Kirkjuritið - 01.10.1945, Blaðsíða 23

Kirkjuritið.
Kveðja.
269
breiddi út faðminn um leið. „Ég vildi, að ég væri svo
breiður, að ég gæti faðmað alla menn“. Slíkan foringja
var gott að eiga, og aldrei skyldi slá fölva á þessa mynd,
sem getur lagt frá vitaljós um aldir. I þessum anda eru
grundvallarlög Hins evangelisk-lúterska kirkjufélags
fyrir 60 árum, sama anda, sem réði þá i trúmálum á
Islandi og bar að víðsýni og þroska langt af ýmsum lút-
ersku kirkjudeildunum vestan liafs. Að sönnu er mér
ljóst, að stefna Kirkjufélagsins hneigðist um skeið í íbalds-
samari átt, og er það mjög skiljanlegt miðað við aðstæð-
ur, en það verður aftur víðfeðmara hina siðari áratug'i.
Virðist mér nú, eftir samveruna þessa daga, sami andi
muni ríkja hér sem yfirleitt í kirkjunni heima, lieil-
brigður og öfgalaus, jákvæður i bezta skilningi.
Við vitum það, íslendingar austan hafsins, að þetta
kirkjulega starf hefir verið þrungið lifi. Kirkjuþingið
sameignlega hefir verið eins og hjartað, sem hefir dreg-
ið að sér lífstraumana frá hinum dreifðu byggðum og
sent aftur nýja lífsstrauma út um byggðirnar — verið
lífæðin, eins og minnzt var i fyrrakvöld. Enginn fé-
lagsskapur hefir sameinað ykkur Vestur-Islendinga eins
og þessi. Kirkjulegu tímaritin hafa borið vitni um hið
þróttmikla líf, einkum hið elzta þeirra og mesta, Sam-
einingin, sem nú hefir unnið að því i 6 áratugi að sam-
eina hugi fólks til fylgdar og hollustu við Jesú Krist og
fagnaðarerindi hans. Guð liefir gefið félaginu marga á-
gæta foringja og liðsmenn, sem við dáum, menn, sem
hafa boðað af kærleika og krafti í orði og verki líf í
samfélagi við Krist.
Ég sé í anda látna forseta Kirkjufélagsins. Ég á per-
sónulegar minningar um þá alla. Ég blýði á dr. Jón
Bjarnason flytja prédikun i kirkju Innnanúelssafnaðar
í Wynyard. Hann ber fram spurninguna: Hver er hin
rétta vörn kristins manns fyrir trú sinni. Hann leitar
svars á ýmsum leiðum, og svörin verða margskonar.
Hann leiðir okkur hærra og hærra. Við erum að nálg-