Heimilisblaðið - 01.01.1976, Qupperneq 16

Gott kvöld, þetta er Elvira!
SMÁSAGA EFTIR SEBASTIAN
Þar sem hann leit á hana hvar hún stóð og
starði út um gluggann á fallandi mjöllina, og
hann var nýbúinn að gefa henni verðmæta
Nertz-loðkápu, þá var honum ljóst, að hann
átti engin ítök í henni lengur; löngunarfullt
augnaráð hennar og dapurleiki sannfærðu
hann um það. Hún var enn ung, en liann
var kominn fast að sextugu, og veikt hjarta
hans kom honum til að finnast hann ennþá
eldri en hann var.
Að vissu leyti dáðist hann að henni, þegn-
skap hennar og einstærði fórnarlund. Hún
hafði um seinan komist að raun um, að 32
ára aldursmunur á milli hjóna er of mikill,
meiri en hægt er að láta sér yfirsjást til lengd-
ar, þegar maður er ung stúlka og yfir sig
hrifin af blekkjandi unggæðishætti frægs lista-
manns, ríkulegum tekjum hans og ýmsu því
öðru, sem blindaði hana á þeirri tíð. Nú
hafði hún komist að raun um mistökin, en
hún var grandvör og reyndi að leyna tilfinn-
ingum sínum. Þegar hann dæi, þá myndi hún
syrgja hann.
En henni myndi einnig létta, hugsaði hann
með sárindum. Og hann tók að kvelja hana
— hann gat ekki bundið liana vi ðsig með
jörlátum gjöfum, en hann vissi margt betur en
hún um dularvegu mannssálarinnar — lil
dæmis var honum ljóst, að stúlkan átti til
afbrýðissemi.
Og þetta kvöld uppgötvaði hann Elviru!
Hann batt hana við sig með því að gera hana
afbrýðissama út í Elviru, Elviru, sem í raun-
veruleikanum var alls ekki til, heldur aðeins
skáldskapur og djörf uppdiktun.
Oft í viku hverri fór hann á veitingahús
og kom seint heim. Með varalit á kinninni!
Og á hverjum degi átti hann símtal inni í
herbergi sínu, stundum mörg á dag, þar sem
hann talaði hvíslandi röddu, en ekki samt
16
meira hvíslandi en það, að orð eins og „elsk-
an mín“ og „EIvíra“ heyrðust vel gegnum lok-
aðar dyrnar þar sem hann vissi að eiginkon-
an stóð handanvið. Og hann vissi að hun
hugsaði sem svo: Nei! Þessi viðurstyggileSa
Elvira skal ekki taka manninn minn frá mér!
Þannig hélt hann áfram þangað til augu
eiginkonunnar stóðu tárvot og hún hljóp upp
um hálsinn á honum dauðhrædd um að missa
hann. Smám saman rændi hann hana þanmg
æsku hennar og komst brátt að raun um, að
hún leit ekki eins glæsilega út og hún hafði
fyrst gert. Enda langaði hana ekki burt fra
honum framar. Hún óttaðist nú meira sinn
eigin ósigur, heldur en þá sorg sem huu
myndi valda honum, ef hún segði skilið við
hann. Þess vegna varð hún kyrr — og þjáðist
við það, hversu seint hann kom stundum
heim, og með varalit á vanga, eða kallaði
Elviru „dúfuna sína“ í símanum. Hún var kyá
og þjáðist í þögn; og hún var tekin að fölua
til muna. Eitt ár enn, og hún var ekki ung
lengur.
Þetta ár rann aldrei upp. Ekki á þann hátt.
allavega. Síðla kvölds hringdi síminn, þegar
eiginmaðurinn var nýkominn inn úr dyrunum
með varalitinn sinn undir kjálkabarðinu,
hann greip tólið. Ungpíurödd, sem fegn'ð
hafði skakkt númer, hvíslaði í gælutóni: „Gott
kvöld, þetta er Elvíra!“
Áhrifin urðu meiri en hann þoldi — veiH
hjarta hans snöggstansaði og stóð kyrrt sek-
úndubroti of lengi; hann lést.
Ekkjan átti bjarta daga framundan, þótt um
síðir yrði.
HEIMILISBLAÐlP