi á öxl Caverley
og benti. »Hann þarna er enginn Bedúíni,«
hvíslaði hann. »Hann situr á háum steini
í stað þess að láta fara vel um sig í sand-
inum. Þetta er hvítur maður. Það er ef-
laust þrællinn hans Tagars.«
Caverley kinkaði kolli. Hann þurfti ekki
Alí Móhab til þess að segja sér, að þetta
væri hvítur maður. Hann sá allgreinilega
aftan á rauðan háls og gildan. Maðurinn,
sem sat þarna á steininum, var Carl Lont-
zen.
Móhab og Caverley skriðu gætilega of-
an af sandöldunni. Þegar þeir komu aft-
ur til úlfalda sinna, sem lágu á hnján-
um í sandinum, settust þeir niður í mestu
makindum og tóku að ræða mál sitt. Zaad
og kumpánar hans mundu eflaust halda
áfram að skvampa í tjörninni eina til tvær
klukkustundir enn.
»Nú skal ég seg'ja þér, hvað við eigum
að gera,« sagði Alí Móhab. »Nú skulum
við hefna bræðra okkar, Hassans og
Nurda. Líf fyrir líf! Við getum læðst aft-
an að þeim tveimur, sem gæta úlfald-
anna. Þá skulum við drepa, áður en við
förum héðan.«
Hann gaf Mansor skarpt olnbogaskot.
»Þú átt að sjá um þann, sem næstur er.
Ég tek hinn að mér. Þegar því er lokið,
geta Hassan og Nurda sofið rólegir í nótt.«
Caverley sagði ekki orð. En hann var
í huga sínum þakklátur Alí Móhab fyrir
það, að hann skyldi hafa valið hann í þessa
tvíræðu sendiför. En alt í einu snéri hinn
gamli blóðhundur sér að honum og mælti:
»Og þú, Sídí, ættir að vera, Allah þakk-
látur. Nú færðu tækifæri til þess að efna
loforð það, er þú gafst föður þínum. Með-
an við Mansor stútum úlfaldapiltunum,
getur þú læðst aftan að hvíta manninum
og stýft af honum kollinn og fært Tagar
hann.«
XIII.
Bó hleypur á sig.
Það lá við, að Caverley yrði orðfall, svo
bilt varð honum við. Alí Móhab horfði
hvast á hann, og Caverley var því feginn,
að höfuðdúkur hans skýldi eigi aðeins and-
litinu, heldur varpaði einnig- skugga á
augu hans. Hin haukfránu augu Alí Móh-
abs nutu sín því eigi eins og ella. Caver-
ley var þó ekki lengi að ná sér aftur. Hann
varð skjótt kaldur og rólegur á ný, enda
var honum þess full þörfin.
»Eg skal losa hann við kollinn í einu
höggi,« svaraði hann hvatskeytlega og'
brosti við Alí Móhab.
Hann gaut hornauga til Bó, sem sat dá-
lítið niður í brekkunni og sá því ekkert.
Það var mesta hepni, að hún kunni lítiö
annað í arabisku en orðið sheik (höfðingi).
Hún hafði því enga hugmynd um, hvað
Alí Móhab og Caverley voru að spjalla urn.
Þeir gátu alt eins, hennar vegna, verið að
tala um veðrið.
»Zaad og þorparalýður hans eru hérna
megin við ásinn,« sagði hann við hana á
ensku, í þeirri von, að Alí Móhab skildi
ekki orð af því. »Þeir eru núna að lauga
sig í lítilli tjörn niðri í dældinni,« bætti
hann við.
Hann sá bregða fyrir leiftri i augum
hennar. »Er Carl þar líka?«
»Já, Carl Lontzen er með þeim.«
»Jæja!« mælti hún.
Caverley leit tortryggnislega á hana.
»Hvað meinið þér með þessu »jæja«?«
»Ekki neitt!« Hún glotti og raulaði lag'"
stúf fyrir sjálfa sig. Caverley horfði á
hana. Hann sá, að hún bjó yfir einhverju
og var hreykin af því.
»Hlustið hér nú á,« mælti hann. »Við
ætlum að fara í ofurlítinn leiðangur yfii'
ásinn þarna, og þér verðið alein eftir hérna
%