Framtíðin - 01.06.1909, Blaðsíða 2
50
F R A M T t Ð I N
þá að vita meira um það. Hérna
er það. Það heitir:
Reyndu-að-gera-aðra-áncegða.
---o---
Hvernig
eyðimörkm blómstraði.
Þýdd saga eftir
Alice Garland Steel.
Litli-drengur stakk andlitinu út
á milli rimlanna í járngrindunum,
og starði inn í “eyðimörkina”, og
skein út úr bláu augunum lians að
va.nda bæði ótti og lotning. Stað-
urinn var mjög svo eyðimerkurleg-
ur — ekkert nema dauð tré og ber-
ir cg bleikir brís-runnar, og und-
arlegt gras með sorgar-svip, er
skalf í livert skifti sem vindurinn
blés yfir það. Litli-drengur vissi
af hverju það kom. Það var tröll-
konunni að kenna, seni bjó í Gráu
borginni. Hún liafði með töfrum
r-svift alt lífinu.
Á munaðarleysingja-beimilinu,
þar sem Litli-drengur liafði átt
lieima síðan hann mundi eftir sér,
var “tröllkonan” kölluð Miss Vin-
• eent, og “eyðimörkin” Vincents
garðurinn. En svo voru allir á
“beimilinu” allra mestu daufingj-
:ar, og gátu ekki gert sér neitt til
gamans. Þeim var ekki unt að í-
•mynda sér nokkurn skapaðan lilut.
“ Vlt var kliot og skorið, og ein-
tómt vana vit” — eins og Súsanna
fóstra komst að orði — “ofan frá
forstöðu-konunni og niður til
munaðarleysingjanna 28.” — Lit.li-
drengur var að vísu sá 29., en bann
bafði tekið jiví svo illa að verða
■“klíptur og skorinn”, og láta troða
í sig tómu vana-viti, að bann komst
undan, og lionum fanst að liann
ekki vera neinn munaðarleysingi,
lieldur bara snotur lítili drengur,
sem átti gott og lifði í drauma-
beimi.
Litli-drengur var æfinlega kát-
ur, sumpart vegna sólskinsins, og
bimin-blámans, og raddanna, sem
liann beyrði í trjánum fyrir ofan
liöfuðið á sér, og sumpart vegna
draumá-heimsins, sem liann óx upp
í, og þess vegna varð lionum virki-
legri- en nokkur annar heimur. 1
þessum drauma-beimi sínum bafði
bann komist fyrir um alt, hvernig
stóð á með gráu borgina á eyði-
mörkinni.
Á hverjum degi kom Litli-dreng-
ur að járn-grindunum og liorfði í
gegnum þær. Hann kallaði það
borg. r-múr, af því tröllkonur
befðu æfinlega múr í kringum
lieimkynni sín, til þess að munað-
arleysingjar og aðrir kæmust ekki
að ])eim. Hvern dag langaði Litla-
dreng til þess að fá að vita, bvað
lengi ]>ess yrði að bíða, að álaga-
lifi þessu linti — að einhver ljós-
álfur kæmi og leysti fjötrana, og
breytti “eyðimörkinni” í indælan
aldingarð með fögrum blómum
innau um grasið og fuglarsöng í
trjá-toppunum. En þá yrði tröll-
konan ekki lengur tröllkona, beld-
ir yn ’isleg prinserm með gull-
lokka.
Þegar Litli-drengur horfði nú
í k' i^gum sisr, fanst bonum að þess
rvrdí bingt að biðá. Borgin var
ógurlega grá og ömurleg að sjá.
TTver steinn í lienni var tilsvndar
eins og brukkótt andlit, brikalegt
o<r lira'ðilegt. Hver gluggi eins og
stórt gat svart í veggnum, bústað
ur banda leðurblökum og öðrum