Heimilisblaðið - 01.05.1959, Qupperneq 19

Það var löng þögn við hinn enda símans.
nÞað var leiðinlegt.“
^ar hann móðgaður? Hann sagði þetta
SVo burrlega. Elín hugsaði: Ég vil ekki særa
ann, hann er búinn að gera svo mikið fyrir
mig.
„ »Mér þykir það svo leiðinlegt," flýtti hún
Ser segja, eins og skólastúlka, sem kem-
Ur of seint, ,,ég vil gjarna borða með yður,
en ég er búin að lofa mér út í kvöld með —
^neð unga manninum, sem ég þekki frá Am-
estown.“ Hún gat ekki sagt honum að hún
ætlaði að hitta Pétur.
Hrólfur var mildari. ,,Já, þó það nú væri,
nn, það er ekki hægt að gera neitt við því,
það er mér sjálfum að kenna, að ég býð yður
syona seint. Ég hefði átt að segja það fyrr.“
»En einhvern tímann seinna?“ sagði Elín
eins glaðlega og hún gat.
»Já, það er ágætt. Við sjáumst hjá Jóni.
þ*g kem þangað oft. Næstum því daglega.“
þ’egar Elín lagði tólið á, hringdi dyrabjall-
an- Það hlaut að vera Pétur. Elín stóð kyrr
°furlitla stund og þrýsti krepptum hnefanum
a® brjóstinu. Hún fann að hana langaði mest
fil að hlaupa til dyra og opna þær, og hún
afði grun um, að ef hún gerði það, og Pétur
aðrnaði hana að sér og kyssti hana, myndi
Un verða heimsins hamingjusamasta mann-
esbja. J>á myndu þjáningar og óróleiki síð-
astliðinna vikna og vonbrigði og auðmýking
S1ðustu daga hverfa eins og dögg fyrir sólu,
°g^ hún myndi aftur verða trúgjarna sveita-
stúlkan, sem var svo auðvelt að gera ham-
lngjusama og svo auðvelt að særa.
★
_Hún hugsaði um það eitt andartak, hvort
Un ætti að gera það. Gleyma öllu hinu og
a eins njóta gleðinnar yfir því að sjá Pétur
a fUr- En þá sá hún sjálfa sig standa ráð-
r°ta í stóra biðsalnum á aðaljárnbrautar-
stöðinni, með ferðatöskurnar sínar, bíðandi
i 11 Pétri — Pétri, sem aldrei kom, og sem
a ði rauðhærða stúlku heima í íbúðinni
Slnni, Pétri sem hafði vöðlað saman skeyt-
lnu hennar og kastað því, eins og einhverju
0 *gilegu eða lítilfjörlegu. Hún heyrði aftur
j ergdega rödd hans, sem hún hafði heyrt
_ snnanum, þegar hann kvartaði undan þeirri
yrirhöfn að finna hana.
Heim
Nei, hún vildi ekki gera þá vitíeysu aftiir.
Hún var ekki lengur hin saklausa og trú-
gjarna Elin Hallowell frá Amestown. Hún
hafði lært dálítið síðustu dagana. Þeir höfðu
meðal annars kennt henni það, að maður
gæti orðið fyrir mestu auðmýkingu af þeim,
sem maður sízt væntir þess af.
Hún þvingaði sjálfa sig til að vera róleg.
Það var hringt aftur á dyrabjölluna — dá-
lítið óþolinmæðislega — og hún fór rólega
út og opnaði.
„Hvað í ósköpunum, Elín —“ voru fyrstu
orð hans, og Elín var þakklát heilbrigðri
skynsemi sinni, sem var eins og brynja utan
um viðkvæmt hjarta hennar. Þau orð, sem
áður höfðu gert hana svo óhamingjusama,
komu henni til að brosa.
„Augnablik, Pétur,“ sagði hún, eins og það
væri ákaflega venjulegt, að Pétur Wood
kæmi og sækti hana, „ég ætla bara að sækja
kápuna mína.“
Hún fann vel að hann starði undrandi á
hana, og þegar hún fór inn til að sækja káp-
una, sem hún hafði lagt á stól, fann hún að
þetta hafði haft áhrif á hann.
Hún leit í spegilinn, þegar hún gekk fram
hjá, og kinkaði kolli hughreystandi framan
í sig. Það var vissulega önnur Elín, sem hún
sá þarna. New York hafði þegar haft sín
áhrif. Pétur, María — já, Hrólfur, höfðu
hvert á sinn hátt vakið sjálfsöryggi hennar.
Og sjálfsöryggi, sjálfsálit var bezta vopnið,
sem maður átti gegn duttlungum lífsins, ekki
sízt þegar þeir komu í líki Péturs Wood.
Þegar hún kom út til Péturs aftur, var
hann ákaflega stimamjúkur við hana. Elín
tók því sem sjálfsögðum hlut, þannig að hún
dáðist að sjálfri sér, og hún spurði: „Hefurðu
bíl, niðri?“
„Já — já, auðvitað," flýtti Pétur sér að
segja. Hann reyndi að taka undir handlegg
hennar, en þá var allt í einu eitthvað að
kjólnum hennar, sem hún þurfti að laga, og
hún kom sér undan á þennan dásamlega
máta, sem aðeins konur geta.
„Ég verð að segja, að þú hefur tekið þessu
mjög vel,“ sagði Pétur við hana seinna um
kvöldið, þegar þau sátu og drukku kaffið á
eftir matnum.
Elín dreypti á kaffinu.
„Ég var öskureið fyrst,“ sagði hún í furðu
ilisblaðið
107