Jólakveðja til íslenzkra barna frá dönskum sunnudagaskólabörnum - 24.12.1909, Blaðsíða 7

Þegar liann kom npp í lurninn, datt
honum i lmg að hann skyldi reyna liornið
sitt. Það var á þennan liátt, sem Guð
hrúkaði hann sem verkfæri til þess að
hughreystá fólkið og miuna það á fagnað-
arboðskapinn.
Verkfærin.
Dœmisaga.
Skrifhorðið stóð opið. Eigandinn var
ekki inni, það var kallað á hann, rétt í
því að hann var að byrja að skrifa áríð-
andi hréf.
A borðinu lá ein örk af hvítum bréf-
pappír og eitt umslag; við hliðina á því
stóð blekbytta og þar að auki var þar
penni, þerripappír og pennaþurkari.
Alt í einu heyrðist lágt skrjáfur, það
var pappírsörkin, sem talaði við félaga
sína: „Ykkur ferst ekki að vera svo reig-
ingslegir,“ sagði hún hœðnislega, „það er
á mig sem hrétið verður skrifað.“ „Þú
gleymir,11 sagði penninn, „að það verð eg
sem skrifa það.“ „Og þið gleymið,“ sagði
hlekið, „að þið getið ekki skrifað án mín.“
„Þú hefir ekki mikið að monta af,“ sagði
blekhyttan við hlekið, „því hvað yrði af
þér, greyið mitt, ef eg slægi hendinni af
þér?“ „Það er hlægilegt að heyra bvað
beimsk og þóttafull þið eruð öll saman,“
sagði þerripappírinn, „það væri fallegt að
sjá óþrifnaðinn liérna, ef eg væri ekki,
það yrði ekki sjón að sjá ykkur.“ „Má
eg spyrja,“ sagði umslagið, „hvaða gagn
væri að ykkur öllum saman ef eg tæki
ekki bréfið, og hæri utanáskriftina? An
þess gæti hréfið ekki komist þangað, sem
það ætti að fara.“ „Það er eg sem skrifa
utanáskriftina á þig,“ Ilýtti penninn sér að
segja. „Og eg — og eg!“ hrópuðu þau
öll með einum munni. „Kæru vinir, þið
megið ekki þrátta svona,“ sagði penna-
þurkarinn vingjarnlega, hann hafði hingað
til leitt þrætuna hjá sér. „0, þegi þú,“
sagði penninn hæðnislega, „þú ert ekki
annað enn gólfklútur, svo þér ferst ekki
að láta mikið.“
„Þú mátt gjarnan kalla mig gólfklút,11
sagði pennaþurkarinn stillilega, „en án min
værir þú svo fullur af þornuðu hleki að
það væri alls elcki liægt að nota þig.
Þegar við íhugum málið gaumgæflega, þá
erum við neydd til að viðurkenna, að við
getum alls ekki skrifað þetta bréf, þótt,
við hefðum ekkert annað fyrir stafni, það
sem eftir er af æfinni. Aðeins húsbóndi
okkar getur skrifað það, og við megum
láta okkur nægja, með að verða notuð sem
verkfæri til þess, hvert í sinu lagi.“
„Eg held að hann hafi á réttu aðstanda,“
sögðu pappirsörkin og umslagið í einu hljóði.
„Já,“ sagði blekið, „það var heimsku-
legt af okkur að gleyma því, að við getum
ekkert áu vilja húshóndans, og að við get-
um ekki verið án hvers annars. “ „Það
getur vel verið að þetta sé satt,“ sagði
hlekhyttan. „En eg vil segja þér greyið
mitt,“ sagði hún við blekið, „að eg væri
lil gagns, þ<) þú værir ekki í mér.“
„Það er satt,“ sagði þerripappírinn,
„það var ekki rétt, að við gleymdum því.“
„Já, það er satt,“ endurtók penninn
auðmjúklegur í málrómnum, „og eg hið
yður að fyrirgefa mér, herra pennaþurkari,
að eg kallaði yður gólfklút; við verðum að
vinna saman í eindrægni, því við erum
gagnslaus hvert í sínu lagi, en þegar við
hjálpumst að getum við gert mikið gagn.“
„Af úlfúð og ósamlyndi hefst aðeins ill
eitt,“ sagði pennaþurkarinn. „En samvinna
í bróðurliug og kærleika verður til gæfu
og hlessunar.“ Pennaþurkarinn þagnaði
snögglega, því dyrnar opnuðust og eigandi
ritfanganna kom inn. Hann tók pennann
í hönd sér, dýfði honum í hlekið, skrifaði
fram og aftur á pappírsörkina og þurkaði
hana síðan með þerripappírnum og stakk
henni inn í umslagið, skrifaði utanáskriftina
á það — og þurkaði siðan pennann á penna-
þurkaranum. „Nú höfum við gert livað
við gátum,“ sagði blekið í hálfum hljóðum,
þá er eigandinn var genginn út úr her-