Heimilisblaðið - 01.07.1951, Qupperneq 20

104
HEIMILISBLAf)lp
Elísabet slócV á Iiafnarbakkanum
og beið eftir honum. Uppi á þil-
farinu sá hún Rafaelu tilsýnclar. Það
fór gleðibylgja um hana. Á þess-
um erfiðu tímum hafði Rafaela ver-
ið henni lil mikillar uppörvunar.
Hún var orðin mjög tengd Rafaelu,
og oftar en einu sinni hafði hún
fundið til löngunar hjá sér að brjóta
niðúr.múr þann, er var sem ósýni-
verett og Olga Webber
'reHHitnerkii
FR AfVIH ALDcSSAGA
AÐ lágu hundruð seglskipa í
höfninni. Þegar John kom þang-
að, sá hann lögreglubát þjóta á
milli þeirra. Skipunin uin eigna-
náinið var þegar komin til réttra
aðilja.
Það hraut ósjálfrátt blótsyrði af
vörum Johns, þegar liann sá skip
eitt sigla inn í höfnina. Það var
Mary J. — hans eigiö skip. Án
þess að gruna hið niinnsta gekk það
í gildruna!
ELÍSABET liafði strengl þess heit,
að fara aldrei framar í sjóferð,
en nú, þegar hún átti aö fara aftur
til New Orleans, kaus hún samt að
ferðast á Mary J.
Hún hlakkaöi til að koma aftur
til New Orleans. Þar fannst henni
vera heimkynni sitt. í Charleston
liafði hún aldrei kunnað við sig,
og erfiðleikar þeir, er höfðu mætt
þeim að nndanförnu, komu henni
til að hata bæinn.
Hin áhrifamiklu lög Jeffersons til
að knésetja England og Frakkland
höfðu orsakað gjaldþrot margra
verzlunar- og útgcrðarmanna. Jolm
liafði ætlað að láta berast með
strautnnum, en hann hafði látiö allar
eignir sínar og Elísahelar af hendi,
til að halda sér á floti. Nú, þegar
hann var að yfirgefa Charleston,
skuldaði liann engum neitt, en hann
átti ekki heldur svo mikið sem fjal-
irnar á þilfari Mary J. Allt hafði
hann veðsett — nema heiður sinn.
legur veggur á inilli húsmóður og
ambáttar, en í hvert skipti hafði
hún staðizt freistinguna.
Hún hélt í einfeldni sinni, að
Rafaela kysi lielzt, að samband
þeirra yrði óbreytt.
JOHN CARRICK stóð í káetunni
með nokkra reikninga í hend-
inni. Hann hafði engin afskipti af
stjórn skipsins, þar sem Langford
var skipstjóri.
Við og við leit hann út undan
sér til Elísabetar og Rafaelu, er
var að vinda garn, sem Elísabet
ætlaði að prjóna úr barnateppi.
Þær ræddu ákaft um gæði garns-
ins.
Hann vissi, að í seinni tíð höfðu
þessar tvær jafnaldra konur verið
samrýmdari en áður. Ef hann kom
þeim að óvörum, heyrði hann þær
ræða eðlilega saman, eins og þær
væru vinkonur, en strax og þær
urðu lians varar, stirðnaði Rafaela,
hún varð auðmjúk og þögul —
hún varð aftur hin kúgaða ambátt.
Við liann sagði hún alltaf: — Já,
skipstjóri, eða: Nei, skipstjóri, þökk
fyrir, skipstjóri .. .
— Rafaela, sagði hann allt í einu.
Þær litu báðar á hann. Rafaela,
er liafði hlegið hjartanlega að ein-
hverju, er Elísabet sagði, varð allt
í einu alvarleg, eins og liún hefði
veriö að gera eitthvað rangt.
— Já, skipstjóri .. . !
— Hvernig gengur það — ég á
lisst'
við, hvað verður úr þessu á
þín og Langfords?
Rafaela varð hvumsa og u1’
hnykilinn.
— Ég — herra Langford I1"1"'
ekki talað við mig síðan liann V'
heim .. .
— En liverju ætlarðu að
honum, þegar hann talar við 1>,Í!
— Hvað vill skipstjórinn
maddaman, að ég segi?
— Kona nrín og ég óskum "
eins eftir, að þú veröir haminP-|U
söm, mælti liann bráður. Helzt vll)
um við alltaf hafa þig hjá okU,r
En hver er þinn vilji?
Rafaela Ieit frjálsmannlega
o?
Má ég segja eins og mér
l>)'r
■kÞ
í brjósti ? Ég — ég vil helzt e
gifta mig. Sízt af öllu vil ég f'1'
ast þeim niamii, sem er hærra fetl
ur en ég. Hann getur einn gnl'al
veðurdag lireytt því í inig, að
hafi gert mig að konu sinni.
að rífa mig upp úr ambáttars*0'
unni. Ég vildi helzt fá að vl’r"
hjá skipstjóranum — og mi „l.lö"1'
þe?'
ció'-
iiin'-
ar hún hóf mál sitt, en síðustu
unum hvíslaði hún. John sá,
Elísabet var með tár í augun ^
Hann reis á fætur. Hann varð a
fara upp á þilfar og vera í 'rl
með hugsanir sínar.
AUFENBACII tók á móti
Jolt"
eins og það væri vika en
heilt ár síðan þeir sáust síðast-
Mary J. hafði koinið svo snen"
111"
liur"
,Iii"e'
tr"s
í höfn, að Elísabet gat fætt
sitt hjá frænku sinni, Josep
Hún átli fallega stúlku, seni sl
var ákveðið að heita skyldi V''
eftir ömmu Jolins.
— Jæja, sagði Laufenbach í k"1"*;
ánlegum tón. Jefferson hefur e
tekizt að koma yður á kné.
— Ég spjura mig, svaraði "" ^
Carrick. Ástæðan til þess, að e£ ,
gú»
kominn hingað, Laufenbaeh, er
að mér leikur forvitni á að *rt
af Galvez. j
— Eins og ég skrifaöi yður, ,,v'^[
liann allt í einu. Kvöld nokk"
þír
var hann hjá Maspero og sat ‘ |lt
við drykkju, en síðan hefur c"?" .
séð hann eða lieyrt. Ég heí ke-
105
Heim
ILISBLAÐIÐ
. ar þ*r skuldakröfur á hann, er
^ hff haft spurnir af. En því mið-
jJ. ,hel lntsst al nokkrum. Þær
J°ðuðu upp á eignir úti í fenj-
Ulni, það var einhver annar, sem
naði þeim.
Það er afleitt, að fuglinn skuli
] i loSÍnn, þegar ég lief netið
i jr "S lilbúið, til að veiða hann
'aða ánægju lief ég af að sitja
* *!' n'eð allar skuldakröfurnar, ef
^ "rinn er algjörlega horfinn? Nei,
"'yöist ti| að losa inig við þess-
i r°fur á eins auðveldan liátt og
h«gl er.
Hvers vegna ætlið þér að
(i*ra það? spurði Laufenbaeh ákaf-
' Haldið áfram, maður, haldið
"rani
„ Haldá áfrani að borga pen-
(Aa rla8lega? Ef ég kaupi húseign
af| lZ’ Verð að greiða vexti og
lTi|0,Sanir Éver veit hvað. Það
, " að ’uinnsta kosti 10—12 000 doll-
v' r |* 3ri' 1- er eina raun-
^ eka eign mín, og hún er veð-
*ihi ' ^ður- Ég get ekki einu
p,, 11 kreitt yður vexti af þeim
"nkutn, sem þér lánuðuð inér til
p Rreiða nieð síðustu vörurnar frá
'Vr"PU.
h '"H'nbach hristi höluðið í mót-
æ|askyni
|jajt líer skuluð ekki hugsa um
Uiii ,Sa®ði hann brosandi. Við skul-
St‘Ui "'<lllr leiða hugann að öðru,
er skemmtilegra. Ættum við
seiii ^ara að slcoða húseign þá,
h,,; Éalvez var á leið að gera að
ha ' 1 sinu um það leyti, sem
„/"! ,"arf? Þér hafið hvort sem
jo;-nd á henni, skipstjóri .. .
djjg 'n Éarrick gat ekki annað en
h) , að smekkvísi Galvez. Það
9lj a< 1 1 honum við þá hugsun
hf, ' 'ga fyrir höndum að búa í
Vj U llnsi, en það var alls ekki
i að Elísabet kærði sig um það!
'heö ^llsauet tók uppástungunni
^ b’nni niestu hugarró.
n|óti |JVfrs VeBIla skyldi ég hafa á
„1, að flytja inn í hús, sem
ktið e^"' Éyggþ sagði hún og lyfti
e,sk- \ 1,1 lllnnum- Jú, ef ég hefði
•nál' hann, þá hefði verið öðru
- að gegna. En ég hafði andúð
n°num.
11 'ar hreykin af því, að John
ætlaði að notfæra sér Iiina stóru
skóga, er fylgdu eigninni. Það var
liægt að höggva mikinii við, án þess
að skógurinn biði tjón af. Og gömlu
eikartrén voru hentugur skipaviður.
John hafði hug á að koma á fót
skipasmíðastöð niðri við fljótið.
NOKKRUM döguni seinna lóru
þau öll niður eftir, til að sjá
húsið. Jolin fannst hann þegar vera
orðinn óðalseigandi, þegar hinn stóri
skrautvagn ók úl úr bænum með
Moosli í ökumannssætinu. Við hlið
hans sat Elísabet og í aftursætinu
Rafaela með barnið.
Þegar þau komu á ákvörðunar-
staðinn, var maddama d’Ivre þar fyr-
ir. Maður hennar liafði ekið henni
þangað, en farið strax aftur.
Maddama d’Ivre sat, stór og feit,
í þægilegum stól og horfði kæru-
leysislega í kringum sig. Það leit
út fyrir, aö hún hefði með öllu
gleymt rifrildinu við Jolin fyrir
liálfti öðru ári.
Jolin stóð ásamt Elísabetu í veizlu-
salnuin, er var í niiðju húsinu. Þau
liorfðu á landslagið, akra og skóga,
er lágu eins og grænt belti á milli
hússins og New Orleans.
— Ef Galvez kemiir aftur, gétur
liann þá tekið þetta frá okkur?
spurði Elísabet.
— Það getur hann ekki meðan við
stöndum í skiluin með skatta og
rentur af lánunum.
Þeim kom sanian um að kalla
húsið Glengariffe; það var skírnar-
nafn ömmu Johns.
SAMKOMULAGIÐ á milli Johns
og tengdaföður hans mátti kall-
ast gott, en þó sýiidu þeir ekki hvor
öðrum fyllsta trúnað.
Þess vegna kom það John að
óvöruni, þegar þeir gengu dag nokk-
urn uni landareign Glengariffes, og
d’Ivre spurði allt í einu:
— Eruð þér trúaður, John?
John horfði undrandi á tengda-
föður sinn.
— Já, sagði liann hikandi, það
er ég eiginlega, svona innst inni ...
— Viröist yöur ekki, að það sé
æðri hönd, sem er hér að verki?
mælti d’Ivre. Ég á við, að Rafaela
keniur til með að búa liér, þar
sem foreldrar hennar áttu heima
— Jean d’Arendal og Cesarine. Að
vísu hefur Galvez endurbyggt húsið.
Ég hygg, að Rafaela sé mjög ham-
ingjusöm yfir að eiga hér heima.
Sjáið svipinn á andliti hennar, þeg-
ar hún gengur um stofurnar .. .
— Já, ég hef veitt því athygli,
sagði Jolin, en hugur hans var víðs
fjarri. Þau höfðu búið um það bil
ár á Glengariffe, og sá tínrí liafði
veriö bjartur og fært þeim ham-
ingju. En nú var farið að syrta i
lofti. Bómullaruppskeran liafði al-
gjörlega brugðizt, og það var fá-
tækleg liuggun, þótt ekki hefði
gengið betur hjá nábúunum. Sjúk-
dómur, sem enginn kunni ráð við,
hafði hertekið bómullarrunnana.
Blöðin visnuðu og öll sóttvarnalyf
reyndust þýðingarlaus.
En versta áfallið liafði komið síð-
astliðið kvöld. Ríðandi hraðboði frá
Langford tilkynnti, að Mary J. liefði
verið kyrrsett, svo að skipið gat
ekki lagt af stað í dögun, eins og
ákveðið liafði verið.
Jolin liafði ákveðið að láta Elísa-
betu og föður hennar ekkert vita,
og þegar d’Ivre fór til borgarinnar
um miðdegisleytið, eftir þriggja daga
dvöl bjá dóttur sinni og tengda-
syni, liélt Jolin einnig til New Orle-
ans. Hann grunaði, hvað komið liefði
fyrir. Undanfarið hafði hann tor-
tryggt Laufenbach, og nú var sá
grunur orðinn að vissu. Hætta sú,
er hann óttaðist alltaf að biði lians,
var að færast nær. Óvinurinn var
nálægur. Einhverjum liafði tekizt að
safna saman skuldakröfum á liann,
og nú var hann háður duttlungum
manns þessa. Hann var ekki í nein-
um vafa um, að liér væri um Clai-
borne að ræða'. Claiborne haföi ým-
islegs að hefna.
Það var langt liðið á daginn,
þegar Jolin skildi við tengdaföður
sinn og hélt ríðandi inn í bæinn.
Langford staðfesti grtin hans. Ert
það var ekki Claiborne, er liann
þurfti að óttast.
— Ilver er það? spuröi John og
horfði eftirvæntingarfullur á Lang-
ford, er liikaði nokkur augnablik,
áður en liami svaraði.