Jólakveðja til íslenzkra barna frá dönskum sunnudagaskólabörnum - 24.12.1909, Blaðsíða 14
12
tok gullpening upp úr vasa sínum. „Ur
hvaðu ríki er gullpeningurinn?“ spurði luuin.
„Úr steinaríkinu,“ var svarið.
„En eg sjálfur?“ Spurði konungurinn
aflur. „Þ.ér lilheyrið Guðs ríki,“ svaraði
barnið eftir dálitla þögn.
Þá glitruðu tár í augum konungsins og
liann sagði: ,..lá barnið mitt, þú segir rétt,
eg er skapaður lil þess að vera einn limur
í Guðs ríki, og Guð gæli að eg 'inynrli
altaf eftir því. “
Hver var sterkastur?
Það var einu sinni búðarsveinn, sem var
svo lítill vexli. að samþjónar hans hæddust
að lionum fyrir það. „Þú vérður aldrei
að manni,“ sagði einn af þeim við liann,
einu sinni, „þú ert svo lítill og kruftuluus. “
„Jæja, það getur vel verið,“ svaraði
drengurinn stillilega, „eg get þó gert eitt,
sem enginn af ykkur getur; eg get látið
vera að blóta. “
Hver var svo sterkastur af þeiin?
□ " ---------
Guð er heilagur og flekklaus, þessvegna
getur enginn, sem þjónar honum, briikað
blótsyrði og ljót orö.
Haf gát á tungu þinni, því talað orð
er ekki afturtekið.'
■ ■
: l’orir J>ú ab kannast við Jesús? :
Eftir messu í sjómannakirkju, koni
dálit.ill skipsdrengur lil prestsins og bað
hann að gera sér þann greiðn að skrifa
með stóruni stöfum á bréfspjald: „Eg elska
Jesús!“ „Hversvegna biður þú mig að
skrifa það?“ spurði presturinn.
„Astæðan er sú,“ svaraði drengurinn,
„að eg vil bér eftir þjóna Jesú Krisli, en
eg er hræddur um að eg hafi ekki liug
til að segja félögum minum það, því eg
veit að þeir munu hæðast; að mér, en eg
vil samt að þeir skuli vita það, þessvegna
ætla eg að hengja bréfspjaldið á bengirekkj-
iiiiii mína svo þeir geti sjeð, að eg elska
Jesús.
Ljós Guös.
Móðir Ástu litlu liafði boðið lienni góða
nótl hún vildi veiija Ástu á að vera
eiua í myrkri en Asta var myrkfælin
og grét hástöfum þegai' móöir bennar œtlaöi
að fara Út úr herberginu. Alt í einu dró
ský frá tunglinu, svo geislar þess gerðu
háUbjart í herberginu.
„Er tunglið og stjörnurnar ljós Guðs,
mannna?“ spurði Ásta. „Og slekkur Guð
ljósiu sín, þegar liann fer að sofn?“
„Já, Ásla mín,“ svaraði móðirin, „bæði
tmiglið og stjörnurnar eru ljós Guðs, en
Guð slekkur þau ekki, því liann sefur
aldrei. “
Ásta hugsaði sig dálítið um. „Þér er
óliætt að fara frá mér, nianima,11 sagði
hún svo, „nú er eg ekki lirædd lengur,
því nú veit eg að Guð vakir hjá uiér.“
Kbhvn. F. — J. FUchmaan.