Heimilisblaðið - 01.03.1951, Side 20

48
HEIMILISBLAÐIP
sagði Elísabet vongóð. Eða þau
halda, að ég hafi villzt í storm-
inum — að ég liafi hrökklazt
út í dýin fyrir utan bæinn og
sé drukknuð. Þannig fór fyrir
móður Rafaelu .. .
— Jæja, drukknaði hún ... ?
— Já, daginn eftir að Rafa-
ela fæddist, flýði hún út í
mosafenin. Það er sagt, að hún
liafi misst vitið. Hún syrgði
svo föður Rafaelu. Hann féll
í einvígi .. .
Þau gengu þögul í nokkrar
mínútur. Svo spurði John
Carrick:
— Hvers vegna getur móðir
þín ekki fellt sig við Rafaelu?
— Af þ ví að hún er svo
ljós, svaraði Elísabet liikandi.
— Og af því að föður þín-
um þykir vænt um liana, er
það ekki?
— John — hvers vegna þurf-
um við að fara strax?
— Vegna þess, að ég verð
að komast héðan. Ég — ég
hef drepið mann í dag — í
bardaga ...
Hana grunaði, hver það
mundi vera.
— Raoul Galvez? livíslaði
liún hrædd. Hann svaraði
henni með því að þrýsta hand-
legg liennar.
John Carrick varð léttara
um andardráttinn, þegar þau
komu niður að hafnarbakkan-
um. Hann sá siglutré skips síns
bera við tunglskinsbjartan
himininn eins og sverðsodda.
Hann gekk hægt áfram með
liönd á hníf sínum. Hann var
tilbúinn að mæta sérhverri
árás. Með hinni hendinni hélt
hann um herðar Elísabetar.
Hann varð að gera mönnum
sínum aðvart um komu sína
og ætlaði að blístra, svo að
þeir sendu bát eftir lionum,
en þá heyrði hann kaRað rétt
hjá sér:
— Halló, skipstjóri! Þurfið
þér að komast um borð?
Það var bátsmaður hans,
Franklín.
— Já, Franklín. Er aRt eins
og það á að vera?
— Það er allt í lagi — bát-
urinn er hér skammt frá.
-— Eru konurnar komnar um
borð?
— Já, svaraði Franklín ró-
lega. — Við lentum í dáljtlum
erfiðleikum með tvo toRverði,
en við gátum tjónkað við þá
að lokum.
EGAR Carrick og Elísabet
voru komin um borð, kom
Moosli neðan úr káetunni,
Augu hans urðu ennþá stærri
og hnöttóttari en venjulega,
er liann sá ennþá einn kven-
mann á þiljum skipsins!
Dyrnar* að þilfarskáetunni
opnuðust hægt. Simone stóð
í dyrunum. Hárið féll laust
niður um nakinn háls henn-
ar, og hún hélt með annarri
liendinni í silkináttsloppinn,
er hún var í utan yfir nátt-
fötunum. Hún geispaði og
teygði sig eins og syfjaður
kettlingur og gekk svo nokkur
skref á móti þeim. Þegar liún
kom auga á Elísabetu, sneri
hún sér snögglega að John
Carrick og lirópaði með undr-
un í röddinni:
— Á — á hún að vera með?
— Já, hvers vegna ekki?
Það er nóg rúm fyrir okkur
öR um borð. Við Elísabet
d’Ivre ætlum að gifta okkur
í fyrstu höfn, sem við koW
um til.
— Gifta ykkur ... ? endur-
tók markgreifafrúin — en a
frönsku. Hún varpaði af scr
hinni aðalshornu framkornU
sinni eins og kjól, sem huu
hafði ekki lengur not fynr’
og svo hrópaði hún með grófr*
rödd eins og hafnarverka'
maður:
— Jæja — það er til þess»
sem ég hef liætt lífi mínu
áliti? Þetta er þakklætið fyr'r
að ég umbar móðganir laud'
stjórans .. .
Carrick var algjörlega orð'
laus yfir framkomu hennar-
Það leyndi sér ekki, hver ®tl'
un hennar hafði verið —
fyrir hve miklum vonbrigðuui
hún hafði orðið.
— Ég — ég er yður mjúí?
þakklátur fyrir hjálp yðar
ég vil — ég ætla — — —
— Setjið mig í land!
Skipið hafði þegar létt akk'
erum og var komið spölkoru
niður fljótið. Carrick greip 1
liandlegg Simone og ætlaði að
draga hana niður í káetuua-
Hann óskaði þess að koinas4
hjá hávaða og látum. Ef húu
færi að æpa, gæti liljóðið hoi'
izt til lands með vindinuiU-
Hinn litli fallbyssubátur Clai'
bornes hafði sjálfsagt lagt fra
landi strax og óveðrinu slot'
aði. Hann mundi reyna a°
stöðva þau við mynni fljótsins-
Simone streittist á móti einS
og villiköttur. Hún beit 0*
klóraði. Hann barðist um
að forðast hvassar neglurnar-
En svo sté liann ofan á slopP'
inn hennar. Hann rifnaði 1
sundur, og þau duttu bæðn
John Carrick tókst fljótleg3