Heimilisblaðið - 01.01.1976, Qupperneq 11

e^ki heyra það nefnt, að hún undirbyggi sig
neitt sérstaklega fyrir brúðkaupið. Hann hélt
Því staðfastlega fram, að hún yrði að kom-
á einhvern heilsusamlegan stað til að geta
safnað kröftum, endaþótt hún vildi helst vera
1 nánd við hann; hann ætlaði að undirbúa
bfúðkaupið á meðan.
^aginn eftir að hún kom til borgarinnar
aftur, voru þau gefin saman.
Enn var hún ekki búin að hitta Drusillu,
en Elna frænka hafði sagt, að Drusilla myndi
Verða brúðarmær.
»Eg vildi gjarnan hitta drusillu áður en
^rúðkaupið fer fram“, sagði Jane. „Hvar er
hún niðurkomin?“
»Eg veit það ekki, væna mín. En hún sagði,
a^ hún myndi áreiðanlega koma til kirkjunn-
ar í tæka tíð“.
hannig hafði það nú gerst. Jafnvel brúð-
. auP Jane var yfirskyggt af nærveru Drus-
Iluu. Alla leiðina til kirkjunnar var gleði Jane
•^'r því að verða eiginkona Júlíusar slævð af
uttanum við það, hvernig Drusilla myndi taka
ÚVl- Og hún reyndi að hughreysta sjálfa sig
n'eð því, að ef DrusiIIa Iiefði raunverulega
yerið ástfangin af Júlíusi, myndi hún aldrei
a^a tekið það í mál að verða brúðarmær.
^En óðara er hún kom til kirkjunnar og sá
rusillu í skrúðhúsinu, þá varð henni Ijóst,
aú þarna hafði hún reiknað skakkt.
^rusiila var klædd í hvítt og líktist sjálf
rúði .— brúði sem fengið hefur að vita, að
e hert yrði af brúðkaupi hennar.
Jane varð þungt um hjartaræturnar. Dag-
úfinn missti ljóma sinn. Hvað hafði hún ekki
^lnu sinni sagt við Júlíus sjálfan? Nei, það
r ekki rétt. Hún var ekki eigingjörn. Þeg-
r hún átti eitthvað var hún reiðubúin að
það öðruni eins og það lagði sig . . .
^ar Júlíus kannski gjöf frá Drusillu?
, n nú var orðið of seint að breyta nokkru
r um. Presturinn beið, brúðarmeyjarnar
Eiðu
Júlíus beið . . . Jane brosti veiklulega
„! Drusillu, og Drusilla brosti vingjarnlega
11 baka.
^ bfúðurin gekk í kirkjuna í fylgd fjögurra
ubarrneyja sinna.
ILISBLAÐIÐ
Myndin af Drusillu stóð óhugnanlega skýrt
fyrir hugskotssjónum Jane nú — þrem vikum
eftir brúðkaupið, og við lok brúðkaupsferð-
arinnar.
Andlit Jane var fölt og þjáð, þegar hún
lagði pennan frá sér og leit upp frá því sem
hún hafði skrifað. Hún sneri sér snögglega
við, þegar hún heyrði Júlíus koma inn.
„Hvað er að, Jane? Eitthvað komið fyrir?“
Hún kinkaði kolli. „Já, Júlíus. Varðandi
Drusillu. Ég var að fá skeyti frá Elnu frænku.
Drusilla datt af baki. Vesalings Elna frænka“.
„Áttu við . . . er Drusilla — dáin?“
„Það munar víst litlu, Júlíus. Varla nokk-
ur von um hana. Það eina, sem ég gat gert
fyrir hana — og fyrir Elnu frænku — er
þetta“. Og hún rétti Júlíusi bréfið.
Hann las það og endurlas.
„Elsku Jane mín, hvernig geturðu skrifað
annað eins og þetta? Hvað ef hún kemst nú
yfir allt saman?“
Jane hristi höfuðið. „Hún kemst ekki yfir
það, Júlíus; það er engin von. Og þegar ég
hugsa til þess, að ég — skilurðu, ég verð að
gera eitthvað“.
„Það er nóg, að þú hugsar um það“, sagði
hann. „Svona er enginn nema þú, Jane“.
Og þegar hann hafði ekki látið í Ijós neina
undrun yfir því, að bréf sem þetta gæti haft
einhverja þýðingu fyrir Drusillu, spurði Jane
lágt:
„Þú vissir sem sagt, að Drusilla elskaði
þig?“
„Já“, svaraði hann alvarlegur. „Hún sagði
mér það sjálf“.
„Hvenær?“
„Á meðan þú lást á spítalanum. En . . .“
Hann lagði handlegginn yfir um hana og dró
hana þétt að sér. „En jafnvel þótt þú. Jane,
hefðir ekki fyllt hvern krók og kima hjarta
míns, — þá hefði ég aldrei getað elskað
Drusillu“.
11