Brúin - 24.12.1929, Side 5

BRÚIN
5
nýja skoðun um föður sinn við I
skálarræðu hans, sagði hann glað-
lega og blátt áfram: „Nei — faöir
minn nú skjátlast þjer. Þessu er j|
ekki svo farið — j)vert á moti. j
Lengrakomsthann ekki,því aðfað-
ir hans sló hlæjandi á öxlina á
honum:
„Ha ha ha ætlar j)ú nú líka |
að fara að gera að gamni j)ínu!
— Þú mátt annars ekki truila i
hann af fyrverandi nemendum,
en j)að er sjaldgæfara um gamla
kennara en margur hyggur.
Hann gekk rakleitt til stúdents-
ins, tók í hönd hans og mælti.
„Komdu, við sluilum ganga
samanúti í garðinum".
Stúdentinn leit snöggt við.
En j)egar hann sá gamla kenn-
arann sinn, jafnframt j)vi, sem
hann tók eftir áhyggjufullu og
„Já, já, — en þrátt fyrir þaö
mátt j)ú ekki láta á þér skiljast, j
að j)ú j)ykist vitrari föður J)ín- ;
um“.
Já, en pabbi óskaði sjálfur að j
svo væri“.
„Hvaðertu að segja! Hvenær
sagði faðir pinn það?“ Og kenn-
arann fór nú að gruna, að vínið j
hefði svifið helzt til mikið á ung- |
mennið.
og hvenær sem hann kæmi.
Hann talaði eins og vænta mátti
af vonhreifum unglingi eftir geðs-
hræringu og góða veizlu.
Hann horfði til himins og eld-
móðurinn ljómaði af ásjónu hans.
— Hann var fagur i skini
kvöldsólarinnar, j)essi ljóshærði
unglingur.
Og það var eitthvað í orðum
hans og látbragöi, sem hlaut að
S383S383S383S38383S3S383SSS3S3S3S3S3S3S3SSS3S3S3S8SS^
| Gle<öileg*ra jóla |
88 óska jeg öllum mínum viðskiftamönnum nær og fjær. S3
S3 j 83
^S3S3S3S3S3S383S3S3S3S3S3S3S3S3S3S3^S3S3S3S3^S3S3Í
S3S3S3^S3S3^S3S3S3S3S3^S3S3æ^S3S3^S3S3S3S3S3S3S3
83
83
83
ss
S3
83
andii,
83
S3
83
S3
83
83838383838383838383^838383^838383838383838383838383
okkur, við erum hér í mjög al-
varlegum umræðum“.
ískrandi hlátrar bárust til eyrna
stútentsins út úr reykjarsvæl-
unni. Það var þá talin truflun á
alvarlegum umræðum, ef hann
legöi eitthvað til málanna. Hon-
um rann mjög í skap og svar-
aði hvatskeytislega.
Faðir hans fann strax, hvaðan
hann blés og skifti óðar um
svip: „Var það erindi þitt hing-
að segja föður þínum, að hann
fari með staðlausa stafi“.
„Það sagði ég ekki. Ég átti
að eins við, að þér hefði skjátl-
azt —“.
„Þaðskiflir minnstu máli, hvern-
ig orðunum er hagað, meining-
in er hin sama“, svaraði stór-
biðjandi augnaráði móður sinnar,
gekk hann út með honum orða-
laust.
Þegar hann kom í dyrnar
heyrði hann málafærslumanninn
láta orð falla um eggið, sem
ætlaðiað kenni hænunni að verpa.
Gestirnir skellihlógu að fyndni
þessari. Stúdentinum hafði aldrei
— „Undir borðum — í ræðunni!“
hrópaði hann.
„0 — oo, í ræðu — jaaá. En
blessaður vertu, það er allt ann-
að mál. Menn segja oft þess-
háttar og j)á einkum í ræðu —
en að breyta eigi eftir j)ví er
alls ekki meiningin. Nei — trúðu
mér, drengur minn, ég er gamall
hrífa og sannfæra sérhvern, sem
sá hann og heyrði, — það er að
segja, hefði nokkur verið nær-
staddur nema Hansen kennari.
En það hafði engin áhrif á
Hansen. Hann var svo gamall.
Hann hafði oft og mörgum
sinnum horft á slikan sjónleik.
Hann hafði meira að segja sjálf-
ur leikið bæði hlutverkin, eftir
því sem aldur hans stóð til. Og
hann hafði líka þekkt marga
byrjendur leika sama hlutverkið
og þennan stúdent, og séð þá
siðar fara prýðilega með hlutverk
stórkaupmannsins.
Hann hristi þess vegna höfuðið
og sagði við sjálfan sig:
„Já, já, — þetta er allt gott og
blessað.Enbiðiðþiðbara róleg,j)að

nmiiiiii'iiiminMiiuiiiiiiiiii

-lumtiii.iiniiiimn.n
mam
m
Gleðilegra jöla
óska jeg öllum viðskiftamönnum mínum.
Magnús Böðvarsson.

uiiiiii ir" i11 'iii.i
• - - i
Gleðilegra jóla
óska jeg öllum viðskiftamönnum mínum.
P
Olafuar R^ainióllfssoini.
|lN' ............ .......................—l
óska jeg öllum viðskiftamönnum mínum.
P

83:
83
83
83
kaupmaðurinn og fór nú heldur
að j)ykna í honum. Hann heyrði
líka einn gestanna hvísla að
sessunaut sínum: „Þetta hefði
nú átt að koma fyrir hjá hon-
um föður mínum sáluga!“
Nú rak hvert orðið annað, svo
að litlu munaði að alt færi í
bál og brand.
; verið um málafærslumanninn gef-
; ið, og lá nú við sjálft, að hann
j snéri aftur. En kennarinn var
i handfastur — og áfram héldu
j þeir út í garðinn.
— Gamli kennarinn þurfti
drjúgan tíma til, að stilla svo
skap sfúdentsins, að hann gæti
tekið skynsafnlegum fortölum.
og þekki mennina. Þeir eru einu
sinni svona og geta ekki öðru-
vísi verið Æskan hefur sína sér-
stöku lífsskoðun, ungi maður, en
hún er ekki rjett. Það er ekki
fyr en menn eru orðnir rosknir
og ráðsettir, að þeir sjá heiminn
í réttu ljósi. Og — nú skal ég
segja þér nokkuð, sem þú get-
mun sannast, sem ég segi, hann
verður eins og við hinir þessi
stúdent “.
Og það reyndist rétt.
B. M. J. þýddi lauslega.
Næsta blaö Brúarinnar kem-
ur út á gamlársdag.
SSS3£3S3S3S3S3g3SSS3S3S3S3S3SSS3S2S3£3SSS3S3S3SSS3SSSS
1 GleOilc
Yerzlun
Hclga Guðmundssonar.
83
83
83
83
n
1831
I83838383838383838383S38383S38383838383S3838383838383
838383838383838383838383838383838383838383838383838383
1 83
n Yörubílastöð Hafnarfjarðar 83
83 83
83 óskar öllum gg
8 Gleðilegra jóla. M
»S3S3S3S3S3S3S3S3S3S3S3S3£3S3S3KS3S3S3S3S3S3S3S3S3M
Frúin kom nú fram í dyrnar. |
Hún fylgdist æfinlega með um-
ræðum karlmannanna, því að
hún jækkti bráðlyndi manns síns.
„Hvað er hér um að vera, Han-
senkennari?" spuröi hún.
— „O — sonur yðar hefur
hlaupið ofur lítið á sig“, svaraði
hann.
„Gegn föður sínum! Almáttug-
ur! — hann hlýtur að hafa drukkið
of mikið. Góði Hansen reynið þér
að koma honum út“.
Hansen var ekki slunginn mað- j
urt en góðgjarn; og vinsæll var I
Sneypan og bitur tilfmning um
að hafa deilt við föður sinn, og
smánin, að hafa verið talinn eins
og strákhnokki í viðurvistmargra,
þurfti nokkurn tíma til að rjúka
burtu.
Hann jafnaði sig samt aö lok-
urn og settist niður hjá vini sin-
um. Hansen leiddi honum nú
fyrir sjónir, að j)að hlyti að vera
móðgandi fyrir gamlan mann,
að kornungur maður leiðrétti hann.
„Já, en ég hafði rétt fyrir mér“,
sagði stú.dentinn að minnsta.kosti
í tuttugasta sinpi.
ur reitt þig á. Þegar þú kemst á |
aldur föður þíns og í hans spor, i
munt þú hafa alveg sömu skoð-
anir og hann hefur nú, og þá
munt þó eins og hann kosta j
kapps um að halda þeim til streitu
og innræta j)ær börnum þínum“.
„Nei, það skal aldrei verða,
þaðsverég!“ hrópaði ungmennið
og spratt á fætur.
Hann talaði af fjálgleik um
virðinguna fyrir sannleikanum,
um virðinguna fyrir æskunni. Hjá
honum skyldi sannleikurinn æfin-
legas kipa æðsta sessinn, hvaðan
í mjúkri mjallarbreiðu
mánans geislar brotna,
djásnin vetrar drotna
hátt í lofti heiðu.
Hreyfir engum blæ.
Alt er hljótt. Inndæl nótt!
— ísland blundar ósköp rótt
undir hvítum snæ. —-
♦ *