Heimilisblaðið - 01.01.1976, Síða 18

Petta var hár og tígulegur Múlatti, með
gáfulegt andlit sem lýsti óbilandi þreki. Hann
tók þátt í tennisspili með áfergju og æs-
ingu í svipbreytingum, eftir því sem heppnin
snerist með honum eða móti. Hann var best
klæddur allra þeirra, er þar voru inni. Klæði
hans voru skrautleg og með sterkum litbreyt-
ingum en þó fremur smekkleg. Svo leit út,
sem hann væri þar fremstur maður og hefði
mest peningaráðin, svo heirðuleysislega fleygði
hann peningunum á borðið, þegar hann tapaði,
og sópaði þeim ofan í pyngju sína, þegar hann
vann.Æsing hans í spilinu átti því augljós-
lega rót sína að rekja til metnaðar hans að
vinna fremur en tapa.
það voru ekki einasta ýmsir yfirburðir þessa
velbúna Múlatta, sem vöktu eftirtekt doktors-
ins, heldur einnig, þótt hann virtist taka þátt í
spilinu með lífi og sál, þá tók hann engu síð-
um nákvæmlega eftir öllu því, sem gerðist í
kringum hann og hlustaði eftir viðræðum gest-
anna. Skaut hann oft heppilegum athugasemd-
um inn í samræður þeirra, er næstir honum
voru, án jjess að truflast í spilinu, og stöðugt
var hann viðbúinn að svara hinum mörgu
spurningum, sem gestirnir öðru hvoru beindu
til hans, og alltaf var gerður góður rómur að
svörum hans og athugasemdum, eins og þær
kæmu frá yfirboðara þeirra. Doktorinn þóttist
því skilja, að Múlattinn hefði meira en lítið
að segja hjá þessum lýð, sem þar var inni.
Meðan hann var að snæða kvöldmatinn og
sötra púnsið, fór það að rifjast upp fyrir
honum, að hann mundi hafa séð þennan
gjörvulega mann áður. Hann mundi ekki hvar,
hvort það hefði verið á kaupstefnu í einhverju
verslunarþorpi, eða hann hefði rekist á hann
úti á hinum óbyggðu sléttum. það kom ekki
til neinna mála, að manninn hafði hann séð,
þennan tignarlega höfuðburð, þessi hvössu
augu, sem alltaf voru hálflokuð af hinum
Jöngu augnahárum, en eldur virtist brenna úr
er þau opnuðust. Hann fann, að hann kann-
aðist við hina miklu yfirburði, sem þessi mað-
ur virtist hafa fram yfir alla menn, er hann
hafði séð þar í landi.
Múlattinn hafði líka veitt honum eftirtekt.
Hann horfði á hann hvössum augum, þegar
hann kom inn, og hann gaf honum við og
við gætur með því augnaráði, sem doktornum
fannst allt annað en þægilegt, og eigi var laust
við að vekja hjá honum beyg og kvíða.
þegar hann hafði matast, skundaði hann
út úr húsinu, til þess að losna við athygl'
Múlattans.
Úti var fagurt haustveður og kyrrt. það sa
í hinn stjörnuskreytta heiða himin gegnum
laufkrónur trjánna, og doktorinn sökkti set
niður í að hugsa um og dást að náttúrufeg'
urðinni. Hann settist á gamlan trjástofn og
gleymdi brátt Múlattanum og sjálfum sér.
Mannamál frá húsinu vakti hann innan
skamms af draumi og þegar hann leit þangað-
sá hann Múlattann standa í dyrunum; l1)11
honum var svertingi, sem leit út fyrir að hann
hefði verið að tala við. Múlattinn starði úl 1
myrkrið en svertinginn veik aftur inn í húsið-
þótti Walter hann líkjast mjög fylgdarmanm
sínum, þótt hann gæti eigi þekkt hann með
vissu. Eftir litla stund munu augu Múlattans
hafa vanist dimmunni, því hann gekk bema
leið til Walters, nam staðar fyrir framan hann
og mælti:
„Eruð það þér sem athugið jurtir og gfús’
og hafið um nokkurn tíma hafst við í þessU
héraði?“
þessa spurningu bar hann fram á góðfl
frakknesku.
Doktor Walter svaraði spurningunni játand'-
og spurði, hvort hann gæti gert honum nokk
urn greiða.
„Og þér ætlið til föðurlands yðar, jafnskjóú
og þér hafið lokið hér rannsóknum yðar-
hélt Múlattinn áfram að spyrja.
„það er áform mitt“, sagði Walter undf
andi yfir, hvað hinn fór nærri um fyrir#
anir hans.
Múlattinn þagði um stund. Síðan saS®1
hann:
„Hamingjusamur er hver sá, sem hverfa
má aftur til heimkynna sinna“.
„Víst er svo“, svaraði doktorinn þessafl
skáldlegu athugasemd.
H E I M I L I S B L A Ð I V
18