Heimilisblaðið - 01.01.1976, Síða 8

hún stöku sinnum velt vöngum yfir því, hvers
vegna eina frænkan varð að taka á sig byrð-
amar og sleikja frímerkin hjá Blak & Co. á
meðan hin stúlkan sprakk út eins og rós án
fyrirhafnar. En nú var hún löngu hætt að
hugsa um það.
„Hvemig er hún annars þessi framtakssama
Drusilla yðar í sambúð?" spurði Júlíus. „Ég
er viss um að hún er eigingjörn, pillt af eft-
irlæti, tilgerðarleg og óþolandi, þegar allt kem-
ur til alls, er hún það ekki?“
Jane leit snöggt upp. „Nei, alls ekki. Að
vísu er hún svolítið spillt af eftirlæti, en hún
er ekki eigingjörn. Ef hún t.d. eignast pen-
inga, er hún fús til að gefa þá svotil alla —
en eyða svo afganginum í ilmvatnsglas".
„Þetta segir mér ekkert um það, hvernig
hún er í daglegri umgengni“.
„Það er erfitt að lýsa því. Hún er bæði líf
og fjör og órói, og . . . og —“
„Og hvað?“
„Og jjegar hún er ekki heima, þá er maður
fyrst eins og maður sé maður sjálfur. Það er
ekki vegna þess að hún sé svo upptekin af
sjálfri sér, heldur getur hún ekki að því gert,
að annað fólk hrífst með henni. Það er eins
og að aka í hringekju. Þó það sé gaman,
finnst manni gott þegar hún stansar og allt
verður rólegt aftur“.
Allt í einu varð Jane þess vör, að Júlíus
Wang sat og virti hana gaumgæfilega fyrir
sér. Hún roðnaði að ástæðulausu og óskaði
þess — þótt samtöl við þennan mann væri
það skemmtilegasta sem hún gat hugsað sér
— að hann tæki til við vinnu sína á ný.
En örlögin virtust hafa annað í pokahorn-
inu henni til handa, einmitt núna, þegar hana
var farið að dreyma um það að komast upp
á tinda einhverrar óumræðilegrar hamingju,
endaþótt hún væri jafn venjuleg stúlka og
hún var. Hún var nýkomin heim og hafði
sest í stól, þegar hún fann fyrir einhvers konar
verk, þannig að svo virtist sem blóðið frysi
í æðum hennar. Og Elna frænka neri hendur
og sagði aumlega: „Æ, hvað get ég gert?
Bara að Drusilla væri komin! Hún myndi vita
hvað til bragðs skyldi taka“.
Upp úr þjáningarstununum hvíslaði Jane-
„Hringdu á lækni, frænka mín, en flýttu þer •
Læknirinn kom, og síðan sjúkrabíll- Tiu
mínútum síðar lá Jane í rúmi á sjúkrahusi-
Botnlangabólga. Fyrirvaralaus uppskurður-
Hún var flutt á skurðarborðið, og andartaki
síðar hvarf henni öll meðvitund.
Þegar hún rankaði við sér aftur, var kom-
inn dagur, o ghún lá á sjúkrastofu innan uni
marga aðra sjúklinga. Ósjálfrátt fannst henm
að ef það væri Drusilla, sem hefði orðið veik.
þá hefðu peningar streymt að með einhverj-
um undarlegum hætti, jafnvel þótt Elna
frænka ætti ekki skilding. Þá hefði verið eýtt
í einkaherbergi, fullt af blómum, ávexti
og heimsækjendur í fínum bílum. En þegaf
um Jane var að ræða, varð að gera sér að
góðu fjölbýlisstofu, skort á öllu óhófi, og lata
sér nægja það sem best.
Síðdegis leit Elna frænka inn til hennar.
en var óðara hrakin burt af hjúkrunarkon-
unni. Sjúklingurinn var of lasburða; hun
mátti ekki fá heimsókn fyrr en á föstudag-
Þegar föstudagurinn rann upp, lá Jane og
beið í ofvæni. Hún sá eiginmann konunnar
við hliðina koma með stóran blómvönd handa
konu sinni. Jane leit undan og lokaði aug'
unum. Hún fékk kökk í hálsinn og gat fund'
ið fyrir tárunum að baki augnalokunum.
„Jæja, svo þér eruð semsagt Jane“, heyrð*
hún rödd segja, og allt í einu var sem allur
heimurinn gerbreyttist.
Hún opnaði augun o gsá í gráu augun hans
Júlíusar Wangs.
„Svo þannig er komið fyrir henni Jane
minni“, bætti hann við í þeim tóni, sem konl
hjarta hennar til að kippast við.
„Hér liggur hún undir ullarteppi í storu =
leiðinlegu sjúkraherbergi svo að allt fj°r
horfið úr augum hennar og liturinn úr vöng
unum . . . “
Jane minni . . .
Hann hafði dregið stól að rúminu á nieðan
hann sagði þetta, og sest. „
„Það er fjarska fallegt af yður að konia
sagði hún lágt og veiklulega.
H E I M I L I S B L A Ð Ip
8