Jólakveðja til íslenzkra barna frá dönskum sunnudagaskólabörnum - 24.12.1909, Blaðsíða 6
4
Á þessari niynd sérð þú Ansgar niitt
á meðal heiðingjanna, þú sérð að hann
talar til þeirra. Hvað heldur þú að hann
sé að segja þeim? Nú sltal eg segja þér
hvað eg held. Eg held að hann sé að
segja þeim að goðin þeirra séu fánýt og
einskis virði, en að það sé til einn liiandi
Guð, s'em hafi skapað alt og stjórni öllu,
og að þessi Guð hafi „af kærleika til okkar
mannannasent són sinn eingetinn í heiminn,
svo að hver, sem á hann trúir, skuli ekki
glatasf heldur hafa eilíft lif.“
Ansgar kallast „postuli Norðurlanda“
vegna þess að hann boðaði fyrstur manna
kristni á Norðurlöndum.
■ ■
j Jólabobskapurinn frá kirkju- j
■ turninum.
Fyrir mörgum árum gengu mikil veik-
indi í )iu! einum á Pýskalandi.
Búðirnar voru lokaðar, enginn kaupandi
eða seljandi sást á torginu, engar glaðar
raddir eða fjörugt fótatak heyrðist á götun-
nm. Aðeins læknarnir, lyfsalarnir, prest-
arnir og greftrunarmennirnir áttu annríkt
afarannríkt - því það var næstum
því ekki eitt einasta liús i bænum, sem
ekki hafði haft dauðann fyrir gest, því veik-
in var afarsóttnæm og geisaði um alt
landið.
Jólin vóru í nánd, en enginn sást búa
sig undir þau, það var eins og allir höfðu
gleymt þeim. Kirkjurnar vóru lokaðar, það
var bannað að halda guðsþjónustu af ótta
fyrir veikinni.
Aðfangadagskvöld jóla kom og leið, og
jólanóttin byrjaði; tunglið og stjörnurnar
létu ekki sjá sig, því svört, rosaleg ský
huldu himinhvolfið. Og jólamorguninn rann
upp, enn jólaklukkurnar þögðu, það lá
daúðakyrð yfir öllu.
En alt í einu var þögnin rofin. Frá
dómkirkjuturninumheýrðistunaðsíágurhljóð-
færasláttur, sem dró fólk hópum saman
til dómkirkjunnar. I'að var einn af hinum
gömlu velþeklu jólasálmum, sem harst til
eyrna fólksins, og margt af því gat ekki
tára bundist.
„Það eru víst englarnir, sem hjarðmenn-
irnir sáu forðum,“ sagði gamalmenni eitt,
sem hafði stumrað til kirkjunnar á hækjum
sínum. „Guð hefir víst sent þá til þess
að minna okkur á að Jesús Kristur er í
heiminn borinn, svo við höfum orsök til
þess að vera glaðir, þrátt fyrir allar hörm-
ungar okkar.“
Nauinast hafði harin slept orðinu fyr
enn sálmurinn:
Vor Guð er borg ú bjargi traust,
Hiö bezta sverö og verja;
Ifans armi studdir óttalaust
Vér árás þoluui liverja o. s. frv.
heyrðist spilaður með svo mikluni krafti
að hann heyrðist um allann bæinn. Og
svo þagnaði hljóðfæraslátturinn.
Fólk óskaði hvert öðru gleðilegra jóla,
og síðan gekk hver heim til sin.
Það var eins og nýtt líf færðist i álla,
örvæntingar og dauðahjúpurinn, sem hvíldi
yfir bænurn, var rofinn. Guð liafði sjálfur
talað til fólksins og hughreyst það. Eri
hvern hafði hann lirúkað fyrir verkfæri?
Guð hafði i þetta sinn, sem svo oft, brúkað
þann, sem í mannaaugum var óálitlegur, og
lítilsigldur fyrir verkfæri sitt.
í þetta sinn hafði hann brúkað einn
af hinum grimnliyggmistu íbúum bæjarins,
nefnilega Jón Kubb, sem allir sögðu að
ekkert skildi.
Jón hafði fengið eina náttúrugjöf, sem
margir öfunduðu liann af, hann hafði óvana-
lega góða söngrödd og næmt eýra fyrir
söng, þessvegna söng hanti æfinlega í kirkj-
urini, og var vanur að vera með í horn-
leikaraflokkunum, sem spilaði í kirkjunni
á jólunum og við aðrar liátíðir.
Þennan jólamorgun hafði Jón eins og
hann var vanur, gengið inn í kirkjuna áð
bakdyrum þeim, sein söngflokkurinn var
vanur að ganga, og síðan upp í turniriri
ári þess að vita, livað hann gerði, því
Guðs anili leiddi hann.