Heimilisblaðið - 01.06.1934, Blaðsíða 12

94
heimilisblaðið
tryggni Alí Móhabs. Og’ nú þaut hann á
eftir Lontzen með brugðið sverð. Var
varla hæg't að hug-sa sér tryltari mann-
veiðara og blóðþyrstari, en hann'virtist
vera þessa stundina. Nú var aðeins um
að gera, að halda sama hraða, svo að hann
næði ekki flóttamanninum, og það verður
að segja Lontzen það til hróss, að hann
gerði sitt allra ítrasta til þess, að ekki
skyldi draga saman með þeim. Hann flaug
ofan brekkuna með hvíta burnusinn flögr-
andi á eftir sér, eins og segl, sem rifnað
hefir frá ránni. Caverley var tæp sex
skref á eftir honum, og í örvæntingu sinni
beygði Lontzen þvert af til vinstri handar
og stefndi beint á salt-tjörnina.
Caverley þótti vænt um, að flóttamað-
urinn hafði sig úr vegi. Hann hélt sjálf-
ur beint af augum og stefndi suður yfir
dalverpið. En nú var enn eftir þyngsta
þrautin. Framundan biðu hans um tutt-
ugu manns berstrípaðir. Tæpur helming-
ur þeirra hafði vopn í höndum, og allir
virtust þeir hálfhissa á þessum fáránlega
náunga, sem kom steðjandi beint á þá,
eins og hann ætlaði sér að hlaupa þá um
koll. Einnig gerði það þá hálfhikandi, að
þeir voru klæðlausir og sumir alveg tóm-
hentir. Það er altaf erfiðara um vik fyrir
alsberan mann að sýna á sér hetjusnið.
Caverley rak upp heljaröskur á ný, brá
sverðinu og réðist hiklaust á þá, sem fyrst
urðu fyrir honum.
Sem allra snöggvast lá honum við að ótt-
ast, að hugrökkustu hermennirnir myndu
standa kyrrir og reyna til að veita honum
viðnám. En er hann réðist beint á þá,
dreifðust þeir í allar áttir og flýðu eins
og undan óðum hundi.
Þó voru það þrír menn sem stóðu kyrr-
ir. Einn þeirra var allsber maður, mag-
ur og beinaber, sannarleg fuglahræða til
að sjá, með hvítar kafloðnar augnabrýr
og hvítt skegg og sítt, sem liðaðist niður
á brjóst. Þessi maður virtist sjáanlega hug-
rakkari en hinir. Hann snarsnerist eins
og skopparakringla í æstum vígahug. En
í fátinu misti hann sverð sitt og laut nið-
ur eftir því rétt um leið, og hinn öskrandi
óvinur hans þeyttist framhjá.
»Hvert ert þú að fara, pabbi?«
»út til að vinna fyrir brauði, drengur minn.«
»Heyrðu, pabbi! — Geturðu ekki einu sinni
unnið fyrir ískökum í staðinn?«
Kvöldvers til
Rósu hinnar fögru frá Segled
•Rósin frá Segled! Lýtalaus sem trúin,
liljan frá Segled, barnið, stúlkan, frúin!
Lanfsmári\, blóðberg, Ivnd og reyniviður,
legg hönd á mig og krjúptu hjá mér niður.
Rósin frá Segled, söngvaharpan mjúka,
syng mig i ró, hmn langþreytta og sjú-ka.
Ö, að þú hefðir oftar klappað, kyst mig-
Kanske? Hver veit, hvort ég liefði mist Jrig?
Nú drífur snjó í svarta, beggja, hárið,
signandi þig og mig — en, hví er tárið
og litli bletturinn brúni á hvarmi þínum?
BJæðir það kannske út af harmi mínum?
Rósin frá Segled! Liija, laufasmári —
þú lifir um eilifð, dauður ég að ári.
Min/ni mitt veika. man og æ þig geymir
metira' en Jrig grunar, engu frá þér gleymir
— glaumstoJa aidrei. Nú stafa stjörnuljósin'
Stúlkan mín frá Segied, liljan mín og ródn!
Klappaðir Jrii á kóll mdrin — cdt Jrú skildir,
kærlega og milt Jnn orna mér þú vildir.
Karlmenni var ég, orðinn ærið hrumur
ekki’ hef ég nokkra trú á fleiri sumur.
Nú ertu Jrreytt og Jxu) er ég orðinn líka.
þrotinn að fjöri. En þú hin söngvaríka?
Guðs góði friður faRi í brjóst Jritt veika,
fuglanna kliður suðurlanda eika.
Mynd Jrina skoða’ ég morgun hvern,
er vakn’ ég —
minnist ég Jrin á daginn, óðar sakn’ ég.
Segledi fagra, svanurinn yninn góði,
sit heil og stœrri og fegri mínu Ijóði.
Sigurður Sigurðsson
frá Arnarholti.