Heimilisblaðið - 01.07.1951, Síða 25

109
^EIMILISBLAÐIÐ
9(5 l>
ann hefði 'verið i liúsi Simone.
sjálfsög3u liofðu einliverjar af
llnuríl séð Hann. og þær sög5u
l^stmn sínum frá bví. Og inundii
ekk' VCr^a tögnia'lskir? Áreiöaniega
l' Ef til vill immdii einlivr.rjir
v^nn á þe?súm morgni segja
koinir konur sínar og lirosa
11 leii\ tvíræðu lirosi’
uð ^h'.yrðu. ég frétíi al tilviljun,
^0hn Carrick — ]jú veizt hver
j "n er> skipstjórinn ... Já, Siinoue
Tourneau hefur kevpt nokkur
Sknl‘labréf ú
SV'O
útgefin af honum
og
hlísah
et var komi
fætur. þeg-
111 n r:
lann kom heii'i. Hún sat við
ft'inverðarhorðið. 0r augum
I1,lar skein djúp Inyggú.
. ^ér bykir leilt, ef ]m hefur
(|n' hrædd um inig, sagði Jolin,
. a 'n algerlega jafnað sig eflir
Uií"ll,Ul l3n v'sslri að ég hafð'i iná!-
a'^ Slnna í bænum og be8s vegna
,ller seinkað. En erindislokin
" lner hagstæð. Við jM'-iiiim ekki
'ah‘I nærri okkur, þólt hómullar-
""Pske,
s9k
eran liregðist. Ég hef gert upp
>11 U"ar við Laufenhach — grcitt
aUar Bkuldir .. .
El:
1Sahct lyfti höfði
. J°llll
"O'hi,
Sti
llvar fékkstu
pemngana.
»neð
He
hikaði aðeins lirot úr sck-
aður en hann svaraði:
íhipart með lámmi — sumpiirt
hagkvæmari kjö 'iun
tr.]ann fann, að betta hljómaði ekki
jj(s^e5a’ en hann slapp við frekari
i|’( ^rin£ar, bví í sama bili kom
ir t' rl'him(!i. Hann kom með frétt-
||. ann var í ákaflega æstu skapi.
fikk'n í’kl'rili 1,11 bví, að Galvez, er
1 hafði sézt í liálft annað ár,
vær í,
i\l . °minn aftur.
féll C,ra Sat 113,111 elcki sagt. Hann
' styiijandi fram á borðið.
ha>' t'irinn var sóttur Jiegai- í stað.
v; . 'ar heilablóðfall, og hlóðtaka
v'.St býðingarlítil.
fjjjl' eciuier læknir, er liafði verið
0g S yWulæknir d’Ivres í mörg ár
ingme«al annars aðstoðað við fæð-
Ur *- kl'sulletar, var injög alvarleg-
i()Ir' svipinn, begar hann var orð-
k0|n^inn með John. d’Ivre hafði
0(|( ' 111 hans fyrir nokkrum dög-
auk. °S livarta<f yfir svima og sárs-
fyrir hjartanu,.
— Mér var ljóst, að monsieur
d’Ivre var mikið veikur og ég ráð-
lagði honum að fara í rúmið, en
hann andmælti bVI, sagði gamli
læknirinn. Monsieur d’Ivre hefur
ávallt sýnt mér traust, svo að ég
varð ekkert undraiidi, begar hann
viðurkenndi, að sjúkdómur hans or-
sakaðist af sorguin og áhyggjum.
Hann er hreinskilnislega sagt gjald-
brota maður. Mig tekur ba‘i sárt,
einnig yðar vegna, skipstjóri .. .
— Fjármál tengdaföður míns eru
mér óviökomandi, svaraði Jolui
ákveðinni röddn. Mér bykir b“ð
leitt hans vegna . . .
Gamli læknirinn var í slæmu
skupi, begar hann fór.
JOHN CARRICK hal'ði geri samn-
ing við Jean Lafitte um viðar-
högg í skógi lians. Lafitte hafði
staðið undir kostnaðinum við að
koma upp sögunarmyllu. Hagnað-
inum ætluðu |n.ir að skipta á milli
sín. Þelta leil út fyrir að verða
góð verzlun. Veðrið hafði verið
ákjósanlegt, svo að plankarnir bori'-
uðu á tæpri viku. Fyrstu vagnldöss-
in voru begar l°gú af stað niður
að fljótinu, bar sem sögunarmyllan
var að taka til starfa.
John hafði verið niðri frá til að
liafa umsjón ipeð verkinu. Hann
hallaði sér upp að viðarstafla og
andaði að sér megnri viðarlykt og
horfði annars liugar á negrana, er
bisuðu við svera trjástofnana.
Hugur hans var hjá Elísabetu.
Það lék enginn vafi á b'í, að
hún hafði frétt af næturheimsókn
lians til Simone fyrir brem vikum.
Móðir hennar hafði dvalið á heimili
beirra vegna veikinda d’Ivres, og
ef til vill hafði hún sagt henni bað
eða ba einhver vinkonan. liún
reyndi eftir fremsta megni að forð-
ast augnaráð Johns. Mörgum sinn-
um hafði liann fundið, að hún virti
hann fyrir sér, en begar hann leit
á liana, flýtti hún sér að snúa
andlitinu frá honum. Það var eins
og hann hefði sært liana djúpu
sári. Ilún sagði ekkert, og b°ð sárn-
aði honum næstum b'á mest. Hann
óskaði bcss eins fá tækifæri til að
tala við hana, en hann vissi ekki,
hvernig hann ætti að byrja.
Rafaela virtist einnig finna óveðr-
ið, sem lá í loftinu. Hún sýndi hou-
um ennbá meiri nærgætni en áðu.',
án bess b<> að vanrækja Elísabetu.
Og liann lét hana finna, hversu
bakklátur hann var vegna umhyggju
hennar. Hoiium b°tti vænt um, að
Langford var úr sögunni og eng-
inn annar inaður kæmi til greina.
Ilann gat heldur ekki hugsað sér
heimilið án Rafaelu. Hún var ekki
ambátt, hún var hluti af lífi bc.iria.
An hennar yrði heitnilið gerhreytt.
Myrkrið var að detta á, og hann
gekk hægt aftur heim að húsinu.
Monsieur d’Ivre og kona hans höfðu
farið heim til sín daginn áður, bar
sem læknirinn áleit, að bað væri
eins golt fyrir bann sjúka að dvelja
á heimili sínu. Sjúkleikinn hafði
lamað d’Ivre öðrum megin, svo að
hann gat ekki hreyft vinstri hand-
legg og fót. Auk bcss hafði and-
litið afmyndazt, og um annað munn-
vikið lék stöðugt óhugnanlegt liros.
Meðan hann lá veikur hafði John
ásamt Davies lögfræðingi tekizt að
koma fjármélum hans á réttan kjöl.
Davies, sem var skarpur muour og
ágætur í sínu starfi, 3at í b'jár
nætur með Jolin og fór : gegnum
allar bækur d’Ivres. Armgurinsi varð
sá, að beir komust að raun tim, að
gjald]irotið væri að kenna elzta
skrifstofumanninum. Þessi trúverð-
ugi maður hafði um mörg ár dregiö
til sín ótrúlega liáa fjáruppnæö frá
d’Ivre — stærsta fjárdráttinn hat’ði
hann franikvæmt síðustn dagana.
En Davies var kænn náungi, og
honum hugkvæmdist afbragðs ráð.
Með vilja lét hann skýrsn yfir stuld-
inn vera á einu skrifborðinu og
einnig tók hann fram eina af inn-
færslubókum bjófs*ns <>g lél hana
liggja frannni eftir endurskoðunina.
A liemian hátt kom hann bjéfuum
i skilning um, að stulduiiiin væri
orðinn uppvís. En Davics vatáði við
að láta handtaka hann, ha’- sem liann
hefði komið þýfinu fyrir a óruggum
stað. Aftur á móti lé: Davies setja
vörð við öll skip, er ætluðu aV
leggja úr höfn á næstunui og auk
bess var settur vörður við nlla vcgi.
Árangurinn varð “innig sá, scin
Davies hafði búizt við. Maðurinn,
sem vissi að konizt hafði upp utn