Heimilisblaðið - 01.05.1959, Qupperneq 9

sk;
jart hár, svo stór og blá augu. — Við sá-
u«ist oft. Og síðar rann upp sá dagur, er við
vissum bæði, að við elskuðumst, elskuðumst
miög heitt . ..
Hann var þá með útlendingahersveitinni
3á okkur, upp af ströndinni, ekki langt frá
anoi. Bara að það hefði alltaf verið jafn-
ásamlegt. Okkur dreymdi bæði um það,
a^ fcjónustutíma hans í hersveitinni lyki sem
yrst. Þá ætlaði hann að giftast mér, vera
já mér í Indó-Kína, byggja hús fyrir okkur
°S síðan að biðja þig, mamma, að koma
1 okkar — og vera hjá okkur í Indó-Kína.
^n þá var orrustan um Dien Bien Phu
ajnmt undan — og svo hófst hún. Það
Voru dagar ótta, angistar. blóðsúthellinga
dauða. Ég brenndi honum mörg reykelsi
| °finu okkar. Ég bað fyrir honum oft og
^ n?1 og hét því, að hverfa einhvem tíma
^ hans trúar, ef himininn bjargaði honum.
n hað var ekki gott að gera samning við
hlnjininn.
. olskaði hann svo mikið. Þegar frétt-
lrnar um dauðann og eyðilegginsuna komu
Hien Bien Phu varð mér lióst, að hið
e!nn' sern ég átti — hið eina, sem mér var
ln Vers virði í lífinu — var horfið. Ég elsk-
a ’hann svo mikið.
S fór til Dien Bien Phu og fann staðinn
ar sem hann hafði verið grafinn. Bróðir
^ lnn og frændi hiálnuðu mér að grafa hann
^hn- Við kevntum fallega hvíta kistu fyrir
ann. Ég seldi allar eigur mínar til þess að
a keVPt aðra kistu. zinkkistu utan um
^lna kistuna. Og svo gáfu þeir mér allt, sem
a*nn aHi -— bréfin hans, myndirnar og ann-
hiu^1^^6^3' allt þetta hef ég nú flutt
ek?6Sar eg iaffði af stað vissi ég í rauninni
ag ert i'vert halda skyldi. Ég vissi aðeins,
andið hans var í vestri. Sólin var minn
tlafV*?lr' hafði ekki mikið fé, en það
q s u iiHa til þess að borga undir kistuna.
i ? na hef ég farið um langan veg, mörg
pusund mílur.
ag ^novgun verður líkið hans komið hing-
g Vlð skulum leggja hann til hinztu
ir V, ^er’ einmitt hér — þar sem þú, móð-
Ve •?n<5. kýrð. Ég er vjss um að það hefur
tú vil R1^asta osk hans í lifanda lífi. Og ef
Vl þá skal ég vera hjá þér, ég vil vera
HeiMilisblaðið
sem næst honum, þar sem hann sefur. Ég
vil líka vera nálægt þér, hann talaði svo oft
um þig, sagði frá þér. Þá var sem hann
dreymdi. Hann starði upp í skýin, þegar þau
bárust í vestur — alveg eins og hann vildi
senda þér kveðju með þeim. Þú hlýtur að
hafa fundið það á þér.“
Þetta var sagan hennar. Hún talaði hægt,
leitaði oft lengi að orðunum. Drengurinn
minn hlaut að hafa elskað hana mjög mikið.
Hann hafði kennt henni sitt móðurmál —
og hún talaði með hans áherzlum. Það var
eins og hann talaði í gegnum hana.
Þarna sat hún við hlið mér, þessi litla
Indó-Kína-stúlka, stúlkan, sem hafði lagt á
sig svo mikið erfiði til þess að geta flutt
mér jarðneskar leifar hans — og til þess að
vera hjá mér, hjá mér. — Ég faðmaði hana
innilega, hann hlaut að hafa elskað hana
mikið.
★
Ég var ekki lengur einmana. Hann hafði
verið greftraður í kirkjugarðinum okkar.
Þangað gat ég farið, þegar ég vildi — og
talað við hann Og hún settist að hjá mér.
En ég er þess fullviss, að sá tími kemur,
að hún fær heimþrá. Hin suðrænu og fjar-
lægu heimkynni hennar seiða hana til sín,
þegar sárin eru gróin, — sárin, sem dauði
sonar míns olli henni. Ég ætla ekki að halda
aftur af henni. Hún er svo ung og fögur,
fögur sem morguninn, morgunhimininn með
skýjahnoðrana.
Mín sár eru gróin. Ég lifi í endurminning-
unum, minningunum um allt hið liðna, son
minn. En ég er forsjóninni þakklát fyrir gjöf-
ina, ungu stúlkuna úr f jarlæga landinu, sem
bar í brjósti svo sterka ást til sonar míns,
að hún fórnaði öllu, sem hún átti til þess að
vera honum trú.
Maður nokkur kom á heimili, þar sem þriggja
ára sonur húsbóndans var önnum kafinn við að
reka nagla á kaf í stólana, borðið, gólfið og píanó-
ið. — Er ekki nokkuð dýrt að láta börn leika sér
svona? spurði hann föðurinn. Hafið þér virkilega
efni á þessu?
— O, þetta er allt í lagi, sagði húsráðandinn hinn
rólegasti. Ég fæ nefnilega naglana með heildsölu-
verði.
97