Heimilisblaðið - 01.05.1959, Qupperneq 27

U^alaðar; hægri handar hanzkinn hafði rifn-
a / saumunum á vísifingri).
. "S vafði utan af pakkanum, og í ljós kom
°dýr 0g óekta næla.
Stúlkan sagði: „Getið þér gert við þessa
Use!u fyrir mig. Nálin í henni hefur losnað.“
Eg svaraði: „Því miður tökum við ekki að
ekk'Ur v^^erðir.“ (Sem við gerum líka alls
U1> þegar um jafn ómerkilega hluti er að
ræða).
Hún hikaði við andartak, eins og hún vissi
f. 1 vel, hvað hún ætti að segja. Svo yppti
un aðeins öxlum og sagði „takk fyrir.“ En
vi næst var eins og hún ætlaði að teygja
ndina eftir silkipappírnum — og hún fór
^Jög kænlega að þessu — en þá rak hún
Veskið í næluna, svo hún féll í gólfið, fyrir
lnuan borðið.
bví sem ég beygði mig niður til að taka
Ua UPP, var engu líkara en ég fengi það
,eui kaUa mætti opinberun. Á einu andar-
a i fannst mér allt vera orðið fullljóst, rétt
g1Us °S fjöldi ólíkra smáatvika hefði verið
Ul‘ i eina samræmda heild og birtist mér
yiirvaralaust.
£ úa’ segist hafa álitið allt liggja ljóst
?^lr en var það nú tilfellið í rauninni?
avega vissi ég alls ekki, hvernig ég ætti
a^ regðast við, og hvað ég skyldi taka til
agðs. Ég vissi, að Regnier vildi fyrir hvern
v kornast hjá því, að nokkurt uppistand
^jj.1 varzlun sinni.
Jartað var nánast komið upp í háls á
b T' ^egar eg reisti mig gætilega upp aftur,
^a við búðarborðið, — og það hefur áreið-
^_ega sézt á mér, hvernig mér leið. Ég flýtti
rén Vef]a næfuna lnn í silfurbréfið og
Pið ^ S-tÚlkunni ha113- Stúlkan stakk henni
1 ur í veskið sitt. En þegar hún ætlaði að
Iara> sagði ég:
”^ndartak, andartak, ungfrú.“ Hún lét
agUs,Vegar sem hún heyrði ekki til mín. Svo
. eg bætti við í skyndingu, en auðvitað
ekk^6'S^ega: ”Afsakið, — en ef þér stanzið
j i, neyðist ég til að þrýsta á hnapp, svo að
U/Uar aflæsist af sjálfu sér.“ — Svo óstyrk-
var ég orðinn, að rödd mín skalf.
|j Uu stanzaði, en hún sneri sér ekki við.
ug rú Susskind stóð við búðarborðið and-
sÞænis
gle
raugu.
eins og nokkurs konar Lots-frú með
HEim
ÍLISBLAÐIÐ
Ég gekk að stúlkunni og sagði: „Ég er viss
um, að hvorugt okkar vill, að til vandræða
dragi. Aðeins ef þér látið mig fá hringinn,
sem er í vinstri kápuvasanum yðar, þá er
málið búið að vera, hvað yður og mig snert-
ir. En ef þér gerið það ekki, mun hún ung-
frú Susskind þarna þrýsta á öryggisbjöll-
una.“
Ungfrú Susskind kinkaði kolli um leið og
ég sagði þetta. Og ég tók eftir því, að hún
beið þess beinlínis með óþreyju að geta þrýst
á bjölluna, hvernig svo sem færi.
Stúlkan var orðin náföl i framan. Á þeirri
stundu kenndi ég nánast í brjósti um hana,
en sá þó, að ég varð að vera ákveðinn; ann-
að gat ekki gengið. Hún leit á mig óttasleg-
in; rétti mér síðan hringinn og hljóp út úr
verzluninni.
Einmitt í sömu svifum kom Regnier út úr
skrifstofunni ásamt Ameríkananum, sem nú
var kominn í föt sín aftur.
Viðskiptavinurinn var kímileitur á svip,
eins og honum þætti þetta allt harla hlálegt.
En í augum Regniers var það sannarlega alls
ekki hlálegt. Hann var vandræðalegur og af-
sakandi á svip; langt frá því að vera bros-
leitur.
Þá rétti ég fram höndina og sýndi hring-
inn — og þið ættuð að sjá svipinn sem kom
á Regnier, þegar hann sá aftur þennan kost-
bæra grip — og um leið hvar Ameríkaninn
hljóp sem byssubrenndur út úr búðinni.
Já, Regnier var auðvitað steinhissa á því,
hvernig ég hafði farið að þessu, enda gaf ég
honum skýringuna.
I fyrsta lagi eru fæstir viðskiptavinir okk-
ar Ameríkanar af þessu tagi. Smekkur hans
var líklegri til að vera bundinn nýtízkulegri
og jafnvel „fínni“ hlutum en þeim, sem við
höfðum á boðstólum. Hann hafði auk þess
engan raunverulegan „smekk“, fremur en
slíkir menn hr.fa yfirleitt — vissi varla sjálf-
ur, hvað hann vildi.
Flestir koma til okkar vegna þess eins, að
þeir vita, að hjá Regnier er hægt að fá það
sem hvergi fæst annars staðar. Fyrsta spurn-
ingin hlaut því að vera sú (enda þótt mig
grunaði ekkert fyrst í stað), hvers vegna í
ósköpunum maðurinn fór að koma til okkar.
í öðru lagi: stúlkan. Hvers vegna skyldi
nokkur fara að stanza fyrir utan glugga lík-
115