Heimilisblaðið - 02.12.1935, Side 9

HEIMILISBLAÐIÐ
191
og fóru, svo burtu. Eg vissi af hverju þeir
e,'erðu þetta. Faðir stúlkunnar var ríkur
riddari, sem átti stóran kastala, en ungi
r ddarinn var fátækur, — þe?s vegna vaið
hann að> deyja.
Uhga stúlkan kveinaði og grét yfir líki
hans, en svo stóð hún upp, og sjálf gróf
hún gröf rétt hjá mér og .jarðaði lík elsk-
huga síns og hún bað mig að gæta hans.
Síðan kom hún á hverjum degi og vökv-
aði mig með tárum sínum. Mig tók það
svo sárt, — en aldrei hefi ég stækkað og
dafnað eins vel og þá.
Einn daginn sagði unga stúlkan: »Nú
má ég ekki lengur koma hingað, faðir
minn bannar það, en ég vil taka þig með
mér og hafa þig altaf hjá mér, þú hefir
sfð sælu mína og þú hefir séð sorg mína.
Og svo tók hún mig upp með rótum og
bar mig inn í kastalann stóra; hún gróð-
irrsetti mig hjá rúmi sínu og þar stóð ég
og ilmnaði og óx. Ég sá, hvernig unga.
stúlkan fölnaði æ meir óg meir, og svo dó
hún og blómin mín skreyttu. lík hennar.
Hún var svo ung og svo fögnr.
Síðan hefi ég dvalið inni í húsum og
margan manninn séð, en enginn hefir ver-
'ið e:ns fagur og unga stúlkan :em dó,«
Rósin þagnaði, hún hefði gjarran viljað
segja meira en hún var orðin þreytt. .
Næstur í röð nni var kaktusinn.
»Þér finst nú víst, barnið gott, að ég
sé hvorki stór nje skrautlegur, en sú var
tíðin að ég var hávaxinn og allir sem sáu
mig, dáðust að blómum mínum. Ég gnæfði
hátt yfir auðnina og ég sá villihestana
þjóta eftir sléttunum. Og mennirnir urðu
fegnir að hvíia sig í skugga mínum, þegar
sclin brendi og himininn var heiður og
hvergi ský á lofii, ,þá s'st.stundum stó”
skuggi svífa fyrir sclu og steypast svo nið-
ur. Það var kondór að leika sér að æti.
Já, ég sá og margt í þá daga, en bezt
man ég eftir því, þegar fátæk kona kom,
berandi veika barnið sitt. Hún var að
leita því lækninga, en nú var hún orðin ör-
magna af þorsta og þreytu og barnið líka.
Hún kraup á kné rétt hjá mér, og þið get-
ið ekki hugsað ykkur, hve heitt hún bað
Guð um hjálp. Ég kendi sárt í brjcsti um
hana og mig langaði innilega t>l að hjálpa
henni. »Grafðu, grafðu!« hrópaði ég af öll-
um kröftum, og hún hefir víst heyrt þaö,
því að hún fór að grafa og fann vatn, og
hún endurnærðist og barnið líka, — þvi
hefir áreiðanlega batnað.
En það fór ver fyrir mér. Hún hefir víst
losað of mikið um ræturnar á mér, því að
ég fór að visna og mér leið ósköp illa. Já,
það mátti nú segja. En svo kom einhver
ferðamaður, sem hafði með sér marga
menn og mikinn farargrr, — þeir kölluðu
hann vísindamann, —- og hann tók mig og
flutti mig heim; eftir þaðkomst ég í »m:'ð«,
og þá var mér nú borgið, skal ég segja
ykkur. Það er ákaflega mikils vert að vera
í »móð«.«
»Nei, hættu nú,« sagði rósin, »hvað er
það hjá því, að eiga langa ættartölu og
vita, að maður er af göfugum forfeðrum
kominn, og tízkan er aldrei lengi sú sarna.s
Kaktusinn gerði sig líklegan til að svara
þessu, en þá greip liljan fram í:
»Viljið þið heyra söguna mína? Hún er
ekki löntr, því að ég man aðeins eftir einu
atviki.
Það var sólbjartan sumardag. Ég stoð
meðal annara blóma við þjóðveginn og
margir gengu fram hjá þennan dag. Þá
tók ég eftir dálidum hóp manna, sem nálg-
aðist. Sá, sem á undan gekk, var ungur
maður. Skikkjan hans var tárhrein, hár
hans liðaðist fágurlega, og úr augum hans
skein óumræðilega mikil ástúð og blíða.
Ilann var að tala við förunauta sína. Alt
í einu staðnæmdist hann, laut niður og
tók mig svo undur varlega upp, og hann
sýndi þeim mig og sagði: Lítið á liljuna,
hún hefir ekki áhyggjur um búning sinn,
og þó hefir enginn konungur nokkru sinni
verið jafn fagurlega skrýd.dur sem þe.tta
blóm, og. þó óttist þér um að Guð, sem
býr svo blómið, rouni eigi sjá yður fyrir
klæðum. Er hann hafði sagt þetta, kysti
í*