Heimilisblaðið - 02.12.1935, Side 7

HEIMILISBLAÐIÐ
189
*
SÖGUR BLÓMANNA
EFTIR ÁGÚSTU ÓLAFSDÓTTIR
Mamma beygði sig niður að drengnum
sínum.
»Láttu þér nú ekki leiðast, Ljúfur minn,
ég' verð svo fljót, sem ég get og ég skal
færa þér skeljarnar, sem ég lofaði þér í
gær. Vertu nú sæll, góði drengurinn minn.«
Og hún kysti litla lama drenginn sinn og
flýtti sér út.
Augu drengsins hvörfluðu innan um litlu
stofuna, þar, sem hann f>ekkti hvern ein
asta hlut, jafnvel kvistina í þiljunum, þeir
voru kunningjar hans, og hver þeirra átti
sína sögu, en hann langaði ekki til að tala
við þá núna. Þarna sat fluga, og nuddaði
fótum sarnan ógn letilega. Stofan var full
af sólskini og úti fyrir heyrðist í stein-
depli,,Drengurinn reis upp við dogg í rúm-
inu, hann langaði til að hjá fuglinn.
»Ég gæti víst séð hann, ef glugginn væri
ekki svona fullur af blómum,« hugsaði
hann, »ég veit sannarlega ekki hvaða gagn
er að þessum blómum.«
»Er ekki gagn að okkur? Er ekki gagn
að okkur?« hljómaði frá glugganum. Pað
var líkast niðnum í lindinni úti í brekk-
unni við voginn, þar hafði hann oft setið
þegar hann var heill og hraustur. »Hefir
þú ekki tekið eftir, hve margir líta upp
í gluggann hennar mömmu þinnar og
verða svo glaðlegir á svipinn, og hefir þú
ekki séð hvernig birtir yfir þreytulega and-
litinu á henni mömmu þinni þegar hún
lýtur niður að okkur. Kallarðu þetta ekki
að gera gagn, og nú ætlum við að gæta
þín á meðan þú ert einn heima.«
»Hvað getið þið gert fyrir mig?« spurði
drengurinn.
»Það, sem þig langar mest-til,« svöruðu
blómin.
»Ekki getið þið sagt mér sögu, það ger-
ir nún mamma mín, þegar mér leiðist.«
»Jú, jú, það getum við,« sögðu öll blóm-
in hvert í kapp við annað, og þau vildu
öll byrja, nema liljan, hún va,r svo hógvær.
En svo byrjaði rósin, hún var langstærst
og fegurst:
»Ég hefi séð svo margt fagurt, en ég
hefi líka séð margt sorglegt. Bezt man ég
eftir, því þegar ég var stór runnur með
rauðum blómum og óx úti í skógi. Fuglarn-
ir sungu á trjágreinunum og rádýrin komu
hlaupandi og lyktuðu af mér, en þau bitu
ekki í mig, þau hræddust þyrnana, og á
hverjum degi kom ung og fögur stúlka.
Hún dáðist að fegurð minni og ilmi og ég
gaf henni fúslega blómin mín, En einn dag-
inn kom hún ekki ein. Ungur riddari var
í för með henni, og eftir það hittust þau
á hverjum degi; þau töluðu saman og elsk-
uðu hvort annað, og hún tók blóm af mér
og gaf honum, — það líkaði mér vel. —
En einn daginn komu Ijótir og vondir
menn og lögðust niður rétt hjá mér og
biðu. Og svo þegar þau komu, riddarinn
og unga stúlkan, stukku þeir upp og lögðu
sverðum sínum í riddarann, feldu hann
>