Heimilisblaðið - 01.03.1951, Síða 23

^EIMILISBLAÐIÐ
ast lirúðarskartinu? Eigum við
segja, að athöfnin fari fram
eftir tuttugu mínútur?
^aer störðu allar þrjár á
«ann.
~~ Eigum við allar þrjár að
®anga í hjónasæng með yður?
Purði Simone að lokum. Eða
r það ein okkar, sem þér
‘afið sérstaklega í huga?
Markgreifafrúin segist
era fljót a3 skipta — og —
það gerir ekkert til, þótt það
Se í'ún, sem ég tek — þá ...
John gat ekki sagt fleira.
Jartað hamaðist í brjósti
atts. Elísabet liafði þá fyrir
g. ^ honum þetta allt! Að
1 lri011e var hér — að hann
^1 tekið Rafaelu með —
9 1 llafði hún fyrirgefið!
. Nú, skipstjóri, það lítur
v ,^rir’ aú þér fáið ekki að
Ja sjálfur! mælti Simone,
er aiit . .
I 1 1 emu liafði endurlieimt
plla frönsku glaðværð sína.
j 'lri<^! Erúðurin verður tilbú-
eftir stundarfjórðung!
J°HN CARRICK var heldur
*elíltl nenia stundarfjórðung
(QskiPta um föt.
s...®. bá kom Danforth skip-
J ri Urn borð. Þegar skip-
^Jorarnij- höfðu skipzt á
Ve°jnm, sagði John:
sk' kferra? þér hafið sem
Pstjóri heimild til að gifta
111 borð í skipi. Yiljið þér
86^ mér þann greiða ...
gj., . f>er eruð sjálfur skip-
hv ^ Danforth inn í,
8jálfS ^G^na Serið þér það ekki
if er ekki þægilegt fyr-
ni^ a® vera bæði brúð-
|,i 1 °» Prestur, sagði John
akejandi.
Danforth rak upp skelli-
hlátur.
— Jæja, svo að þannig ligg-
ur í því! sagði liann. Þér liaf-
ið verið í ránsför og heppnin
hefur verið með yður.
— Mademoiselle bíður niðri,
tilkynnti Moosh.
Elísabet var dálítið föl og
taugaóstyrk. Vígsluathöfnin
stóð yfir stutta stund.
— Þá er þessu lokið, sagði
Danforth hlæjandi. Kysstu svo
stúlkuna!
Elísabet varð ennþá fölari,
þegar Jolin kyssti hana. Allt
í einu greip liún í liandlegg
hans.
— Mér — mér er að verða
illt, stundi hún upp. Lífstykkið
er of fast . . .
Jolin tókst að grípa hana,
áður en liún missti meðvitund.
— Ó, hve þetta var leiðin-
legt!!! mælti Simone. En mál-
rómur heimar var þannig, að
Jolin grunaði, að hún liefði
liert lífstykkið viljandi of fast
utan um Elisabetu.
Hálftíma seinna liafði Dan-
fortli tekið á móti bréfi til
föður Elísabetar. Simone liafði
skipt um farkost. Hún stóð
á þilfari hins skipsins og veif-
aði. En Jolin Carrick var þeg-
ar farinn til káetu sinnar, þar
eð Elísabet liafði verið flutt
þangað.
jyjYNNI fljótsins var meðal
sjómanna álitið mjög
liættuleg siglingaleið. Jolin
Carrick hafði vonað, að vind-
urinn ykist ekki á ný, en
þegar þau nálguðust mexík-
anska flóann, fór að hvessa
aftur. Það varð mikið að gera
bæði hjá skipstjóra og háset-
51
um. Það var komið yfir mið-
nætti, þegar þeir loksins tóku
á sig náðir. John gat lesið út
úr svip liáseta sinna, hvað þeir
hugsuðu, þegar liann gekk nið-
ur í káetu sína: —- Skipstjór-
inn á vissulega skilið að njóta
brúðkaupsnætur sinnar!
Hann barði að dyrum, en
það var ekki svarað. Þá opn-
aði hann varlega. 1 kojunni
lágu Elísabet og Rafaela með
liönd í hönd. Það var eins og
þær liefðu á þann hátt fund-
ið öryggi gegn ofviðrinu. Þær
sváfu báðar — fölar eftir sjó-
veikina.
— Ó, Guð minn góður, liugs-
aði hann og andvarpaði. Ef
Elísabet er sjóveik, getur þetta
staðið í lieila viku!
Hann stóð lengi og horfði
á þær — stúlkuna, sem átti
liann — og stúlkuna, sem hann
átti.
Þegar hann vaknaði um sex-
leytið, lá liann á dýnunni, er
hann hafði sett fyrir framan
kojuna. Elísabet var ennþá í
kojunni, en nú var hún ein.
Honum fannst það furðulega
lítillækkandi, að brúðkaups-
nótt hans skyldi liafa liðið
þannig.
Uppi á þilfarinu mætti hann
Moosh.
— Quincy er mikið veikur,
sagði negrinn. Hann á víst
ekki langt eftir!
Quincy stundi lágt, þegar
Carrick kom. Honum var ljóst,
að Moosli hafði á réttu að
standa.
Morgunverðinn borðaði John
með Langford, er var ánægður
yfir því að vera korninn á fæt-
ur, þótt liann væri enn dálítið
máttvana. John reyndi að