Heimilisblaðið - 01.07.1951, Qupperneq 12

96
97
að þurrka af fótum sér, en
við það riðaði hann og var
nærri dottinn.
— Verlu ekki að þurrka af
þér, sagði Martin. Ég skal
þurrka af gólfinu — ég þarf að
gera það á hverjum degi hvort
sem er. Komdu, vinur, setztu
niður og fáðu þér tesopa.
Hann fyllti tvö glös, rétti
gesti sínum annað, hellti svo
á undirskálina fyrir sjálfan sig
og blés á það.
Stepánich tæmdi glas sitt,
hvolfdi því og lét það sem
eftir var af sykurmolanum á
botn þess. Hann tók að láta
í ljósi þakklæti sitt, en það
var auðséð, að hann hefði
gjarnan þegið meira.
— Fáðu þér í annað glas,
sagði Martin og fyllti aftur
bæði glösin. En Martin hafði
ekki augun af götunni, þótt
hann drykki teið.
— Áttu von á einhverjum?
spurði gesturinn.
— Hvort ég á von á ein-
hverjum? Nú, jæja, ég hálf-
skammast mín fyrir að segja
þér frá því. Það er ekki bein-
línis það, að ég eigi von á
einhverjum, en ég heyrði nokk-
uð í gærkvöldi, sem ég get
ekki liætt • að lnigsa um. Ég
get ekki sagt neitt um, hvort
það var vitrun eða aðeins
ímyndun mín. Sjáðu til, vinur
minn, ég var að lesa guð-
spjallið í gærkvöldi, um Krist,
Drottin vom, dvöl lians og
þjáningar hér á jörðinni. Ég
þykist vita, að þú hafir heyrt
sagt frá því.
— Ég hef Iieyrt sagt frá
því, svaraði Stepánich, en ég
er fávís maður og kann ekki
að lesa.
■EF,
— Jæja, sjáðu til, ég var
að lesa um dvöl hans hér á
jörðinni. Ég kom að kaflan-
um, þú kannast við liann, þar
sem hann kom heim til Farí-
sea, sem ekki tók vel á móti
honum. Jæja, vinur, þegar ég
hafði lesið um það, fór ég
að hugsa um þetta, að maður-
inn tók ekki á móti Kristi,
Drottni vorum, með tillilýði-
legri virðingu. Og þá datt mér
í hug, hversu mikið ég vildi
leggja á mig til að veita hon-
um móttöku, ef annað eins og
það gæti komið fyrir menn
af mínu tagi. En þessi maður
veitti honuni alls ekki mót-
töku. Jæja, vinur, meðan ég
var að hugsa um þetta, rann
mér í brjóst, og meðan ég
blundaði heyrði ég einhvern
kalla á mig með nafni. Ég
stóð á fætur og þóttist lieyra
einhvern hvísla: — Bústu við
mér; ég kein á morgun. Þetta
skeði tvisvar sinnum. Og svo
ég segi þér allan saimleikann,
þá festist þetta mér svo í
minni, að enda þótt ég skamm-
ist mín fyrir það sjálfur, get
ég ekki varizt því að búast
við honum, hlessuðum!
Stepánich hristi höfuðið
þegjandi, tæmdi glas sitt og
lagði það á hliðina, en Martin
reisti það við og hellti aftur
í það fyrir hann.
— Gerðu svo vel, blessaöur
drekktu annað glas. Og svo
var ég líka að hugsa um dvöl
hans hér á jörðinni; hann fyr-
irleit engan og var mest á
meðal almúgans. Hann um-
gekkst alþýðufólkið og valdi
sér lærisveina úr liópi fólks,
sem var eins og ég og þú,
verkafólks eins og við erum,
HEIMILISBLAÐl*1 H E 1 M IL I S B L AÐ IÐ
með alla okkar syndabýrljj
—- Hver sem uppliefur sJa^
an sig, sagði hann, skal al1
mýktur verða, og hver ®e.
auðmýkir sjálfan sig, ss‘
upphafinn verða. — Þú k:^J
mig Drottin, sagði liann,
ég skal þvo fætur þína. — ^
um þann, sem lieimtar að ver‘
fyrstur, sagði hann, vera l'J1’1
allra hinna, af því, sagði haI11'
að blessaðir eru hinir fátí1'1
hinir auðmjúku, hinir
og hinir miskunnsömu.
I0*1
Stepánicli gleymdi te'
sínu. Hann var gamall ma
sem ekki þurfti mikið til
tárfella, og nú, er hann hl
á mál Martins, runnu t:>rl
niður kinnar hans. ,
— Svona, drekktu svoh11
meira, sagði Martin. En Stel
ánich signdi sig, þakkaði ho1
um fyrir sig, ýtti frá sér
inu og stóð á fætur.
— Þakka þér fyrir,
Avdéicli, sagði hann. Þú
aðlir‘
ti
li«f'
; 1Á
ur nært og huggað bæði
ama minn og sál.
Það var guðvelkoi"1
Komdu einhverntíma aft*\
Mér þykir gaman að fá re'
sagði Martin.
Stepánich fór, og MartV
liellti afganginum af teio11
glasið og drakk það. ^1*1' ,
að Cf
lét hann ílátin á sinn sta1
settist við að sauma
f
Jei'
n'1'
á yfirleðri á stígvéli. Ham1
annað veifið út um glugr‘lU j
milli þess sem hann saui'1,1 ,
1 le1*
og beið eftir Kristi un> it
og hann hugsaði um ha»,r .
gerðir hans. Og hugur
var gagntekinn af °rl
Krists.
Tveir hermemi gengu
f ttf'
hjá, annar í skóm frá stj
iórlt'
^ hinn í sínum eigin skóm,
, ‘U1 koin húsráðandinn í einu
agrannahúsánna í gljáandi
^hlífum, þá kom bakari með
( 'rfu sína. Allir liéldu þessir
j. eurr áfram sína leið. Síðan
I JU kona í ullarsokkum og
^huagerðum skóm. Hún fór
auihjá glugganum, en nam
a ur við vegginn. Martin leit
hl' ti] hennar út um glugg-
°g sá, að hún var ókunn-
^átæklega til fara, með
.^ rtl 1 fanginu. Hún nam stað-
a ' 1<'i vegginn, sneri sér und-
v j.. VrU(linum og reyndi að
. D hetur utan um barnið,
lt hún hefði varla neitt til
v vefja utan um það. Konan
Un hlaedd sumarfötum ein-
Se ] °8 þau voru meira að
Oa tötraleg og slitin. Martin
Heyrft; ■
1). 1 lnn um gluggann, að
k Ui3 var að gráta og að
j^g811 var að reyna að hugga
enda þótt lienni tækist
ekki. Martin stóð á fæt-
KGklr ' * 1
tr- b K ut uni dyrnar, upp
PpUrnar og kallaði á liana.
Eóða mín, lieyrið þér,
Sa mín!
s„K0Uan heyrði til lians og
eri ser við.
Jj ^vers vegna standið þér
har1-11 "1 kuldanum með
þ, Ul(i ■ Koniið þér innfyrir.
ju. . ^ hlúð betur að því
1 hlýjunni. IConiið þér
a leið!
a3 °Uan uuhraðist það mjög
SVu^Sla gamlan maim með
kajj U °S gleraugu á nefinu
1, a tif sín, en hún fylgdi
^ eftir inn. .
ar . 8engu niður tröppurn-
ga^|nn 1 lltla herbergið, og
aft 1 ^u^^urinn leiddi lianá
° rúminu.
— Svona, setjizt þér niður,
góða mín, liérna hjá ofninum.
Yljið þér yður og gefið barn-
inu að drekka.
Það er engin mjólk í
mér. Ég hef ekki borðað neitt
sjálf síðan í morgun, sagði
konan, en samt lagði hún bam-
ið að brjósti sér.
Martin hristi höfuðið. Hann
náði sér í skál og brauðbita.
Síðan opnaði hann ofninn og
liellti kálsúpu í skálina. Hann
tók líka fram grautarpottinn,
en hafragrauturinn var enn
ekki tilbúinn, svo að liann
breiddi dúk á borðið og bar
aðeins súpuna og brauðið á
horð.
— Setjizt þér niður og fáið
yður að borða, góða mín. Ég
skal sinna um barnið. Ja, ham-
ingjan hjálpi okkur, ég hef
svo sem átt börn sjálfur; ég
lield ég kunni að sinna þeim.
Konan signdi sig, settist við
borðið og fór að borða, en
Martin lagði barnið í rúmið
og settist niður hjá því. Hann
kvakaði og gaggaði, en þar
sem liann var tannlaus, gat
liami ekki gert það svo vel
færi á, og bamið hélt áfram
að gráta. Þá reynili Martin
að pota í það með fingrinum;
hann bar fingurinn beint upp
að munni barnsins og kippti
honum svo snögglega til sín,
og þetta gerði liann aftur og
aftur. Hann leyfði barninu
ekki að sleikja fingurinn, því
hann var allur svartur af skó-
smíðavaxi. En barnið þagnaði
og fór að horfa á fingurinn, og
svo fór það að lilæja. Og Mart-
in var harðánægður.
Konan borðaði og talaði um
leið. Hún sagði honum, hver
hún væri og livar hún hefði
verið.
— Ég er hermannskona,
sagði hún. Maðurinn minn var
sendur eitthvað langt í burtu
fyrir átta mánuðum, og ég hef
ekkert af honum frétt síðan.
Ég vann fyrir mér sem mat-
reiðslukona þangað til barnið
mitt fæddist, en eftir það vildi
fólkið ekki hafa mig, þar sem
ég hafði barnið með mér. Ég
reyndi að bjóðast til að hafa
börn á hrjósti, en það vildi
mig enginn, það sagði, að ég
væri of horuð og vannærð að
sjá. Nú er ég að koma frá
kaupsýslumannskonu (það er
kona úr þorpinu okkar í vinnu
hjá lienni), og hún hefur lof-
að að taka mig. Ég hélt, að
það væri loksins útrætt mál,
en þá sagði lnin mér að koma
ekki fyrr en í næstu viku. Það
er langt heim til hennar og ég
er slituppgefin, og bamið er
banhungrað, auminginn litli.
Til allrar hainingju liefur kon-
an, sem ég bý hjá, meðaumk-
un með okkur, svo að hún
hefur ekki krafizt neinnar
húsaleigu. Ef hún liefði ekki
gert það, veit ég ekki, hvað
við hefðum getað tekið til
bragðs.
Martin andvarpaði. — Eigið
þér engin hlýrri föt? spurði
hann.
— Hvernig ætti ég að geta
fengið mér hlý föt? sagði hún.
Ég sem veðsetti síðasta sjalið
mitt fyrir sex pence í gær.
Konan gekk til Martins og
tók við barninu, og hann stóð
á fætur. Hann gekk frá og leit-
aði innan um föt, sem liéngu
á þilinu, og kom loks aftur
með gamla kápu.