Heimilisblaðið - 01.05.1959, Síða 18

Hvernig hafði hann fundið hana? Hvers
vegna hringdi hann í hana núna — núna
þegar það var of seint?
„Elín?“ Hann virtist vera óstyrkur. „Ertu
þarna?“
Elín starði hjálparvana á símann og herti
sig svo upp. Hún sagði, eins rólega og eðli-
lega og hún gat, eins og þessi upphringing
væri henni einskis virði:
„Já, auðvitað er ég hér. Ég varð bara dá-
lítið undrandi, það var allt og sumt. Hvernig
fannstu mig?“
„Ég er búinn að leita að þér í marga daga,“
sagði hann, og Elínu fannst rödd hans ofur-
lítið ergileg. „Hvers vegna hefur þú ekki lát-
ið mig vita hvar þú værir?“ hélt hann áfram.
Og nú var rödd hans greinilega ergileg. „Ég
er búinn að hringja á öll möguleg hótel í
New York.“
Elín tók fastar um heyrnartólið, hún var
föl af reiði. Hann kvartaði, af því að hún
hafði valdið honum þessum erfiðleikum! —
Hann hafði orðið að hringja á mörg hótel
til að finna hana! Eftir þær móttökur, sem
hún hafði fengið um daginn, vogaði hann
sér að ásaka hana fyrir að hún skyldi ekki
láta hann vita hvert hún hefði farið með
ferðatöskur sínar og auðmýkingu.
Hún sagði kuldalega: „Ég hafði ekki hugs-
að mér eitt einasta augnablik að komast í
samband við þig aftur.“
„Hvaða vitleysa er þetta!“ greip Pétur
fram í. „Þú komst á mjög óheppilegum degi,
en það getum við talað um seinna."
„Nei, það getum við ekki,“ sagði Elín.
Hann lét sem hann heyrði það ekki. „Við
borðum saman í kvöld. Ég kem og sæki þig
klukkan hálfátta.” Það var skipun.
Elín hristi höfuðið. „Nei,“ sagði hún við
sjálfa sig.
„Þá segjum við klukkan hálfátta." Pétur
tók þögn hennar fyrir samþykki.
„Allt í lagi,“ sagði hún, þvert ofan í vilja
sinn. „Úr því að þú endilega vilt það.“
Hún lagði heyrnartólið á án þess að
kveðja, hún gat varla haldið á því lengur,
hönd hennar titraði svo mikið. Hún sat utan
við sig á stólnum og svo fylltust augu henn-
ar tárum. Þetta voru fyrstu orðin, sem þau
höfðu sagt, síðan kvöldið góða, þegar þau
sátu saman í bílnum hans, og hann ók henni
heim af dansleiknum. Gæti nokkur trúað þvl
að þetta væru sömu manneskjurnar sen1
þetta kvöld höfðu talað ástarorð hvort við
annað ?
★
Þegar klukkan var korter yfir sjö, fór Elín
i kvöldkjólinn, sem faðir hennar gaf henm,
og sem hún hafði verið í í fyrsta skiptið sem
hún hitti Pétur. Þetta var bezti kjólinn henn-
ar — fyrir utan þann nýja brúna — og hann
var hreint ekki svo slæmur, og hann klædd1
hana. Hún skoðaði sjálfa sig í spegli, og var
undrandi á sínu eigin andliti. Það var í al'
gjöru jafnvægi og áhugalaust eins og hún
væri að fara á saumakvöld með stjúpmóðu1,
sinni, en ekki út með Pétri.
En kalda steypibatðið, sem hún fór h
hleypti roða í kinnarnar, og hún líktist aftur
þeirri Elínu, sem Pétur hafði orðið ástfang'
inn af fyrir hálfum mánuði síðan — na-
kvæmlega hálfum mánuði síðan. Hún mál-
aði varirnar og púðraði sig hugsandi. Þegar
síminn hringdi rétt á eftir, greip hún ósjálf'
rátt um hjartað. Þetta var auðvitað Pétur,
sem hringdi til að segja, að hann gæti ekk1
komið. Hún myndi ekki fá að sjá hann. „Það
er ágætt,“ sagði hún áköf við sjálfa sig, „mig
langar heldur ekkert til að sjá hann. Ég vil
helzt vera laus við hann.“ En hún fann að
hún óttaðist að það myndi ske. Hún fálmað1
eftir heyrnartólinu. Það var Hrólfur. Húu
uppgötvaði sér til mikillar undrunar að hún
hafði alveg gleymt atvinnunni hjá bróður
hans. í annað sinn í lífi sínu hafði Pétur fyll^
huga hennar svo, að ekkert annað komst að.
„Já — gott kvöld, Hrólfur.“ Hún reyndi
að vera eðlileg.
„Það var fallegt af yður að bíða eftir að
að ég hringdi. Mér seinkaði dálítið, en eS
kem beina leið frá Jóni,“ sagði hann. „Þetta
er allt í lagi, Elín. Þér getið byrjað á mánU'
daginn klukkan níu.“
„Það var dásamlegt. Það er ákaflega fai'
legt af yður að gera þetta allt fyrir mig,
Elín þakkaði honum, án þess að taka eftir
því hvað hún segði.
„Hvað segið þér um að halda upp á það>
með því að borða saman í kvöld?“
„Æ, þakka yður fyrir, en það get ég Þvl
miður ekki. Það er ómögulegt."
HEIMILISBLAP15
106