Heimilisblaðið - 01.05.1959, Qupperneq 17

að hún varð rjóð í kinnum. Hann vildi ekki
a hana. Hrólfur hafði komið þeim báðum
1 klípu.
»Það er ákaflega vingjarnlegt af þér,“
®agði Jón loksins, „en ég er hræddur um að
Petta sé ekkert fyrir ungfrú Hallowell. Mér
. zt ekki á einkariturum. Þeir verða hreyttir
vmna fyrir kryppling, sem þar að auki
er óþolandi skapvondur."
Elínu fannst hann ýkja, þegar hann kall-
1 s]álfan sig kryppling. Hann var lamaður,
, að Var satt, en annars var hann þrátt fyrir
hað ovenju vel byggður.
»kg sit hérna eins og örkumla gamal-
^aenni," hélt hann áfram, „og ég þoli ekki
3 þá svona fulla af orku."
Elínu langaði til að komast burt sem fyrst.
Hún
reyndi að ná augum Hrólfs, en hann
, au ua a.
horfði á bróður sinn.
nHað er einmitt þess vegna, sem ég vil að
þú
reynir Elínu,“ sagði Hrólfur ákafur. „Hún
i “mu, augui UIUIIUI
Ur aldrei verið á skrifstofu fyrr, svo hún
er ekki haldin þessum þreytandi ákafa. Hún
.J ' Ji • r
uottir prófessors og hefur aðeins unnið
yrir föður sinn.“
Jón svaraði ekki. Stuttu síðar spurði hann
Ylna’ hvers vegna hún hefði komið til New
ork. Elín varð dálítið undrandi á spurning-
nb en ákvað svo að segja honum ástæð-
na; ^að særði ekki stolt hennar, og ef það
gaetl skemmt Jóni ...
g» S kom hingað til að giftast,“ sagði hún.
k g hlJÓp eiginlega að heiman. En þegar ég
s °m hlngað, þá uppgötvaði ég, að maðurinn,
m ég hélt að ég ætlaði að giftast, væri
0njmn á aðra skoðun.“
Ve” Vaó var hann?“ 1 fyrsta skipti virtist
h°nd’“ * 'fó118, »Hafði hann séð sig um
v ”t[a> hann var búinn að finna aðra.“ Það
ratt tyrir aht dálítið erfitt að tala um
a- »Hún var rauðhærð.“
Va en Það gerði ekkert til. Það
n«ji.meira að segja gott að sjá birta yfir
andhti Jóns.
»0g svo verðið þér að leita yður að at-
«g»i jó„.
ln hlnkaði kolli, svo stóð hún á fætur.
ge£g Verð að fara núna. Þér verðið að fyrir-
etl mer’ að ég ruddist svona inn, en . . .
þér skylduð nú ákveða að ráða einka-
HEim
^lisblaðið
ritara, þá vilduð þér kannske láta mig vita?“
Hrólfur fylgdi henni út. „Ég verð hér of-
urlítið lengur,“ sagði hann, „ef yður er sama
þótt þér farið einar heim. Ég held að ég geti
komið þessu í lag. Eg hringi til yðar um sex-
leytið.“
„Hann vill mig ekki,“ sagði Elín. „Slepptu
því heldur. Ég fæ eitthvað annað. Ég vil helzt
ekki að hann ráði mig af einskærri kurteisi
eða meðaumkun."
„Bróðir minn myndi hafa gott af að hafa
stúlku eins og yður hjá sér. Ég hringi til
yðar.“
★
María var ekki heima, þegar Elín kom.
Hún hneig niður í stól og kveikti sér í sígar-
ettu. Hvernig skyldi það vera að vinna fyrir
Jón Hayward? Jæja, það var auðvitað óþarfi
að hugsa um það, því hann sæti sennilega
og segði Hrólfi, að hann vildi ekki fá þetta
stúlkubarn. Hann hafði bara verið of kurteis
að segja það á meðan hún hlustaði á. Hann
var óvenjulegur persónuleiki. Ef nokkrum
tækist að vekja hann til lífs aftur, milda
harðan, bitran svipinn . . .
Hún hrökk við þegar síminn hringdi. —
Klukkan var ekki orðin sex, en Hrólfur hafði
kannske farið skömmu eftir að hún fór, og
nú hringdi hann til að segja henni, að bróðir
hans vildi hana ekki. Hún stökk upp af stóln-
um og tók heyrnartólið.
„Halló,“ sagði hún, „er það Hrólfur ?“
Það kom ekkert svar.
„Halló . . .“
„Halló — er það Elín?“ Þetta var ekki
rödd Hrólfs, og það leið nokkur stund áður
en hún þekkti röddina. Hún starði vantrúuð
út í loftið.
„Pétur —?“ sagði hún og greip andann á
lofti.
VI.
O F SEINT!
„Pétur!“ Elín kom varla upp nokkru
hljóði. Hún settist utan við sig á stól. Hún
gat ekkert sagt, en hugsanirnar veltust um
í höfði hennar. Þetta var Pétur! Þetta var
raunverulega Pétur, sem hringdi í hana!
105