Heimilisblaðið - 01.01.1976, Blaðsíða 10

þörf fyrir hana meir. Frænka hennar sótti
hana, tárvot í framan og full af áhyggjum.
En þrátt fyrir góðan vilja frænkunnar til að
hafa góð áhrif á endurbata stúlkunnar, kom
það að litlu gagni, því að Jane tók aftur við
sínu gamla hlutverki sem „sú, sem hafði
breiðasta bakið“.
Einhvernveginn afbar hún fyrstu dagana —
einhvernveginn tókst henni að horfast í augu
við staðreyndirnar: að hún yrði aftur að taka
upp sitt fyrra starf. Helst myndi hún hafa
viljað hætta því, en hún vissi ekki hvernig hún
átti að koma sér að því.
Júlíus hafði sent vín og blóm til hennar
tii að fagna komu hennar af sjúkrahúsinu,
og Jane varð að berjast við sjálfa sig til þess
að fara ekki að gráta.
„Er hann ekki dásamlegur maður?“ sagði
Elna frænka og stundi. „Ég er viss um, að
Drusilla verður hamingjusöm með honum“.
Jane kreppti hnefana, og hún beit á jaxl-
inn eins og hún hefði fengið krampa. Nokk-
ur stund leið, áður en hún gat stunið upp:
.Jtlvað . . . hvað er Drusilla viðriðin Júlíus?“
,JE, elskan mín, hún er yfir sig ástfangin
af honum, og ég held henni sé bara alvara í
þetta skiptið, svei mér þá. Þú hlýtur þó að
hafa tekið eftir því, þegar hún heimsótti þig
á spítalann. Bara að hún halli sér nú að hon-
um einum — ég er viss um, að hann er ein-
mitt rétti maðurinn fyrir hana . . . “
Ekki var einu orði minnst á það, hvort
Júlíus elskaði Drusillu.
Og svo rann upp sá dagur, að Jane varð
að fara heim í vinnuherbergi Júlíusar Wangs.
Júlíus tók á móti henni í bókaherberginu.
„Það er stór dagur í dag“, sagði hann og
leit á hana þeim augum, að ekki var ljóst
hvort hann sá rétt hver var komin.
Jane var orðin miklu fölleitari og grennri
en hún hafði verið fyrir uppskurðinn. Grá
augu hennar virtust allt of stór í litlausu and-
litinu.
„Hvað hafa þeir eiginlega gert við þig?“
sagði hann lágt og gekk alveg að henni. „Þú
Iítur út eins og þú ættir alls ekki að vera á
fótum. Því ertu annars komin hingað í dag.
Jane litla?“
Hana dauðlangaði til að halla höfðinu að
öxl hans og játa, að aðeins í návist hans
gæti hún aftur orðið hraust og glöð. Hun
átti erfitt um mál þegar hún svaraði lágt-
„Ég er komin hingað til að vinna, Júlíus“.
Hún hafði aldrei ávarpað hann með f°r'
nafni fyrr. En Drusilla hafði gert slíkt, rett
eins og ekkert væri sjálfsagðara.
Hann tók utan um hana og þrýsti henW
að sér, og leit niður í gráu augun í litla föl*
leita andlitinu. „Nei, þú vinnur ekki, Jane’
heyrirðu það“.
Hjarta hennar sló svo ákaft, að hana
kenndi nánast til, og tvö óskynsöm tár hröt-
uðu niður vanga hennar. „Slepptu mér, hvísl'
aði hún.
„Nei“, sagði hann blíðlega, og hendur hans
þrýstu henni svo fast að honum, að höfnð
hennar hvarf að öxl hans ósjálfrátt. „Þú eft
komin til að hvíla þig hér, hjá mér, elskan
mín, en ekki til að vinna“.
Löng stund leið áður en hún áttaði sig a
því, hvað raunverulega var að eiga sér stað-
Og þegar hún hafði komist í skilning um þa®’
þá sat hún í þægilega legubekknum, og Jáh'
us hélt yfir um hana.
„Ég fer með konuna mína til Suðurfrakk'
lands“, sagði hann. „Bókin og allt annað
bíða, þangað til hún hefur komist til heilsU
aftur“.
„Ég er alls ekki sú kona, sem þú ættir að
eignast“, hvíslaði hún við öxl hans.
„Elskarðu mig, Jane?“ Armur hans þrýstl
henni fastar að honum.
„Já . . . Ég elska þig. . . “ ((
„Þá ertu einmitt konan sem ég þarf að fá
sagði hann, og rödd hans var þrungin blíðú-
Og Jane var svo yfirþyrmd af undrun 0a
óttablandinni gleði í senn, að hún hætti a
andmæla. Hún lét skeika að sköpuðu. ha.
var í rauninni óskiljanlegt, að hún ský10
vera í þann veginn að verða eigink011'1
Júlíusar Wangs.
En það var einmitt það sem gerðist.
allt gekk mjög fljót tfyrir sig. Júlíus
Og
máth
H E I M I L I S B L A Ð 1 ®
10