Hljómlistin - 01.03.1913, Blaðsíða 1

þeir þó fyrstu sálmana svo, að önnur
hendingin er á latínu en hin á þýzku.
Á þennan hátt er t. d. ortur hinn fagri
og alkunni sálmur: »In dulci jubilo«, sem
Síra Stefán í Vallanesi
og kirkjusöngurinn.
Frá því fyrst að sögur gerast hjá oss,
heílr skáldskaparment verið iðkuð mjög
og ágæt skáld verið uppi á fyrri og siðari
tímum. Um sönglistina heíir verið öðru
máli að gegna; henni hefir ávalt verið litil
rækt sýnd, og höfum vér þó fyr og siðar
átt ágæta söngmenn og enda nokkra menn,
sem telja má sönglærða, og má þar ellausl
nefna með þeim fremstu Stefán prófast
Olafsson í Vallanesi.
I katólskum sið var hér lílið um annan
söng að ræða cn þann latínska messusöng
klerkanna, en svo var og í öðrum löndum.
Söngurinn var allur á latinu, og lá bann
við að þýða sálmana eða þá eiginlegu
messusöngva á mál safnaðanna, þó að nú
á tímum séu þeir þýddir á flestar tungur,
sem katólskir söfnuðir tala, og hefir það í
rauninni í fyrstu verið gert sjálfum páfan-
um óvitanda og hann aldrei leyft það;
síðan á 17. öld heflr það þö verið óátalið.
Fram undir siðabót voru nálega allir sálmar
ortir á latinu. Á 13. öldinni mun það vera
fyrst, að skáldin fara að ganga á snið við
latínuna og yrkja andleg ljóð og sálma á
sinu eigin máli, og fara þau þó gætilega
að í fyrstu og blanda oft kveðskapinn lat-
ínu. — IJjóðverjar eru að likindum þeir
fyrstu, sem taka upp á þessu, og yrkja
Stefnn próf. Ólafsson.
eignaður hefir verið Pétri frá Dresden, er
uppi var samtimis Jóh. Húss og dó í Prag
í Bæheimi 1440. Þessi sálmur hefir hald-
ist óbreyttur i kirkjusöng fram á vora daga,