Heimilisblaðið - 01.01.1976, Qupperneq 7

Engin nema þú
SMÁSAGA EFTIR ALVIN JOERGENS
•íane var föl og torkennileg þar sem hún
^eygði sig yfir bréfið. Andartak leit hún hugsi
ut yfir blátt. Miðjarðarhafið, sem breiddi úr
ser fyrir utan gluggan hennar. Þetta var síð-
ast> dagur brúðkaupsferðarinnar; á morgun
^iluðu þau heim aftur.
En svo beit hún saman vörunum — þessum
^gurlega löguðu og mjúku vörum — og tók
að skrifa:
Drusilla mín, mér finnst það skylda mín
uð segja þér sannlcikann. Ég veit ekki hvað
V|ð eigum að gera, það getur tíminn einn
Sagt okkur, en sannleikurinn er sá, að þú
'ufðir á réttu að standa. Þú en ekki ég
befðir átt að verða eiginkona Júlíusar.
Hvers vegna kvæntist hann mér? Kannski
Vegna þess að hann vorkenndi mér; þú
hafðir allt til alls, en ég svo lítið. Hljóm-
ar þetta ekki furðulega? En þannig er nú
^álíus, er það ckki? Þess vegna er það
sein við elskum hann báðar svona mikið.
ég aðeins hefði vitað sannleikann þá,
hefði þetta aldrei gerst. Júlíus talar um þig
UPP úr svefninum. Stundum ávarpar hann
mig DrusiIIu, án þess að gera sér það Ijóst.
^að ert þú, sem ert hin heppna, ekki ég.
8 hef hann hjá mér, en þú — þú átt ást
ans um tima og cilífð. Fyrirgefðu mér.
Jane.
fr Vað það í rauninni var sem Drusilla hafði
séð^ aðrar stúlkur, það gat Jane aldrei
vel C^a ®ert ser grein fyrir. Auðvitað leit hún
döku1 með Þetta rauðgula hár sitt og skíru
ar u augun. En Jane hafði séð margar ung-
til Stúlkttr, sem voru fegurri, en áttu þó ekki
hera tíundapart af þokka Drusillu.
Var í einu orði sagt yfirþyrmandi.
8 i hverju liggur svo þessi þokki?“ purði

^ILISBLAÐIÐ
Júlíus dag nokkurn þegar hann var vinnu-
veitandi Jane og Drusilla hafði orðið að um-
ræðuefni um stund.
Jane, sem sat við vinnuborðið sitt úti við
gluggann, öfundaði engann, jafnvel ekki Drus-
illu; „Það er ekki aðeins það, að hún er fal-
leg, heldur er það jafnframt þessi mikla lífs-
orka hennar sem veldur. Hún lifir sig inn í
hlutina tvöfalt á við það sem aðrir gera, og
lífsgleði hennar smitar alla aðra“.
„Þér eruð mér til mikillar hjálpar, Jane“,
sagði Júlíus. „Ég ætti satt að segja að hækka
launin yðar um helming“.
„Hvers vegna gerið þér það þá ekki?“ ans-
aði Jane og brosti.
„Ég mun gera það, þegar bókin er orðin
metsölubók, — þökk sé yður og henni Drus-
illu yðar“. — Drusilla var í rauninni sögu-
hetjan í nýju bókinni hans, enda þótt hann
hefði aldrei séð hana. „Segið mér eitthvað
um þessa persónu“, hafði hann sagt áður en
hann byrjaði að skrifa söguna. „Hún hlýtur
að vera barmafull af lífsþrótti, einstæðingur,
sem sker sig úr fjöldanum. Þekkið þér nokkra
stúlku, sem er þannig?“
„Já — ég bý með einni slíkri".
Og hún hafði sagt honum frá því, hvernig
Drusilla hafði sem tíu ára gömul og foreldra-
laus farið að búa hjá Elnu frænku hennax,
sem var ekkja með rýrar tekjur en stórt hjarta
og átti fimm ára gamla dóttur.
Þegar Jane var sextán ára hafði hún á-
kveðið að læra hraðritun og vélritun, svo hún
gæti unnið fyrir sér. Þá var Drusilla ellefu
ára, Jane var ljóst, að fjölskyldan var fjárhags-
lega á heljarþröm. — Drusilla vissi nefni-
lega líka hvað hún vildi, og Elna frænka sagði
aldrei nei, þannig að útgjöldin voru að vaxa
henni yfir höfuð.
Jane var ekki öfundsjúk. En kannski hafði
7